Kennen jullie die verschrikkelijke onrust? Ik zit op mijn werk en er komt niets uit mijn handen, ik voel me verlamd. Check elke vijf minuten mijn mail, terwijl ik toch wel weet dat hij niet mailt omdat hij daar een hekel aan heeft. Als de telefoon gaat, staat mijn hart stil en ben ik teleurgesteld als het een collega of een zakenrelatie blijkt te zijn. Thuis ren ik steeds als eerste naar de telefoon om te kijken of zijn nummer op mijn nummermelder staat. Soms is dat zo (eergisteren nog) en dan ben ik weer helemaal van slag. En dan laat hij geeneens een boodschap op mijn voicemail achter.

Ik heb een goed leven, ik heb lieve vrienden en familie, een leuke baan, een mooi huisje, alle kansen van de wereld. En toch zit ik hier nog steeds te treuren om hem, terwijl onze relatie toch echt verre van ideaal was. Waar gaat dit eigenlijk over? Gaat het wel om hem? Ben ik niet gewoon van alles op hem aan het projecteren?

Dag allemaal,

Ik lees al een tijdje mee op de site en vind veel herkenning in jullie verhalen. Omdat ik in hetzelfde schuitje zit (anders was ik hier natuurlijk niet), bedacht ik dat het een goed idee zou zijn om mijn verhaal hier ook op te schrijven.

In april 2001 leerde ik via internet R. kennen. We spraken af aan het einde van de zaterdagmiddag, ergens in Amsterdam, voor een drankje. Ik had al eerder via internet dates gehad en wist door schade en schande dat je de eerste keer dat je elkaar ontmoet nooit een hele avond moet plannen. Ik had daarom ook later op de avond nog een andere afspraak gepland. Ik wou toen dat ik dat niet gedaan had, want tussen R. en mij was de aantrekkingskracht enorm, binnen een half uur stonden we te zoenen. Een paar dagen later spraken we af om te gaan eten samen, maar in het restaurant zijn we nooit aangekomen...