Hallo,

Ik heb mij juist ingeschreven op deze site. Ik weet gewoon geen weg meer, ben het beu om steeds naar mijn vrienden te bellen en alweer mijn relatie-problemen te bespreken.
Altijd weer krijg ik dezelfde raad: gerust laten, niet bellen, niets van u laten horen, hij draait wel bij.
Daar wringt natuurlijk het schoentje.
Mijn vriend heeft een extreme manier van communiceren als er iets is: totaal niets meer laten horen en volledig negeren. Meestal na een ruzie.
Dat maakt mij zo triest, nerveus, boos, onozel,... Om de muren van op te lopen. En als hij dan eens de telefoon na smeken, of na één of andere uitvlucht per sms opneemt, dan is hij arrogant, brutaal en verliest eigenlijk soms alle gevoel voor respect. Kortom hij is ronduit staalhard als er iets is.
Ik ben iemand die wil spreken, wil verstaan, wil uitklaren, wil oplossen. Hij weet dat, als ik dan al ruzie heb gemaakt, dan doet hij expres bovenstaande gedragingen om hem te laten gelden.
Het is precies een machtstrijd die dan losbarst.
Ik besef dat dit zo niet langer kan, maar ik moet juist denken van: "en nu ga ik hem niet meer bellen", een half uur later gang ik al aan de telefoon. Waarom, ik vind dit dan zo grof van mijzelf, spelletjes spelen om u te laten gelden, dan komt mijn geweten naar boven en denk ik: "is dit allemaal nodig". Natuurlijk, reageert hij dan absoluut niet zoals ik hoop, wat teleurstelling, boosheid en verdriet veroorzaakt.
En toch weet ik dat ik die vorm van emotionele chantage niet mag pikken en dat ik zeker niet meer mag kruipe voor hem. Het is sterker dan mijzelf. Let op, als hij dan een gesprek toelaat, dan gebeurt het wel dat ik hem dan overlaad met vragen. Ik twijfel er namelijk aan of zijn liefde voor mij wel oprecht is.
We zijn nu zo'n 8,5j jaar in een jojo-relatie verstrengeld. ik ben alleenstaande mama met twee kinderen, hij woont alleen. mijn huis is te klein, om mijn vriend met gans zijn hebben en houden erbij te nemen. Zijn huis, is een veredeld appartement.
Een huis samen kopen, wel veel van spreken, maar geen actie ondernemen. Ik stelde onlangs voor om een groter bed te kopen, voor bij mij thuis. Was ok, vond het goed, etc. maar naar de winkel wordt niet gegaan om een bed te kopen. Ik heb al geprobeert om de afspraak te maken: "ok, laten we dan elke avond samen slapen bij mij". Maar dat lukt ook niet. Hij werkt en werkt, en komt dan bij hem thuis, doet zijn pc-werk en kruipt in zijn bed. Het gebeurt dan dat ik hem twee dagen niet hoor, en dan begin ik te koken, mij verwaarloosd te voelen, te twijfelen. Want ik weet dat hij soms, 's avonds laat nog ééntje gaat gaan drinken (frisdrank). Als ik dat dan hoor, dan heb ik zoiets van: alé, als je op café kunt zitten, kun je toch ook naar je grote liefde komen??? niet??
Hij zegt mij soms: telkens als ik nader, dan maak je ruzie. Ergens klopt het, zie bovenstaande uitleg.

Kortom, ik zoek bevestiging van zijn liefde, maar krijg ze niet voldoende. En toch hang ik er zo aan vast.
Let wel, het is niet altijd kommer en kwel. prachtige kerstvakantie gehad, we sliepen in zijn huis. na de kerstvakantie, ik terug naar mijn huis met de kindjes. En ik verwachte dat ik hem alle dagen zou zien, en gestaag werd dit weer minder. frustratie van mijn kant, twijfel.
Na 8,5 jaar, ben ik voor het eerst meegemogen naar zijn familie, met de feestdagen. Een progressie.
Ondertussen zijn we weer terug bij af.

En ondanks alles, weet ik dat hij mij graag ziet. Maar hij heeft zoveel tijd nodig.
En hij is nonchalant geworden tov mij, geen attenties meer, afspraken half nakomen. Hij weet dat ik eens ga boos zijn, een ganse letanie afsteken en dat ik toch zeer vlug bijdraai.

In momenten van stilte, dan voel ik mij zo verloren, zo hulpeloos. Zo bang om "hem" kwijt te raken. Gedwongen stilte is voor mij een marteling. En ik hou het niet vol.
Als ik hem vraag of hij van mij houdt, dan zegt hij meestal ja. Als ik vraag, wil jij een gezin met mij, dan zegt hij "ja". Maar we zitten in zo'n enge visceuze cirkel.

Hoe kan ik hem duidelijk maken dat hij niet zo mag omgaan met mij. Hoe kan ik hem duidelijk maken dat ik niet meer zo vanzelfsprekend op hem wacht. (is wel nog altijd zo). Hoe kan ik hem duidelijk maken,... zoveel vragen, zo weinig antwoorden.

Heeft iemand raad?