Het is moeilijk en hard aangekomen, dat je plots zo achter gelaten wordt en vooral je niet dochter niet meer ziet.

Jij aanschouwt het als je dochter zijnde, maar het is niet jouw dochter, het kind komt op naam van de biologische moeder te staan en de biologische vader als die het kind erkent, als de biologische vader het kind erkent kan die allerlei rechten doen laten gelden.

Als er geen erkennende biologische vader is, komt op de geboorte-akte alleen de naam van de biologische moeder te staan, de meemoeder komt niet op de akte te staan.
De biologische moeder kan een voogdij akte laten opmaken bij de notaris, dat bij overlijden de meemoeder het voogdijschap krijgt. Als dat niet is geregeld en de biologische moeder komt te overlijden zal het kind aan haar familie toegewezen worden.

Er had ook een gezamenlijk gezag aangevraagd kunnen worden en dat gaat via de advocaat.
Gezamenlijk gezag betekent dan dat beide ouders als opvoeder optreden en beslissingen kunnen en mogen nemen in het belang van het kind.
Bij overlijden van de biologische moeder, wordt de meemoeder automatisch voogd.

Er had ook nog een adoptie ingediend kunnen worden, en dat is ingewikkelder dan een voogdijakte of gezamenlijk gezag.

Ik vind het jammer voor je dat je niets hebt vast gelegd, maar ik denk dat je rechten volledig zijn verspeeld op dit vlak.

Je ziet haar dolgraag en je hebt het gevoel dat jij de enige bent die haar begrijpt, maar je bent jezelf constant aan het wegcijferen voor een ander. Waar ben jij in het verhaal? Ik lees alleen maar hoe jij er voor haar bent en wat zij nodig heeft en niet hoe het nu voor jou is.
Ja gaf het zelf al aan dat je heel onderdanig bent, maakt dat jou gelukkig?
Waarom heb jij het nodig om jezelf weg te cijferen? Wat haal je daar uit voor jezelf?

Mijn moeder en zus zijn borderliners, mijn moeder heeft enorm veel inzicht in haar "handicap" wat maakt dat ik heel goed met haar en haar stoornis kan omgaan. Mijn zus heeft totaal geen inzicht, alles wat je doet of zegt is verkeerd, ben je tegen haar, heb je het op haar gemunt. Echt slopend, het kost zoveel energie. Ga je links of rechtsom het is toch nooit goed en dat zal het ook nooit worden. Ik merkte dat ik mij in de omgang met haar ook begon weg te cijferen waardoor ik steeds kleiner werd en steeds verder van mijzelf verwijderd raakte.
Met een zus heb je natuurlijk meer afstand dan als je in een relatie zit, maar ik heb de keuze gemaakt dat ik niet meer met haar om wil gaan tot zij inzicht heeft en wil zien dat zij borderliner is. Ook al had ik net als jij het gevoel dat ik haar zo goed begreep, maar als ze dat zelf niet in ziet kan je weinig met je begrip over hoe zij in elkaar steekt en sta je er echt alleen voor.

Je bent zelf de belangrijkste persoon op aarde. Als jij meer van jezelf gaat houden en je minder onderdanig naar haar opstelt, zal zij ook minder over je heen walsen. Waarschijnlijk zijn jullie dan niet eens een goede match meer. Want wil je wel echt dat er zo met jou wordt omgegaan? Ik vind dat je je nogal als oud vuil laat behandelen en je tolerantie echt zeer hoog is en ten koste gaat van wie jij in wezen bent.

Echt vreselijk wat ze met jullie dochter doet, waarschijnlijk is het een verstandige meid, die uiteindelijk echt wel haar eigen keuzes gaat maken. En als jullie band hecht was, komt ze wel bij je terug.

Sterkte! Binas

Ik ga er voor de makkelijkheid even vanuit dat jij gegronde redenen en argumentatie hebt om vast te stellen dat je ex-vriendin een Borderliner is. Uit meerdere reacties van anderen, werd al goed weergegeven hoe het leven, en dan met name een relatie met een Borderliner, eruit ziet. Een uiterst moeizaam, verwarrend, drama-gevoelige en zeer onvoorspelbaar samenzijn wanneer de Borderliner in kwestie, weinig inzicht en erkenning toelaat op zijn of haar aan deze stoornis lijdende persoonlijkheid.

