Ik kreeg gisteren een mailtje van een vriendin, die ik verteld heb over mijn twijfels en mijn onzekerheid wat hem betreft. Ze gaf me het advies om nog eens met hem te praten, hem duidelijk te maken dat hij of voor mij kiest of mij helemaal laat gaan, zodat ik, als hij niet voor mij kiest, mijn leven weer op kan pakken en er voor mezelf echt een punt achter kan zetten. Onzekerheid kan een mens echt kapot maken, dat merk ik nu heel goed. Vannacht lag ik wakker, me af te vragen waarom hij niet gesmsd had gisterenavond, er spookte vanalles door mijn hoofd, ik zag hem voor me met een ander, droomde er vannacht zelfs over en toen ik vanmorgen wakker werd en mijn telefoon aanzette had hij toch nog een berichtje gestuurd. Hij zegt ook steeds dat hij voor mij kiest en dat we het nu rustig aan doen (dat was vooral mijn idee), maar dit is voor mij niet rustig aandoen. We leven een beetje langs elkaar heen, hij bespreekt of verteld bijna niks tegen mij, ik moet alles achteraf horen. Hij is opzoek naar een huis, maar mij betrekt hij daar totaal niet bij, wel een heleboel andere mensen en dat doet me pijn.
Misschien zie ik hem zaterdagavond, als ik de moed kan opbrengen dan ga ik hem inderdaad eens duidelijk maken dat dit niet is wat ik wil en dat hij moet kiezen. Nu heb ik geen relatie met hem (voor mijn gevoel), maar ik heb ook niet de vrijheid om te doen wat ik wil zonder verantwoording af te leggen.