Bijna 2 jaar uit elkaar en nog blijven de gevoelens bij mij aanwezig. Ik doe mijn best om haar te vergeten, heb er nauwelijks contact mee ondanks dat we in elkaars buurt wonen en allebei in het laatste jaar van dezelfde studierichting zitten. Puur voor mezelf, om haar zo snel mogelijk te vergeten. Gisteren zag ik haar op een feestje van een gemeenschappelijke vriendin. Zij ging vroeg door omdat ze bijna niemand kende, ik om dezelfde redenen. En toen deed ik iets wat ik voordien nooit gedaan had. Haar opbellen om te vragen of we wat konden bijpraten, zij wou dat ook. Uiteindelijk bij haar blijven slapen omdat ik niet eenzaam naar mijn appartement wou gaan. Allebei beseffende dat het geen goed idee was, maar afgesproken dat er niks ging gebeuren. We hebben ooit onze standpunten over onze relatie verteld. Zij: Graag vrienden niet meer. Mijn: relatie of niks. Dus niet dezelfde. Bij haar in hetzelfde bed geslapen en elkaar vastgepakt heel de nacht. Volgende morgen naar huis met kutgevoel. Het gevoel van de nacht was heerlijk maar je wil meer. Voor haar was het puur nostalgie, maar niks meer. Niet dat ik het haar gezegd heb maar mijn brein wist wel beter: ik wil haar nog altijd. Dus kut. En het besef dat de tijd die erover is gegaan haar gevoelens voor mij niet veranderd zijn (goeie vrienden willen zijn).

Liefde is zoals drugs, door een lange relatie (4j) raak je aan je partner verslaafd. Maar het is soms moeilijk af te kicken. Zeker als je soms opnieuw een 'shot' neemt zoals mijn verhaal hierboven. Enigste oplossing: cold turkey en betere drugs vinden. Maar dit vergt doorzettingsvermogen.

Ach, ik ben kwaad op mezelf. Kwaad dat ik haar gebeld heb en kwaad dat ze weer 'wint'. Kwaad dat ik mijn gevoelens voor haar niet kan doen verdwijnen. Maar ik trek er weer lessen uit.