Aug. 2001 heb ik B ontmoet, hij getrouwd 2 kinderen, ik samenwonend 2 kinderen. Hotel de botel verlieft, en voor mij geen houden meer aan. Na 2 maanden uit mijn relatie gestapt en met de kinderen apart gaan wonen. Een moeilijke tijd, voelde me schuldig naar mijn ex vriend, die heeft niets aan zien komen en kon ook niets meer doen, ik was verblind door B en wilde niet met C bezig zijn. B kwam elke dag even naar mij toe, na het werk of in de pauze. Op vrijdag gingen wij samen uit tot ‘s ochtends vroeg en 1x in de week gingen we ergens eten en waren dan ook tot 3 a 4 uur op stap, de weekenden kwam hij rond 12 en bleef dan 3 a 4 uurtjes. Dit heeft zo’n 3 jaar geduurd (ook wel samen weekendjes weggeweest en 2x op vakantie geweest).
Door het uitgaan werd er veel gedronken en kwamen er steeds meer ruzies, logisch, hij was nog steeds bij zijn vrouw en had meerderde excuses waarom het lastig was om daar weg te gaan. Ik heb het meerdere keren uitgemaakt, dat accepteerde hij echter niet. Stond dan hele dagen voor mijn huis, hij gaf mij ook echt het gevoel dat hij niet zonder me kon.
Met kerst 2004 heeft hij de stap gemaakt en alles opgebiecht aan zijn vrouw, per telefoon toen zij op vakantie met hun kinderen was. Vanaf dat moment is hij bij mij ingetrokken en na een half jaar heeft hij een eigen woning gekocht. Daar ging hij 1 a 2 x per week heen als hij zijn kind te slapen kreeg (kon niet bij mij omdat ik schuldige van de scheiding was)(zijn andere kind wilde niets meer met hem te maken hebben). De 2 jaar die volgde waren moeilijk, hij is geen prater en ik voelde me absoluut superschuldig naar zijn gezin toe dus werd er niet over de scheiding gesproken. Ik wilde ook rust, was het vele stappen beu en wilde rust. Rust en gezelligheid thuis, ook met de kinderen van mij. Hij wilde dat niet, wilde stappen. Moet ook zeggen als we ergens geweest waren en hij had de nodige drank op dan kreeg hij een kwade dronk, altijd kreeg ik het verwijt dat hij alles voor mij had opgegeven en dat ik niets wilde. December 2006 ontplofte het tussen ons en heeft hij 2 weken bij hem thuis gezeten en ik bij mijzelf. Januari was de rust wel weer terug en kwam hij weer maar niet dagelijks. In februari kwam hoorde ik dat hij gesignaleerd was in het café waar wij altijd kwamen met een andere vrouw. Hem geconfronteerd, en ja, hij had wat met haar. Ik heb hem gezegd dat ik hem nooit meer wilde zien. In maart woonde zij al bij hem in, ( ook iets wat hij mij verweet, we waren nooit bij hem thuis, altijd bij mij, ja ik had 2 thuiswonende kinderen). Op dat moment stortte mijn wereld in. De man waar ik zoveel voor opgegeven had, zolang op gewacht en waar ik oud mee wilde worden, was gek op een ander. Kon het niet geloven, hij was altijd zo gek op mij. Twee maanden later kwam hij weer, hij was niet verliefd op haar, nooit geweest, noemde haar een wanhoopsdaad, hij was gesloopt door mij, ik had hem te lang genegeerd(vind ik niet, wilde alleen niet meer elke x mee de kroeg in). Hij hield van mij, altijd gedaan, en wilde weer proberen. Nu had hij alleen het probleem, zij woonde in zijn huis en had niets, geen geld, geen woning, alleen schuld. En hij wilde dat wel netjes afhandelen. B kwam weer bij mij, sliep weer ca. 2 avonden bij mij, terwijl zij in zijn woning was. Ongelofelijk verhaal natuurlijk.
Zij en ik accepteerden dat. Dit heeft geduurd tot december, toen trok ik het niet meer. Heb zijn spullen bij hem voor de deur gezet en getracht hem te vergeten. In maart kregen we weer contact, hij was niet gelukkig, was (weer) klaar met haar en hield teveel van mij. Of ik het weer met hem wilde proberen. Ik wilde het weer proberen als hij er absoluut zeker van was, geen twijfels en er 100% voor zou gaan. Dat was hij. Het begon weer opnieuw nu met het verschil dat er echt werd gezocht naar een woning voor haar. En inderdaad, 1 juli had ze woonruimte en vertrok (hij vond het moeilijker dan dat hij had verwacht). Intussen had hij het zeer druk op zijn werk en had al weken nachtjes van 5 uur slaap, hij was zeer gestrest. Negatief over alles en iedereen en op 6 juli kreeg ik een belletje van hem dat hij geen gevoel meer had, voor niemand meer, dus ook niet voor mij. Dit was voor het eerst dat hij dat tegen mij zei. Ik wilde een gesprek met hem, niet over de telefoon maar dat vond hij te moeilijk, we moesten eerst losser van elkaar komen. Ik heb er nu definitief een streep onder gezet. Snappen doe ik het niet, het is nu 2 wk geleden, ik weet niet hoe hij zich voelt, wat hij doet en wil het niet weten ook. Ik weet hoe ik me voel, dom!! Een makkelijke prooi. Ik begrijp niet hoe mensen zo rot in elkaar kunnen steken en willens en wetens andere zo kunnen kwetsen.

Begrijpt iemand mijn verhaal, begrijpt iemand mij en begrijpt iemand hem??