Hey! Ik vroeg jullie een paar dagen geleden of het verstandig was om af te spreken. Ik heb het toch niet gedaan. Ik heb hem nu al 2 maanden niet gezien,en ik ben bang als ik afspreek dat ik terug bij af ben. Ik ben best een jonge meid, ik ben 16 jaar dus nog een heel leven voor me, toch voel je alsof je leven stopt op dat moment. En het maakt niet uit, of je 16 bent of 45, liefdesverdriet is voor iedereen hetzelfde. Maar gelukkig slijt het gevoel wel.. Als een vriendin begint over: 'ik ga lekker met mijn vriend een weekje weg.' Dan voelde ik vroeger echt dat gevoel, van er na uitkijken, en bij diegene zijn. Nu heb ik dat niet meer.. Maar telkens ga ik opzoek naar hoe dat voelde, dan denk ik weer aan iets uit het verleden zodat ik dat gevoel weer krijg. Weet iemand waarom ik dit doe? En waarom ik dat gevoel wil houden? Het gevoel van bij iemand zijn waar je van houd, het verlangen om bij elkaar te zijn (zag hem alleen in het weekend). Terwijl het toch over is en niet meer terugkomt.. Ook ben ik bang dat ik dit gevoel nooit meer ga voelen.. Want alles wat hij deed vond ik leuk, hoe die lachde, hoe die reageerde op dingen, hoe hij deed.. Maarja dat komt ook vast omdat ik van hem hou/hield, dat ik het daarom zo leuk vind.. Gelukkig weet ik dat tijd heelt! Eerst had ik ontstoken ogen van het huilen, kon niet normaal functioneren, alles wat ik deed, deed pijn. Elke stap die ik zette zonder hem deed pijn. En nu? Nu kan ik gelukkig weer lachen.. Alleen heb ik nog wel moeite met loslaten. Het loslaten van die band, van dat gevoel. Herkenbaar??xxx