Dag allemaal,

Ik lees al een tijdje mee op de site en vind veel herkenning in jullie verhalen. Omdat ik in hetzelfde schuitje zit (anders was ik hier natuurlijk niet), bedacht ik dat het een goed idee zou zijn om mijn verhaal hier ook op te schrijven.

In april 2001 leerde ik via internet R. kennen. We spraken af aan het einde van de zaterdagmiddag, ergens in Amsterdam, voor een drankje. Ik had al eerder via internet dates gehad en wist door schade en schande dat je de eerste keer dat je elkaar ontmoet nooit een hele avond moet plannen. Ik had daarom ook later op de avond nog een andere afspraak gepland. Ik wou toen dat ik dat niet gedaan had, want tussen R. en mij was de aantrekkingskracht enorm, binnen een half uur stonden we te zoenen. Een paar dagen later spraken we af om te gaan eten samen, maar in het restaurant zijn we nooit aangekomen...

In de jaren die volgden hadden we een knipperlichtrelatie, hij heeft enorm veel oude angsten bij me getriggerd en heeft me ontzettend onzeker gemaakt. Ik heb me gedragen als een idioot achteraf gezien (vreselijk jaloers, email, agenda en telefoon checken, derdegraads kruisverhoren), maar ik kon niet meer rationeel denken. Er is veel gebeurd, er zijn andere mannen en vrouwen geweest, maar we konden elkaar niet loslaten.

Om een lang verhaal kort(er) te maken: in januari is R. (na de tsunami) naar Indonesië vertrokken om te werken. Tussendoor is hij zes weken in Nederland geweest en nu is hij weer weg, sinds eind juni. Ik mis hem verschrikkelijk, tel de dagen af tot hij terug komt (nog maar 147) en leef continu tussen hoop en vrees. Ik hoor weinig tot niets van hem, hij heeft aangegeven dat het niet meer goed zal komen tussen ons. Hij zit aan het andere kant van de wereld en maakt van alles mee en ik zit hier in Amsterdam en weet niet waar ik het zoeken moet. Ik ben gvd 36! Ik kan dat gevoel niet beredeneren, het mag duidelijk zijn dat onze relatie aan alle kanten rammelde. Maar toch heb ik het gevoel dat ik de liefde van mijn leven kwijt ben en zelfs na vijf maanden zonder hem, raak ik die gedachte niet kwijt. Hoe kom ik hier uit?

Liefs,

Isabel