Weet niet echt wat ik moet schrijven, alles is duidelijk.
Ik bleef geven en geven hopend dat hij hetzelfde zou doen, die jongen die hij in begin was heeft mijn hart doen smelten.
Hij heeft nooit van mij gehouden, voor anderen was dat al duidelijk.
Hij gebruikte mij en speelde met mijn gevoelens. doet pijn dat ik zo weinig waard ben voor een ander.
Ik kan niets meer veranderen , dat ik hem heb teruggenomen
Toen hij de laatste keer weer contact opnam en zogenaamd voor ons wou gaan, wou hij alleen sex met mij hebben.
Dat was zijn enige doel, toen zijn doel was bereikt..duwde hij mij weer weg. Loze beloftes dat wij naar relatietherapie kunnen gaan, wou hij al niet meer.

Het is een grote fout van mij geweest dat ik 100% van mijzelf heb gegeven, zonder dat hij zichzelf had bewezen.
Ik bracht hem in de ochtend zelf ontbijt.. Waarom gaf ik zoveel van mezelf..terwijl hij dat moest doen.

Het heeft geen nut om boos op mezelf te zijn, ik schiet er niets mee op. Ik kan de tijd niet meer terugdraaien, het is gebeurd.
Vroeg of laat zou hij toch weer gaan afhaken, omdat hij niet van mij houdt.

Doet pijn om aan de einde van de rit, met lege handen te staan. Ik heb het niet verdiend om zo behandeld te worden. Ik kon niet weten dat hij loog en vreemdging, pas na een poos kwam zijn aard naar buiten.
Ik weet dat ik de schuld niet op mij moet schuiven, ik was trouw en eerlijk. Hij heeft ervoor gekozen om te liegen en vreemd te gaan. Hij had geen respect voor mij. Ik heb hem teruggenomen omdat ik hoopte dat hij zou veranderen en mij goed zou behandelen.

Blijkbaar was ik voor hem alleen goed genoeg om sex mee te hebben. Anderen zeggend dat ik het niet persoonlijk moet nemen. Hij heeft het bij zijn exen gedaan en ik zal ook niet de laatste zijn.

Zit mij dwars, dat de enige wat echt was in onze relatie.. was ik.