Ik zit midden in een scheiding die ik zelf veroorzaakt heb. Mijn gevoel voor mijn a.s. ex is al lang over maar ben bij hem gebleven om niemand pijn te hoeven doen, maar eigenlijk heb ik mezelf jaren pijn gedaan. Nu is daar een eind aan gekomen en ik voelde me er goed bij, ik leefde weer helemaal op. Rust kwam er terug.
Vorige week heb ik met een vriendin die in dezelfde situatie zit ons vrijgezellenleven in willen luiden. Het was echt supergezellig, gewoon als vanouds uit geweest.
We waren in een gezellig tentje bij ons in het dorp toen er een man naar me toe kwam en begon te kletsen met mij, het voelde al goed.
Op een gegeven moment hebben we gekust en het voelde nog beter. Uiteindelijk zijn we gewoon ieder naar ons eigen huis gegaan en had hij nog een sms gestuurd dat ie echt van me hield. De volgende morgen stuurde ik hierop terug of ie er nuchter nog zo over dacht en dit werd door hem bevestigd. Het voelde zo goed van beide kanten. Maandag(koninginnendag) heb ik hem weer gezien en hebben we weer een gezellige avond gehad.
Nu een week later, na verschillende mooie sms'jes, laat hij mij weten dat het toch allemaal te vlug gaat. Hij is ook 2 maal gescheiden....ik ook bijna, hij heeft 3 zonen.....ik een dochter en zoon(allemaal leeftijd tussen de 23 en 18), we willen beiden een lat-relatie...tenminste voorlopig, je weet nooit hoe het in de toekomst gaan lopen en trouwen willen we beiden nooit meer.
Maar nu voel ik me echt klote. Je kunt wel zeggen het is die arm, aandacht etc. maar ik voelde echt meer voor hem...het is alsof ik hem al jaren ken.
Ik heb hem gevraagd om erover te praten, dit gaat morgen gebeuren. Ik wil hem niet kwijt, als hij dan tijd wil dan kunnen we toch ook vriendschappelijk verder? Ik wil voor hem vechten en hem nog niet opgeven. Het doet zo'n pijn!!!!