Ik heb hem gisteren duidelijk de keus gegeven: of hij kiest helemaal voor mij en wil hij er ook moeite voor doen en er ook aan werken, of hij laat me helemaal gaan, zodat ik mijn leven alleen weer kan oppakken. Het koste me veel moeite, maar ik ben het zo beu om met die onzekerheid te zitten. En hoe reageert hij dan: Je weet toch wat ik wil! Ik had wel willen gillen, roepen, janken: ik weet helemaal niet wat je wil, eikel! Maar ik heb me ingehouden en hem nog eens duidelijk uitgelegd wat ik verwacht als we verder gaan. Daar reageerde hij in de eerste instantie positief op, hij vroeg meteen of ik morgen naar het nieuwe huis van zijn ouders (waar hij nog woont) kwam kijken.
Maar een uur later draaide hij weer helemaal om. Ik vroeg of hij eens zin had om met mij mee te gaan kijken voor een nieuwe gsm, omdat ik er weinig verstand van heb. Toen reageerde hij opeens heel bot: in januari heb ik geen tijd, ik heb het veel te druk en hij noemde wat dingen op die hij ging doen in het weekend, zonder te vragen of ik zin had om mee te gaan. Toen knapte er iets in me, dit kan ik echt niet meer. Ik ben nog even op de bank tegen hem aangekropen, voor mijn gevoel als afscheid, daarna ben ik op de wc gaan huilen, omdat ik besefte dat het echt voorbij is. Om 2 uur vannacht is hij weggegaan, zonder dat we er nog over gepraat hebben. Maar wat nou als hij vandaag smst? Ik weet niet hoe ik moet reageren en wat ik tegen hem moet zeggen. Ik zou zo graag willen dat hij voor mij koos, maar blijkbaar kan hij dat niet. Misschien kan ik dan nu eens beginnen met mijn 'verwerkingsproces'.