Graag wil ik even mijn verhaal kwijt.
Sinds 3 weken heeft mijn vrouw( 38 j.) mij( 45 j.) verlaten na 16 jaar samenwonen , 1 zoontje van 10 j.Dit nieuws sloeg in als een bom. Ze vertelde mij dat ze al 1,5 jaar rondliep met grote twijfels. Het ging op en neer bij haar. Nooit heeft ze hier iets van gezegd. Maar ik heb er ook niets van gezien, daar ik de laatste 2 jaar ook verschrikkelijk in de knoop lag met mezelf en eigenlijk in mijn eigen wereldje rondliep. Geen signalen opgemerkt, gevoeld. Temeer dat zij zelf ook tegenstrijdige signalen gaf: als ik thuis kwam van het werk, lag er ( niet elke keer , maar toch 3 van de 4 keren ) een lief briefje van haar op tafel, dit jaar hebben we samen nog een reis geboekt, ik kreeg van haar nog een weekend cadeau voor mijn verjaardag, we hebben nog zeer fijne sex(paar keer ) gehad de week voordat ze mij op de hoogte bracht. Kortom , het was niet duidelijk voor mij. Dit gaf ze ook toe, om nadien te zeggen dat ze wel duidelijk was geweest.
Ze zei wel dat ze het eerder al had moeten zeggen van die twijfels.
Nu is het wel zo dat we binnen onze relatie weinig over ons en onze relatie hebben gepraat. We dachten dat het zo goed was, maar ook zwegen we om elkaar niet te kwetsen. Een grote fout is ook dat ik mijn vrouw op een pied-de-stal had geplaatst. Ik bewonderde haar, aanbad haar en cijferde mij eigenlijk weg.we hebben kortom niet gewaakt over onze relatie. Soms waren er wel eens crisissen, maar dat draaide dan telkens om 1 ding: drank. Niet dat ik zo een type ben dat van smorgens tot savonds zit te hijzen, maar in het weekend gebeurde het dan weleens met serieuze emotionele schade bij mijn vrouw.Ze zei ook dat ik hulp moest gaan zoeken,ik dan naar de dokter en dan ging het weer even.Ook had ze gezegd dat als er weer iets zou gebeuren dat dat mijn laatste kans was.Maar uiteindelijk heb ik ontdekt dat die drank mijn vlucht was.
De nachten na de breuk heb ik mij een flinke spiegel voorgehouden. En al wat ze mij gezegd had ,bleek te kloppen. Negativiteit,kritiek, geen initiatief, stress. Al die negatieve energie spuugde ik dan naar haar toe.Zij beweert dat ze dit al tegen mij had gezegd, maar dit kan ik mij niet herinneren. Ik heb het misschien gehoord , maar niet geluisterd.Zoals ze zei: kop in het zand.
Ik heb deze zaken ne keer aan mijn situatie getoetst door heel diep bij mij binnen te kijken.Kortom, ik voelde mij een ongelukkig mens met een laag zelfbeeld. Deze zieleroerselen heb ik op een nacht op papier gezet en aan haar gegeven. Klopt volledig zei ze.Ondertussen ben ik al volop bezig te werken aan een aantal zaken.
Het heeft gewerkt als schoktherapie ( had ze beter vroeger al moeten doen, zovan , ik ben hier een maand weg en je ziet maar wat je eraan doet, zoniet, salut ).
Alle drank buiten gegooid ( sindsdien geen drup aangeraakt en heb er geen probleem mee ).Op 4 augustus heb ik voor het eerst een afspraak met een psych ( heb deze stap nooit durven zetten ), heb terug contact met de buren,vrienden ( had dit allemaal verwaarloosd, puur door mijn negativiteit en kritiek), ben terug aan het sporten, geniet weer van de kleine dingen,sta stil bij zaken, neem bepaalde verantwoordelijkheden op, die ik zelf kies.Durf bepaalde beslissingen te nemen , hoe klein ook, maar vooral bepaalde waarden , die ik kwijt was komen terug: respect en waardering, bewust zijn. Ben door het huis geraasd, want het was hier een chaos, onze chaos.

Ze kon de energie niet meer opbrengen, het was op bij haar. Ze was er klaar mee. Voor haar is het definitief gedaan. Ze hield niet meer van mij.Ze had geen gevoelens meer.De liefde was over.
Ze gaat trouwens vanaf 1 aug in een appartementje wonen, amper 5 min van hier. Ze wil nu alleen nog energie steken in ons zoontje en haar appartementje.
Ook ben ik te weten gekomen van haar dat ze gevoelens heeft voor iemand op het werk en dat deze wederzijds zijn. Er was niets gebeurd zei ze, alleen gepraat. Ze zegt dat ze nu al het contact met hem heeft gebroken en heeft nog 1 maand ziekenverlof aangevraagd.

Ik wil eraan werken , aan onze relatie, zelfs als ze alleen woont, met kleine stapjes naar elkaar terug groeien, want alles ligt nu op tafel, alle problemen binnen onze relatie ( eindelijk ). Maar zij wilt niet, ze kan er geen energie meer insteken. Vroeg haar of ze er een dikke streep onderzet en dat beaamde ze. Maar als ik haar vroeg dat die 16 jaar niets voor haar betekende, komen er waterlanders ,zegt ze wel ja en dat ze deze 16 jaar en mij een plekje in haar hart zal geven.Ze zegt ook dat er zeer veel mooie momenten zijn geweest, maar dat deze overschaduwd zijn door mijn gedrag van de laatste 2 jaar Ik moet het loslaten zegt ze, verder gaan met mijn eigen persoon.Ondertussen doet ze wel nog mijn strijk ( haar voorstel ) , komt ze de dierenhokken af en toe proper maken en wil ze zeker nog voor mij koken. Is dit uit medelijden , want ze zit met een enorm schuldgevoel naar mij en ons zoontje. Ik zei haar dat ze niet voor zichzelf heeft gekozen, maar dat ze voor 3 personen een keuze heeft gemaakt, waarvan 2 mensen er niet voor gekozen hebben..
Ze houdt nog van mij, maar dan als vriend. Geen greintje gevoel na 16 jaar. Niets , nada. Nochtans geven we elkaar nog een wangzoen en af en toe een knuffel. Ik ben dan wel vragende partij ( niet altijd, soms komt het spontaan van haar ).
De wonde in mijn hart is zo diep, dat het lang zal duren eer deze geheeld is.Ik zou zo graag willen dat we terug een gezin kunnen vormen. Maar ik denk dat alleen de tijd dit zal uitmaken. Kan het nog... ik weet het niet.