Om even naar de psycho-tekstboek kenmerken te gaan van een Borderliner: zwart-wit denker, extreme en irrationele impulsiviteit (impulsstoornissen), gebrek aan eigenwaarde, aanhoudend sterk instabiel zelfbeeld, identiteitsproblemen, sterke neiging tot extreme (voor)oordelen, (patroon van) intensieve en instabiele persoonlijke relaties (waarbij idealisatie & minachting elkaar afwisselen: “ik ben dol op je, ik haat je”), instabiele wisselende stemmingen, chronische gevoelens van leegte & onrust, drift & agressie buien, werkelijke of ingebeelde verlatingsangst—en de lijst gaat maar door.

Hoewel ik nog steeds niet beaam of stel dat dit inderdaad ook zo IS, moet ik wel bekennen dat afgaande op de details en gebeurtenissen die je geeft over jullie relatie en het gedrag van je ex-vriendin, het er wel angstvallig op lijkt dat je ex-vriendin op veel Borderline-kenmerken positief scoort.

Terug naar jou:

Jij omschrijft jezelf, als persoon die dus naast een Borderliner probeert te functioneren, als iemand die ‘onderdanig is’, ‘niet tegen ruzie kan’, ‘niet van conflicten houdt—en alles op alles zet om deze uit de weg te gaan’. In deze relatie, met een Borderliner, uitte zich dat in jouw ‘volharding’ en ‘onwrikbare steun’ tijdens alle keren dat zij vond, vanuit haar Borderline-gedrag, dat zij jou op de proef moest stellen. Je onderging haar leugens en onderging haar bedrog en vergaf het haar allemaal. Je gaf alles—en eigenlijk was het nog steeds nooit goed genoeg.

Jouw gedrag (tussen haakjes: waar je feitelijk alleen nog maar meer het gedrag van een Borderliner mee faciliteert en in stand houdt) vraagt ook los van deze relatie en deze ex-vriendin om een diepere en inzichtelijke verkenning. Wanneer je spreekt over ‘onderdanig zijn’, maakt dat op mij de indruk dat jij in een relatie, ongeacht met wie dat precies is, dus een ondergeschikte rol in neemt. Waarmee je dus in de hand werkt dat er al snel sprake is van (emotionele?) ongelijkwaardigheid. Lijkt mij geen beste basis voor een gelijkwaardige en dus evenwichtige relatie.

Het ‘alles op alles zetten om conflicten uit de weg te gaan’, nog zo een. Hoe ontvouwt zich dat dan? Dat jij de ander emotioneel maar voorrang biedt, blijft bieden? De zin geeft? Jezelf wegcijfert? Bij mij komt er nu namelijk een beeld voorbij, waarbij jij je dus in allerlei acrobatische bochten wringt, met als gevaar dat je zelf behoorlijk ontwricht en in de knoop raakt—maar, no matter what, als de ‘lieve vrede’ maar veilig is gesteld.

Wat voor ‘vrede’ is dat dan? Kan me niet voorstellen dat deze benadering de vrede in jezelf waarborgt? Daarbij schrijf je ook nog eens “dat je alles hebt gegeven om deze relatie te doen laten slagen”. Me dunkt. Na 15 jaar, vraag ik me af of je niet meer hebt gegeven dan je bereid was, of in staat was, te verliezen. Heb je jezelf tekort gedaan, denk je? En als dat zo is, wat heeft je zo ver gedreven, dan?

Ik behandel zelf vanuit mijn beroep een aanzienlijk aantal Borderliners. Wat ik je kan vertellen, uit kunde en ervaring, is dat omgang met een Borderliner (note: die nog niet in staat is, om zichzelf en het gedrag te erkennen en daardoor bij te stellen) extreem veel van de (directe) omgeving vergt. Laat staan wanneer er sprake is van een intieme relatie.

