En nu is het een feit, ik ben verhuist, hij ook, en we wonen opeens 200km van elkaar af. Hoe het voelt? Geen idee.. Maar de dag van verhuizen voelde licht.. Ik verbaaste mezelf ermee.. Na een hele week een diep verhuizend dal, drama, was nu de dag er waar ik zo tegen op keek en ze voelde licht. Een heel dierbare vriend kwam helpen met een busje, met zijn twee hebben we alles gedaan.. En de laatste keer dat ik daar de deur achter me dicht trok voelde het of er tien kilo van me af viel, of ik licht werd, of alles los raakte, ik was erdoor in euforie, niet snappend dat ik dat voelde, maar t was er. Ik besef me, eigenlijk ben ik van geest best een gelukkige vrouw, de drama's werden steeds veroorzaakt door het relatie leed.. Het vechten tegen beter weten in, het knokken, het afgewezen worden etc. Maar steeds als ik niet in contact ben met jou ben ik best rustig, gelukkig en sterker als ik dacht dat ik was. Vorige week zei je dat t op was, je gevoel, en nam het later weer terug.. Het brak mijn hart, en ondanks dat je het terug nam is mijn hart niet terug geveert in haar zelfde vorm. Ik twijfel of ik je nog wel wil zien volgend weekend..ik twijfel of ik mijzelf dat nog moet aan doen. Enerzijds gewoon geen zin meer / angst voor de volgende afwijzing, anderzijds is t bij mij wellicht ook wel gewoon op. Je hebt me op straat gezet, je hebt me afgewezen en weer aangetrokken, je hebt mijn hele wezen de grond in geboord, en t feit nu niet meer met jou in een huis te wonen lucht me op.. Geen afwijzingen meer op dagelijkse basis, geen woede aanvallen meer, geen dagelijks maar aanzien of je die dag wel gek op me bent of niet.. Nu ben ik alleen.. Op een klein stretchertje bij familie deze week, volgende week op een huisje passen en erna zie ik wel weer. Ik "pas me aan" aan de omstandigheden omdat ik nu geen thuis heb maar tot dusver voelt het dakloos zijn, lichter als met jou in een huis.. En dat moet me toch wel wat zeggen. Dan krijg ik vanmorgen een bericht van je, weer iets in de trant van, goedemorgen, ik ga vandaag een cocon in.. Even op mezelf zijn .. Weer een soort van "blijf uit mijn buurt" .. Even deed het zeer, dat is mijn oude pijn, het deel van mijn geest dat bang is en afwijzingen het ergste vind dat er bestaat.. Maar t duurt niet lang tot mijn rust van hier en nu het weer overneemt en ik besluit wat moois van mijn dag te maken. Ik heb nog geen traan gelaten, ik hoop dat dit de nieuwe tendens is, ik hoop dat ik mezelf niet voor de gek hou, of dingen voor mezelf verberg, ik hoop het, want dan zou de hel van afgelopen maanden wel eens de moeite waard geweest kunnen zijn. We zullen het zien..