"Labiel" gevoel, ups en downs, me zielig voelen...

Mijn vriendin heeft me iets meer dan een maand geleden verlaten, we hadden een relatie van iets meer dan 5 jaar. Ze is verliefd op iemand anders. Vorige week heeft ze me eens sms gestuurd dat ze "officieel" met hem samen is. Het is ongelooflijk hoe snel alles is gegaan. Begin september heeft ze hem voor het eerst ontmoet, 2 weken later is ze verhuisd. Verdomme, we zijn in juli nog op reis geweest samen, dat was heel erg leuk. Ze zégt ook dat ze dat leuk vond, dat ze alles wat we de laatste tijd samen hebben gegaan leuk vond en gemeend was. En dat ze me nog graag ziet. Onbegrijpbaar dat ze me zo snel kan vergeten.

Ik zit nu op een appartement dat 3x te groot is voor mezelf, de huurprijs is wel te betalen maar is eigenlijk teveel om alleen te betalen. Mijn leven ligt totaal overhoop, ik zou moeten beginnen zoeken naar een nieuw appartement, maar ik heb er meestal gewoon allemaal geen zin in.

Ik hoop dat ze op haar bek gaat met die nieuwe kerel. Dat ze beseft hoe goed ze het eigenlijk bij mij had - ook al zat er misschien na 5,5 jaar sleur op. En dat, als ze op haar bek gaat, naar me terug komt en dat ik dan kan zeggen dat ik verder ben gegaan met mijn leven en haar niet meer terug hoef. Maar dat gevoel heb ik nu totaal nog niet.

Mijn huidige gevoel is een gevoel van vaak boosheid, maar ook heel vaak onbegrip. Denken aan de dingen die je samen nog hebt gedaan de laatste maanden en je dan afvragen hoe zij dat zo snel kan vergeten zijn. Dat kan toch niet, dat ze mij niet mist?

Voor haar is het simpel natuurlijk, ze woont nu bij haar ouders, haar eten wordt voor haar gemaakt, de was wordt gedaan etc. En vooral: ze heeft aandacht van die kerel.. Ik heb daar allemaal niets van. Ik wil verder met mijn leven, maar ik voel me zo zielig als ik alleen thuis zit.

Vaak heb ik ook het gevoel dat ze m'n leven ook nog controleert.. Als ik ergens naar een feestje of zo ga, zit ik de hele tijd te denken of ze daar ook gaat zijn.. Dan houd me dat zo bezig dat ik aan niets anders meer kan denken, en dan is de fun er ook weer af natuurlijk. En vaak is ze er dan niet, begin je te denken waar ze dan ergens anders kan zijn. Ik moet echt proberen meer aan mezelf te denken dan constant bezig te zijn met waar zij mee bezig is.

Ik wil haar gewoon niet meer zien. Echt niet. Eigenlijk zou ik het liefst van al nu gewoon naar het buitenland gaan, voor een tijdje. Ik ben al aan het denken geweest om gewoon een maand ergens te gaan rondreizen, maar ik ben bang dat ik het alleen-zijn niet kan. Maar je leert daar waarschijnlijk wel mensen kennen.

Mijn leven ligt overhoop, ik wil mijn oude leven terug!

skrn's blog
login of registreer om te reageren

Ma, 31/10/2011 - 15:58 — violettaa

Goed idee

Als je het kunt veroorloven qua geld en tijd moet je sowieso gaan reizen voor een tijd! En dat staat vind ik los van je gebroken hart! Reizen kan eenzaam zijn maar het is zo'n onwikkeling die je meemaakt je komt er wijzer uit..

Ma, 31/10/2011 - 21:41 — Blondjew

...

Na verloop van tijd gaat de liefde weg en wordt het meer houden van.. dus over een tijd is ze hem ook weer zat... en dan gaat ze weer vreemd... zo zijn zulke mensen...

Woe, 02/11/2011 - 13:57 — skrn

Ik denk dat ze niet een van

Ik denk dat ze niet een van "zulke mensen" is, maar dat ze op deze moment niet matuur/volwassen genoeg is om te beseffen dat een relatie ook werken is. En dat er soms twijfels zijn, maar dat je daar dan net over moet praten. Als zij zegt dat ze maanden twijfelt, en ik heb dat niet gemerkt, dan scheelt er iets met de communicatie van haar kant uit. En dat gaat ze in volgende relatie's moeten leren, anders gaan die ook nooit goedkomen.

Ik weet het, ik ben haar aan 't verdedigen.. 't Is zo moeilijk.. pfft

Woe, 16/11/2011 - 16:49 — Xen

herkenbaar

eerst en vooral. Jammer, echt jammer. Ik denk dat jullie alle 2 ook niet zo oud zijn? ergens in de 24 schat ik?
Het is mss cliché om te zeggen, maar zeer herkenbaar.
ik heb net ook een relatie achter de rug van 5 jaar. (nu 4 maand gedaan)
En na 1 maand had ze ook al contact met iemand anders waar ze voor wou gaan.

Dus ik snap je volledig.
En de onverschilligheid van haar kant, het is alsof jij niets meer betekent voor haar.

