Ik hou mezelf al 4 weken voor de gek...
Eigenlijk al een half jaar.
Doen alsof ik het allemaal prima vind, mezelf wegcijferen om er maar voor te zorgen dat het weer wordt als vanouds.
4 weken geleden is de knoop doorgehakt, hij wil alleen zijn... En nog verandert er niks. We spreken elkaar elke dag en als we bellen doe ik vrolijk. Soms laat ik doorschemeren dat ik het moeilijk heb en dan zegt hij 'dat begrijp ik, ik ook'.
Ik heb een hele lange email van hem gekregen als antwoord op een soort 'afscheidsmail' van mij. Daarin staat van alles, dat hij ook het gevoel had van liefde, maatje, altijd lol en sterke aantrekkingskracht... Maar dat hij nu heeft gekozen voor het alleen zijn en daar voor wil gaan.
Weer praat ik mezelf aan, oke, het komt wel weer goed, ik doe gewoon leuk en normaal...
WAAR SLAAT DIT OP!!!!!! DOE NORMAAL!!!!!
Ik durf niet eens tegen m'n vriendinnen en familie te zeggen dat ik nog contact met hem heb, eigenlijk omdat ik gewoon geen zin heb om het erover te hebben... Maar vandaag besefte ik eigenlijk pas dat het ook is omdat ik me schaam, hoe BELACHELIJK het is als ik het vanuit een buitenstaander zie.
4 weken geleden heeft hij de relatie verbroken en nog steeds heb ik doodleuk contact met hem en maken we relatiegrapjes en halen we herinneringen op... Ik praat mezelf aan dat ik vrienden met hem kan zijn, maar dat kán ik helemaal niet. Ik wil niet een 'gewoon meisje' voor hem zijn met wie hij bevriend is en kan lachen. Ik wil hét meisje voor hem zijn, voor wie hij voor de volle 100% gaat en bij wie hij geen twijfels heeft. En dat ben ik op dit moment niet...
Aanstaande zondag komt hij langs, omdat ik heb gezegd dat ik graag nog 1 keer met hem wilde praten... En dan moet ik dat er maar uitgooien. Dat ik (iig voorlopig, maar ik denk eigenlijk serieus de komende 5 jaar niet) geen vrienden met hem kan zijn. Er zal altijd nog een beetje gevoel blijven en zodra we met z'n tweeen zouden afspreken komt dat bij mij weer bovendrijven, dat weet ik zeker. En het vervelende is dat ik wéét dat dat gevoel er bij hem ook nog zit, maar hij wilt er niks mee doen. En ik wel. En dat werkt niet. Dan hebben we eens in de zoveel tijd een leuke dag samen, en dan wil ik meer, en hij vond die ene dag met liefde dan genoeg voor een lange tijd.
Het is al erg genoeg dat ik hem nog op feestjes zal tegen komen van gemeenschappelijke vrienden. Ik moet nu echt de tijd gaan nemen om te gaan verwerken dat het over is en ik hem kwijt ben...
Zoals ik al in een blog van iemand anders las, de hoop zat het verwerken in de weg... Dat is bij mij ook echt zo. Na zondag zal ik moeten beginnen alsof het weer dag 1 is.
Gelukkig vertrek ik over 29 dagen voor 6 weken naar het buitenland, ik hoop dat dat een beetje schot in de zaak brengt en ik mezelf een beetje terug vind...

Liefde, wat kan het je gelukkig maken, maar wat kan het je ook zwaaaaaar verdrietig maken... Pffffff.