Afgelopen week zat ik een beetje te denken. Ik heb de maanden sinds het uit is mijn uiterste best gedaan om ex te vergeten, hem een lul en een eikel te vinden en dat is goed gelukt. Ik ben gewoon 5 maanden boos gebleven, heb hem toen een mail geschreven en toen we dan twee weken geleden elkaar op school spraken ivm mijn huissleutel die hij nog steeds in zijn bezit heeft, liep ik weer met weke knietjes weg. Zijn geur, zijn stem, zijn aanwezigheid, zijn lach.. Mijn hemel, als hij me daar ter plekke had gegrepen was ik letterlijk en figuurlijk door de knieën gegaan. Het klinkt ordinair, maar het is zijn effect op mijn fysiek en op geestelijk gebied. Wat heeft die man toch een bizarre uitwerking op mij!
Ik realiseerde mij: ik ben, ondanks alles, nog steeds verliefd op hem. Ik vecht er ook niet meer tegen. Het ís.
Hij heeft alles niet expres gedaan. En nu realiseer ik mij dat ook echt. En mijn woede is weg.
Dat komt onder meer door de volgende gedachtengang.
Sommigen van jullie weten dat ik al sinds een aantal maanden rommel met mijn beste vriend. Schreef ik enkele weken terug nog dat meneer me teveel twijfelt naar mijn zin, het begint langzamerhand toch steeds meer vorm aan te nemen. En ik merk dat de behoefte om het in een vormpje te gieten voor mij niet meer zo nodig is. Ik vind het wel best zo. Vorige week dacht ik zelfs: ik weet echt niet of ik wel een relatie met hem wil. Ik ben niet verliefd op hem. Maar het voelt verder erg relaxed en goed. Al heeft hij niet 10% het sexappeal van mijn ex..
Ik speelde zelfs met de gedachte om dat wat we hebben te verbreken. Hoe zou hij reageren?
Dat weet ik nu al: Hij zou het begrijpen. Hij zou niet boos op me zijn. Hij zou zeggen: " Ik kan jou niet dwingen om verliefd op mij te zijn." En hij zou nog steeds vriendjes met me blijven, hij zou het accepteren omdat hij wil dat ik gelukkig ben. De meest redelijke en reëele reactie zou dat zijn. En dat opende mijn ogen.
Ik wilde niet accepteren dat mijn ex niet meer van me houdt. Dat hij nu van iemand anders houdt. Daar ben ik boos om geweest. Maar hoe redelijk is dat?? Ook al heeft hij alles niet heel slim aangepakt, hij kón niet anders. Hij werd door iedereen verteld dat een relatie met mij slecht was, dat niemand het zou accepteren. Hij is jong, heeft weinig levenservaring, kwam ineens in een relatie met een vrouw die al het nodige heeft meegemaakt en te hoge verwachtingen van hem had en aan alle kanten werd hij geïndoctrineerd en werd hij bang gemaakt..
Zijn liefde voor mij was niet groot genoeg om de problemen aan te kunnen of de problemen waren te groot om zijn liefde aan te kunnen, either way: het ging voor hem niet meer. Ik zag hem ellendiger worden, ongelukkiger en ik voelde mijn behoefte om grip op hem te hebben het tegengestelde effect krijgen. Hij gleed weg, meer en meer.
Waarom heeft hij het toch nog zo lang geprobeerd, vroeg ik me af, terwijl hij het zo zwart in zag?
Omdat hij wel degelijk van me hield, werd mij duidelijk. Waarom anders zou je zo lang zo'n innerlijke strijd voeren met jezelf?
Maar het werd hem te zwaar. En nu weet ik, omdat ik ook weet dat ik nog steeds van hem houd, dat hij niet anders meer kon. Dat hij was moegestreden, dat hij kapot ging van binnen. Zijn liefde voor mij versus zijn familie, geloof, achtergrond, innerlijke stem en toekomstwensen.
En ik realiseer mij: ik kan en mag het hem niet kwalijk nemen. Eerlijk is eerlijk, die laatste maanden rommelen met mij waren absoluut niet netjes, maar ook daarin zag ik hem weer verward raken. Het had gewoon geen toekomst.
En hoezeer ik hem ook mis, hoe hevig mijn gevoelens voor hem ook aanwezig zijn, ik weet nu: ik moet hem zijn leven gunnen. Juist omdat ik zoveel van hem hou, juist omdat ik nu inzie wat een zware strijd hij gestreden heeft moet ik hem nu zijn geluk gunnen met iemand anders.
Ik weet zeker dat wij in een andere situatie de perfecte match waren geweest. En die andere situatie was: geen streng geloof en iets minder leeftijdsverschil.
Maar zo was en is de situatie niet, en dus moet ik hem in liefde laten gaan. Moet ik hem zijn toekomst gunnen met een ander en hopen dat ik zelf weer iemand tegen kom die dat gevoel in mij losmaakt maar er wel anders in staat.
Die durft, die de stap met mij wil nemen. Ik zal altijd, altijd stiekem blijven hopen dat hij bij me terug komt, mijn grote liefde, mijn lieve Kuiken, maar ik weet ook dat het totaal niet realistisch is en dat ik hem zijn leven moet gunnen zoals hij het graag zou willen hebben. Dat zelfs al zou hij voor de deur staan met spijt, ik het moeilijkste zal moeten doen wat mogelijk is: Hem weer laten gaan. Ik wil niet dat hij ongelukkig is. Hij is namelijk juist zo leuk als hij gelukkig is.
En ik tel ondertussen mijn zegeningen, en dat zijn er zo ontelbaar ongelooflijk veel. Ik ben een dankbaar mens met een heerlijk leven gevuld met fantastische mensen. Hoe verdrietig het ook is dat hij er geen deel meer van uit maakt, in mijn hart zal hij die plek altijd hebben. Het komt allemaal goed.