Ik zou niet weten hoe je haar terug zou kunnen krijgen anders zat ik hier niet.
Maar ik zou niet veel contact zoeken, zij zal dat waarschijnlijk ook niet doen.
Het is beter voor jezelf.

Ik slaap s'nachts nog altijd maar 5-6 uurtjes, en ik werk in ploeg dus het weegt allemaal zwaar door op men lichaam, gemoed, vrienden, familie...
En ik probeer mezelf op de 1 ste plaats te zetten.
Ik zat trouwens ook met het idee om op reis te gaan voor een paar maand, of eventueel in het buitenland te gaan werken.

Ik zou sterkte, en ik volg je blogs

mvg

Din, 01/11/2011 - 09:46 — Phillip

Ik wil hier nog wel even

Ik wil hier nog wel even uitgebreider op reageren..... doe ik zsm.

On-ge-lo-fe-lijk klote! Dit wens je niemand toe......hele leven op de kop en naar de klote.....
Maar je bent niet de enige......mijn situatie is vergelijkbaar....

Sterkte en tot later

Din, 01/11/2011 - 16:12 — stil en alleen

Ik begrijp precies hoe je voelt..............

Hoi Skrn,

Ik heb precies het zelfde meegemaakt. Na een relatie van 5 jaar waarvan bijna 1 jaar getrouwd.

Hij is bij me weg gegaan om naar een vrouw te gaan waar hij alleen maar telefonische en mail contact mee had zoals hij dat zo mooi zei.
Wij konden haar wel want het was de vrouw van een vriend van ons. Die in januari een noodkreet naar hem deed.
En daar heeft hij op geregeerd. De schouder gegeven die ze nodig had. Alleen is het omgeslagen naar liefde.

En ik zit ook in een te groot huis, alleen ik kan het niet betalen alleen dus hij moet een bijdrage doen.

Dus ik kan niet opnieuw beginnen totdat het huis is verkocht. En daar is het een fijne tijd voor momenteel.

Ook waren we dit jaar twee maal op vakantie geweest en dan maar telkens zeggen ik ben gestopt.
Maar zij bleef maar trekken aan hem. En hij was daar niet tegen bestand. Dan valt je leven in eens in duigen, en moet je straks weer opnieuw beginnen. We zouden afgelopen maand een jaar getrouwd zijn. Hoe kan iemand zo ineens een heel ander persoon zijn. En ik weet zeker dat het niets gaat worden. Hij is ouder en zij heeft 2 kinderen.

Heel veel sterkte jij.

Woe, 02/11/2011 - 13:54 — skrn

Bedankt voor jullie reacties,

Bedankt voor jullie reacties, doet echt deugd!

Ik was haar eerste echt serieuze relatie. Ik ben dan ook 4 jaar ouder, zij was heel jong toen we begonnen. Je ziet dat veel gebeuren, jonge meisjes die na 5-tal jaar zoiets hebben van "is het dit nu?". Het probleem is dat ik dat eigenlijk ergens nog wel snap. Ik heb vroeger tal van meisjes gehad, maar ook nooit echt zo een serieuze relatie. En zij heeft die lossere vriendjes nooit gehad en wil dat nu misschien ook.

Maar ze zei me toen ze het gedaan maakte dat ze "nu even geen relatie wil", en "gewoon even rust wil". Tja, van dat verhaal schiet niet veel meer over. Ze is nooit vreemdgegaan, daar geloof ik haar wel in, maar ze is wel samen met die andere na 1 maand. Dat is toch veel te snel, dat kan toch bijna niet. Ik heb echt vaak het gevoel dat die na een paar maand terug zal staan, maar dat mag ik niet hebben want zo houd ik mezelf voor de zot. Ik zal moeten aanvaarden dat ergens haar liefde op was voor mij... Het probleem is dat ik dat totaal niet zo had aangevoeld en da's dan zo onbegrijpbaar.

Ik had wel aangevoeld dat wij gewoon allebei een veel te druk leven hadden. Ik moest naar klanten elke dag op 100km van thuis, zij werkte bijna full time en deed dan nog op zelfstandige basis een aantal uren en dan nog eens een studie erbij waarvoor ze stage moest doen. En ik maar elke dag eten maken enzo, zodat zij maar gewoon een bordje in de microgolfoven moest zetten.

Ik heb mij te hard gebonden aan dat meisje, zij was mijn alles. Ik vrees dat ik nooit meer iemand echt ga kunnen vertrouwen.

Maargoed, ik moet hier sterker uit komen, proberen hier iets positiefs uit te halen. Ik moet verder, hoe moeilijk het ook is. En dat van op reis gaan.. ik ga dat echt doen denk ik, begin volgend jaar ergens een maand er tussenuit. Hoe bang ik ook van het alleen-zijn ben, ik denk dat dat een verruiming gaat zijn voor mijzelf. Iets wat ik trouwens nooit had gedaan als ik met haar was samen gebleven. Zij heeft me verwijt dat ik niet spontaan genoeg ben, ik wil nu voor mezelf bewijzen dat ik dat wel ben. En het zit in mij, echt waar, maar het komt er nooit uit. Nu zal dat wél moeten gebeuren!

Maarja, allemaal simpel gezegd... Nu nog doen En echt meer in functie van mijzelf leven.

Wie is online

Enquête