Ondanks dat het allemaal 5.5 maand geleden is begonnen, heb ik nog steeds geen rust gevonden. Ik merk dat ik niet verder ga met m’n leven. Ik word nog steeds gek omdat ik iedere minuut van de dag aan jou denk. Gek omdat ik mezelf niet meer ben. Omdat ik mijn leven zo laat leiden door jou. Zoveel tranen, zoveel momenten dat ik je zo verschrikkelijk mis. En uit m’n gedachten ben je nooit. Altijd de gedachte aan jou in m’n hoofd. Ik ga, na al die maanden, nog steeds kapot.

Gisteren had ik een sterk moment: ik was er klaar mee, moet het afsluiten, moet definitief afscheid van jou nemen. Want ik word niet gelukkig met jou. Jij hebt niet voor ons gevochten, durfde mij niet helemaal toe te laten en hebt mij van je afgestoten. Hoewel het nu pijn doet, is het misschien beter zo, want in de toekomst zouden we anders nog veel meer hobbels tegenkomen (en in plaats van praten zou jij weer hetzelfde reageren en dat wil ik niet).

Gisteravond heb ik je, op een zakelijke manier gevraagd of we deze week konden praten. Je wilde weten waarom, wat je kon verwachten. Je wilde weten wat ik je zou gaan zeggen en zei: ‘het kan twee kanten op met jou’. Ik ging er niet op in, waarop je zei: ‘dan weet ik al welke kant het op gaat’. Ik hoorde je angst in je stem.

We zien elkaar donderdag. Ook ik zal geen oog dicht doen, geen moment stoppen om eraan te denken. Ik kijk ernaar uit om je weer te zien. Om weer eventjes van jouw aanwezigheid te mogen genieten.
Maar ik ben zo verschrikkelijk bang, want het zal de laatste keer zijn. En m’n maag draait om bij het idee alleen al. M’n hele lichaam doet zeer bij het idee alleen al. Dat je nooit meer bij mij zult zijn, ik je nooit meer vast zal kunnen pakken.
Ik weet dat jij vannacht geen oog hebt dicht gedaan. Ik ook niet. Ik heb me zojuist ziek gemeld op m’n werk. Ik slaap al nachten niet. En daar ben ik boos over. Ik ben boos op jou. Omdat mijn leven zo op z’n kop staat. Ik wil rust!!! Ik wil zo graag rust! En er lijkt maar één uitweg: een gesprek voeren om er een punt achter te zetten. Om het af te sluiten.

En ik zal zo sterk moeten zijn om dat te doen. Want m’n hart schreeuwt iets anders. Ik zou niets liever willen dat samen zijn met jou. En ik weet dat jij het ook wil. Dat heb je gezegd, ik hoorde het gister ook in je stem. Ik ga kapot van het zonder-jou zijn. Ik ga letterlijk kapot. Maar er is ook die onzekerheid. Dat jij niet voor ons kunt of wil vechten. Dat we gewoon te verschillende dingen willen in de toekomst. En het is hartverscheurend, voor ons beide.

Maar ik moet verder, want ik kan niet op jou wachten. Ik kan zo niet verder met m’n leven. Maar diep van binnen wil ik niet verder zonder jou. Ik kan me nog steeds geen leven zonder jou voorstellen. Maar zoals nu, het gaat niet. Ik wacht nog steeds op jou. Betrap mezelf er zo vaak op dat ik naar buiten aan het kijken ben of ik je auto zie. En ik heb weer een heel weekend om jou gehuild en niet geslapen.

En hoewel ik zakelijk tegen jou was, weet ik van binnen niet of ik zo sterk ben om het echt af te sluiten. Ik weet niet eens of ik mezelf nou voor de gek aan het houden ben. Dat dit niet gewoon een poging is om je nog eventjes te zien, zonder me kwetsbaar op te stellen. Is dat het? Hou ik mezelf voor de gek?

Hou zouden jullie dit gesprek aanpakken? Ik ben bang dat ik moet beginnen aangezien het mijn initiatief is..
Vooralsnog ben ik van plan aan te geven dat ik geen rust kan vinden. Dat ik daarna op zoek ben en dit met dit gesprek hoop te krijgen. Mijn grootste reden voor de onrust is dat mijn ex wel heeft geroepen dat hij me terug wil, maar er niets voor heeft gedaan (wellicht ook omdat ik heb gezegd dat ik rust wil), ik twijfel in hoeverre dit echt zo is. En dat ik daarom mezelf wil dwingen om dit af te sluiten.
Vinden jullie het slim om een gesprek aan te gaan? Hebben jullie nog tips en adviezen?