Kon ik het je maar vertellen dat ik nog zoveel van je hou, dat je niet uit mijn hoofd te krijgen bent.. dat ik zowat smekend je terug zou willen hebben.. Maar zo ben ik niet... ik ga mijzelf niet zwak opstellen tegenover jou.. bang voor een reactie.. bang voor het uitlachen..

Het is zaterdag en ik heb het nogal zwaar. Vooral vanmiddag dat ik dacht waarom zit ik nou weer thuis en niet bij jou nu ik het eigenlijk zo erg nodig heb? Ik weet dat ik hier zelf uit moet komen maar ik zag het even helemaal niet meer zitten. Boos vanwege het feit dat ik niet eens kan zeggen dat ik zoveel van je hou.. dat er gewoon even niemand anders is die beter is..

Ik weet niet meer wat ik er mee moet. Af en toe komen gesprekken naar boven drijven van 'Ik hield echt van je' "Waarom dacht je anders dat ik zomaar langs kwam 1,5 uur reizen naar jou toe' 'ik mis je echt wel.. alleen ik laat het niet altijd zien''. Blugh.. en toch ging je niet de 100 % voor mij...

Ik weet niet of ik het wel of niet in een mail moet zetten.. en moet versturen.. of dat ik het juist niet moet doen omdat ik mezelf dan zwak opstel en ik er niks mee opschiet.. maar ik zou zo graag willen dat je zag dat ik er nu echt kapot aan ga ... dat je meer betekent dan dat iemand voor mij ooit betekent heeft..