Het is nu 6 weken geleden dat het uit is voor de tweede x ze zei dat ze de dingen leuker vond als ze ze alleen doet en met onze dochter. Ik kom nu steeds regelmatig bij hun en doen opzich leuke dingen, maar als ik steeds aan haar vertel wat ik voor er voel en dat ik graag terug wil zegt ze dat ze geen gevoel meer hebt en vertrouwen dat de dingen terugkomen die ons genekt hebben en dat als we toch voor elkaar bestemd zijn het uiteindelijk toch weer goedkomt maar dat we wel ieder ons eigen leven moeten opbouwen. Maar deze hoop en angst dat het ook niet zo kan zijn sloopt me echt van binnen al die 6 weken hoop je alleen maar dat het goedkomt en je ziet ze ook nog twee drie x in de week dat is echt zo zwaar want we zijn niet meer bij elkaar en ben je zo bang dat er iemand anders gaat komen waar ze wel gevoel voor heeft soms zijn er dagen dat je echt helemaal gek word en keihard zit te janken. Voor zover ik weet is er ook geen ander maar je wordt helemaal gek van die gedachtes ik weet echt niet hoe ik hier uit kom ik wil gewoon niet alleen verder en heb al gevraagt of ik weer bij ze mocht wonen maar dat ziet ze niet zitten ze vind het op het moment wel best zo als het gaat en is blij met de gesprekken die we nu voeren, en ik mag ook nog steeds aan er zitten ik weet echt wat ik er mee moet, moet ik blijven proberen of moet ik net doen of ik ook wel best vind ( maar dat is echt niet te doen want je houd zoveel van er! )