soms ben je boodschappen aan het doen en dan ineens lijkt het alsof er iemand tegen je aanloopt, keihard tegen je rug duwt, maar dat komt van binnenuit!
het is de pijn weer, het verdriet
happen naar lucht en jahoor de jank tranen stormen naar buiten en een soort hiep>geluid komt uit mijn
keel, en dat gebeurt zomaar, ik zie de man nergens, weet dat hij ook niet in de buurt is, maar de pijn is
vreselijk, diep zuchten achter de zonnebril is alles wat ik kan ik wil niet janken
echt niet
ik wil flink zijn en niet meer van hem houden
hij denkt ook niet aan mij
zit allang bij een andere vrouw
niet alleen 'zitten' zelfs!
ow bah
ik haat mezelf
wat een pijn
hoevaak nog
p[ease laat het overgaan? stop!
zow zwak
trut ben ik