Via Google ben ik regelmatig op deze site beland en uiteindelijk heb ik de stap gezet om ook maar eens een account aan te maken omdat ik hier misschien raad en troost kan vinden.

Het zit zo:

ik heb een relatie van 3,5 jaar achter de rug met mijn ex. Nu is het zo dat ik nog onder hetzelfde dak woon, al ben ik in het weekend wel bij mijn ouders. Er is ook een ander in haar leven en die persoon komt in het weekend dus wil ik gewoon vermijden dat ik gekwetst word. Het huis staat op onze namen dus om praktische redenen ben ik nog hier omdat ik vlak bij het werk woon. Nu zijn we al stappen aan het nemen zodat zij hier kan blijven wonen en ik hier weg kan (heel papierwerk). Ik heb het laatste half jaar enorm afgezien, ik denk de rotste periode uit heel mijn leven. Zij leert een ander kennen die komt hier over de vloer terwijl ik hier ook nog woon. Ze zei dat die gevoelens onlangs pas waren gekomen. Ik betwijfel het sterk, maar goed ik kan er nu toch niets aan veranderen en zal er ook niet tussen komen.
Ikzelf heb iemand leren kennen met wie het goed klikte, we hebben veel gechat met mekaar, af en toe es een telefoontje, heb haar tot hiertoe één keer gezien. We kenden mekaar al enkele maanden, ook al bleef het dan vooral bij online contact. We hadden echt soms heel openhartige gesprekken, we smsten veel, gaven aan dat we mekaar misten en mekaar zeker nog eens wilden zien. Zelfs hebben we foto's uitgewisseld. Maar dan ineens.... mijn hart stort in. We waren met mekaar aan het chatten en ze zegt ineens ik heb iemand leren kennen met wie het heel goed klikt, vind je dat erg? Het was alsof ik bijna aan het verstikken was, de verwarring sloeg meteen toe en ik heb meteen opgebiecht dat ik gevoelens voor haar had gekregen. Ze was er altijd voor me, ze heeft me al die tijd gesteund als ik het moeilijk had door mijn ex. Dan krijg je dit te horen, ik had er zo naar uit gekeken haar nog eens te zien, samen wat leuks te doen. Ik heb die nacht geen oog dicht gedaan, kreeg geen hap door mijn keel. Ben er nog altijd heel aangedaan van, het lijkt soms alsof ik gewoon begin te stikken.
Nu voelde ik me terug goed, dacht ik echt dat dit meer kon worden, dat ik terug op het goede pad zat. Mijn wereld lijkt soms ingestort, heb nergens nog zin in, alsof niemand me troosten kan, alsof het gevoel nooit meer voorbij gaat. Ik vraag me maar af hoe dit is kunnen gebeuren, het geeft mij een gevoel dat ik op de tweede plaats kom, maar daar ben ik te fier voor om dat toe te laten. Ik heb nu ook besloten voor een tijdje afstand te nemen (maar een tijdje is een rekbaar begrip). Ik heb haar laten weten dat ik de deur op een kier hou en de streep die ik trek onderbroken is. Ik denk dat dat maar het beste is. Het doet zo'n pijn, heb soms de drang om te smsen, maar ik weet dat ik daar toch niet beter van word en ben fier op mezelf als ik een dag ben doorgekomen zonder contact te zoeken. Door dit voorval heb ik intussen iets meer afstand kunnen nemen van mijn ex, al ben ik ook daar nog niet helemaal overheen. Het doet me pijn te zien dat er een foto van hem en haar op haar nachtkastje staan, terwijl ik hier ook nog woon. Misschien ben ik te hard van stapel gelopen door voor die andere persoon gevoelens te krijgen. Nu heb ik verdriet om twee personen en vraag me af waarom het geluk mij niet toelacht en altijd de goede moet worden bestraft. Ik kan het echt niet vatten! Het is precies dat ik niet gelukkig mag zijn, iedere keer dat ik terug op het goede pad ben, krijg ik een bons in mijn gezicht! Is er nog iemand die een gelijkaardige situatie kent? Ik hoor het graag!

Groetjes