De Borderliner wenst, verwacht, hoopt, vraagt en eist soms zelfs, op allerlei manieren, via allerlei omwegen, door middel van allerlei manipulaties en sabotages, om constant bevestigd te worden—en legt dit ook steeds bij de omgeving neer. Wanneer je denkt, dat je bevestigend en bemoedigend bent opgetreden, doet zich weer een volgende situatie voor, waarbij de dynamiek zich weer van voren af aan voltrekt. De verstikkende neiging tot bevestiging en naar aandacht, wordt vaak binnen kort tijdsbestek en zeer radicaal, afgewisseld door periodes van absolute afwijzing. Deze dynamiek is uiterst tergend, verwarrend, frustrerend en vaak ook verwoestend voor de bestaande verhoudingen.

Met name voor de personen die er direct bij betrokken zijn (partners, ouders, kinderen), betekent het constant meebewegen in de grillige stemmingen van de Borderliner, dat er voor hun individuele gevoelens en beleving nauwelijks ruimte of aandacht is—en raken zij steeds verder verwijderd van zichzelf en hun eigen behoeftes.

Met als gevolg dat er ook weinig ruimte en aandacht bestaat om hun eigen aandeel in het geheel te kunnen inzien. Daarbij weet de Borderliner ook goed in te spelen (manipuleert) op de bestaande verhoudingen, dat het soms heel lastig is om duidelijk te hebben waar de grens ligt en waar je de grens behoort te stellen. Terwijl hele duidelijke, vastomlijnde grenzen noodzakelijk zijn wanneer je te maken hebt met iemand die een Borderline –stoornis heeft.

En dan kom ik weer bij jou terug...

Om grenzen te stellen en deze ook te bewaken, is het niet echt ‘handig’ wanneer je een ‘heel onderdanig iemand’ bent die er alles aan doet om geen conflict te laten plaatsvinden. ‘Het grenzen stellen’ is voor de persoon die je beschrijft te zijn, namelijk juist een actie die niet genomen --en zelfs het liefste vermeden wordt. Snap je waar ik naartoe wil, in deze specifieke situatie met je ex-vriendin?

Namelijk: ‘een grens stellen’, kan gepaard gaan met verzet van een ander die het niet eens is met waar die grens getrokken wordt—en er zal waarschijnlijk worden geprobeerd om deze grens op de proef te stellen. Dus de kans bestaat dat zich daar een conflict over voordoet. Bij een Borderliner behoor je, om te voorkomen dat je het gedrag en de dynamiek in stand blijft houden, deze grens echt heel duidelijk te trekken. Ook voor jezelf. En met dat gezegd hebbend, vermoed ik dat jouw gedrag ook een groot aandeel in het geheel heeft gehad. Ten koste van jezelf, in ieder geval.

Je krijgt zeer werkbare reacties en scherpe vragen op je blog. Het merendeel ziet in, dat het momenteel beter is om niet meer op de (Borderline) grillen van je ex-vriendin te anticiperen en je wederom te schikken aan haar irrationele en extreme stemmingsbuien en manipulaties. Ik ben het hier mee eens. Er is hier een ongezonde dynamiek gaande die echt doorbroken behoort te worden.

Ps. Ik wil tot slot onderstrepen dat ik geen oordeel heb, noch een sturende reactie wil geven waar het een relatie met een Borderliner betreft. Wat ik alleen poog te doen, is om jou zelfinzicht en inzicht in je gedrag te laten verwerven. En de focus (terug) op jezelf te gaan richten...

Heel veel sterkte!

Dag lieverd,

Veel sterkte en wijsheid. Neem even de tijd voor jezelf. Het komt goed. Ik ben zelf getrouwd met een man die al een kind had. Zijn ex hield zijn zoon een jaar lang bij hem weg. Hij is nu groot en we hebben goed contact. Dat doet vreselijk veel pijn. Kinderen zien echt uiteindelijk wel hoe het zit. Heb vertrouwen. Knuffel S