ik worstel vandaag met een gevoel van grote onzekerheid, onveiligheid bijna.
Ik heb me echt lang niet zo gevoeld. Na mijn vorige ex had ik paniekaanvallen zelfs. Het gevoel er weer helemaal alleen voor te staan beangstigde me enorm. Ben met mezelf aan de slag gegaan, naar een psycholoog. Een tijd alleen geweest. Stond sterker in mijn schoenen, dacht ik. Maar is dat wel zo? Ben ik wezenlijk sterk? Dat vraag ik me dus af. Vandaag ging de gedachte door me heen: het was dus weer een illusie. Ik dacht werkelijk dat iemand mij de mooiste en de liefste vond, in het begin leek dat zo. En daardoor bloei ik dan zo ontzettend op. Dat gevoel dat het wederzijds is, dat iemand me vasthoudt, van me houdt, dat ik bij iemand thuis kom.

Vandaag heb ik voor het eerst NEE gezegd op zijn uitnodiging om naar hem toe te komen. Ik realiseer me nu dus dat het gewoon weer een illusie was. Dat ik alles heb gegeven wat ik kon, maar dat het weer niet genoeg was? Ik weet verstandelijk dat dat niet aan mij lag, er ontstond een wisselwerking waarbij ik echt mijn best deed op mijn manier maar waarbij niks goed genoeg was en waarbij hij intens gemeen kon reageren. Maar juist door dat lage zelfvertrouwen, wellicht? Juist door dat maar blijven hopen, juist door zo graag te willen ging ik zo ver. De gedachte schoot vandaag door me heen: zie je wel, ik kom na zo'n tijd ook weer eens iemand tegen en ik dacht dat hij mij wou, maar hij wilde mij helemaal niet als persoon, hij ZAG mij niet als persoon, hij heeft me niet gekozen omdat ik zo leuk ben of bijzonder. Hij koos me gewoon omdat hij zag dat ik een gever was. En de volgende gedachte komt er dan al snel achteraan, al doe ik mijn best om deze te onderdrukken: zie je wel, ik kan gewoon niet eens een normale man krijgen. Ik WEET met mijn verstand dat het onzin is, maar die gedachte komt dus wel.

Het is een gevoel dat ik al herken vanuit mijn jeugd eigenlijk. Weet nog dat iemand tegen me zei: ah, zelfs jij hebt nu een vriend! Hoezeer je ook probeert om dat niet mee te nemen, en hoe sterk ik ook volgens mezelf ben geworden, ergens diep vanbinnen voel ik me nog steeds niet goed genoeg misschien? Dat ik me gewoon bijna niet meer kan voorstellen dat er een normale, niet perfecte, maar normale man rondloopt die mij goed genoeg vindt? Het is al zo vaak misgegaan dat ik soms niet meer weet hoe ik hiermee moet omgaan. Hoewel ik echt wel weet dat ik veel beter verdien en geen genoegen moet nemen met iemand die zo met me omgaat als mijn ex deed.