Na zes dagen heb ik nog steeds het gevoel alsof ik in iemand anders zijn slechte verhaal terecht gekomen ben, een soap. We zouden samen drie weken op vakantie gaan maar na zes dagen was ik alweer terug, alleen, op de trein gezet, weggegaan. Huilend vertelde hij hoe hij het vertrouwde gevoel wat hij met haar wel had nu niet voelde, hoe hij haar miste en eigenlijk niet meer wist waarom het uit was, helemaal in de war. En ik zat daar in zuid Frankrijk met een hart van gummie en het besef dat mijn vakantie me op een idioote manier door de neus werd geboord.Nog geen dag ervoor kreeg ik berichtjes waarin stond hoe ontzettend veel zin hij erin had, hoe te gek ik was, alsof hij het niet tegen mij had maar tegen zichzelf denk ik achteraf. Ik was niet meer mezelf maar ik voelde me zijn ex. Gek hoe je dingen voelt aankomen, hoe je gevoel je zegt dat er iets niet klopt en hoe je dan toch doorgaat omdat je ook alleen maar iemand om je heen wil hebben die een beetje voor je zorgt, naar je luistert en van je houd.En nu zit ik thuis,nieuwe plannen te maken, probeer ik met de flow mee te gaan, de flow van het leven, naar mijn gevoel te luisteren en niet teveel aan hem te denken. Maar ik ben wel verdrietig, heb een zeer hart, alsof er iemand met zijn schoenmaat 44 op is gaan staan. Gelukkig is het van gummie en nog niet van hout.