Dit is het typische verhaal van de 'foute man'. Dat besef ik ergens wel. Ik was al een hele tijd verliefd op hem, dus toen hij me kuste zijn we erna veel te snel in bed beland. Na een week zei hij al 'Ik ben geen boyfriend-material, ik wil geen vaste relatie. En ik ben niet verliefd op je.' Hij had ook nog nooit een gehad, enkel losse flodders van een maand of 2. Toen lukte het nog om gewoon m'n schouders op te halen en te zeggen dat hij me dan niet meer ging horen. 5 minuten later stond hij bij me aan de bushalte en zei dat hij het met mij misschien toch wil proberen. De eerste weken liep ik nog op wolkjes. Ik was smoorverliefd en hij was -grotendeels toch- lief voor me. Hij ging vaak uit en op reis met vrienden, maar ik ben niet het jaloerse type en liet hem begaan. Om een of andere reden vertrouwde ik hem. Hij vond het geweldig dat ik hem z'n vrijheid gaf en beloofde dat er niets gebeurt op een van z'n feestjes.

Maar van het ene moment op het andere kon hij volledig veranderen. Voor het slapen zei hij dat van me hield en 's ochtends was hij afstandelijk en kon hij niet snel genoeg vertrekken. Soms hoorde ik hem dagen aan een stuk niet. En als hij op reis ging hoorde ik helemaal niets. Berichten sturen kost veel, redeneerde ik, en probeerde er me niet al te druk in te maken. Ik kreeg ook ruzie met een goede vriendin van me, wat me heel erg van streek maakte. Telkens als ik erover wilde praten begreep hij niet waarom. Ik zou er beter over moeten zwijgen want het interesseerde hem niet.

Lang verhaal kort: gisteren zei hij dat hij het beu was. Ik zat voordien thuis op hem te wachten en checkte uit verveling m'n facebook. Hij had zelf een reeks nieuwe foto's upgeload van zijn feestjes en zijn recentste reizen. Op elke foto poseert hij met een ander meisje, zijn arm altijd net iets te laag rond haar middel. Een vriend van me zei dat ik daar dringend met hem over moest praten, want de vermoedens dat hij me bedroog waren wel heel erg sterk. Als m'n vriend aankwam zei hij meteen enthousiast of ik m'n nieuw lingeriesetje al aan had. Ik zei koeltjes nee en hij merkte meteen dat er iets scheelde. Maar ik had geen zin in ruzie. Ik wilde de avond niet verpesten en probeerde te geloven dat ik overdreef, die foto's betekenen niets. Dus ik zei 'nee, laat maar' en hij pikte meteen in en zei dat we iets moesten gaan drinken op café. Op weg in de auto vroeg hij hoe het nu ging met die vriendin waar ik ruzie mee had. Ik zei eerlijk dat ze over hem nu roddels zit rond te bazuinen. Hij wordt meteen stil. Nadat ik mijn drankje besteld hebt steekt hij van wal 'ik moet ook iets zeggen we hebben geen toekomst samen. Ik ben niet verliefd op jou en jij niet op mij.' Ik weet hoelang ik wezenloos voor me uit heb zitten staren. 'Maar kom, we kunnen vrienden blijven' en hij klinkt onze glazen tegen elkaar. Ik sta op en zeg stil dat ik terug naar huis ga, maar hij staat er op dat hij me nog een lift geeft. Er zijn zoveel redenen: hij wil geen vaste relatie, wil z'n vrijheid terug. Hij is ook niet verliefd op me en denkt dat hij niet kan verliefd worden. Die zag ik al van ver aankomen maar er waren nog dingen die me veel harder raakten: ik ben te onvolwassen voor hem. Soms zit ik met iets en zeg ik wel dat me teleurgesteld voelt door hem, maar omdat ik ruzie wil vermijden en de woorden niet kan vinden zeg ik altijd dat ik het later wel vertel. Daar kan hij niet tegen en goed, dat is m'n eigen fout. Maar het kwam ook door die vriendin van me, al die drama van de ruzie. Ik probeer me te verdedigen dat ik het allemaal probeer te negeren maar hij zegt 'maarja je was er toch mee bevriend in de eerste plaats?' En dat ik zogenaamd 'slecht karma' heb; normaal gezien trekt hij enkel mensen aan die rijk, avontuurlijk en interessant zijn. Blijkbaar ben ik geen een van de drie. Ik begreep het niet want na die eerste week zei hij dat hij van gedacht was veranderd. Hij had wel gevoelens voor me en hij wilde wel een vaste relatie. Later zei hij dat hij van me hield. Hij zegt dat hij niet kan geloven dat ik dat echt geloofde. En dat hij evengoed aan zijn vrienden zegt dat hij van ze houdt. Hij gaat verder door te zeggen dat hij ook niet kan geloven dat ik echt niet door heb dat er niets gebeurd is op z'n reizen. Sinds we samen zijn is hij naar Griekenland, Oostenrijk en Frankrijk geweest. Op elke reis heeft hij me bedrogen. Mijn vertrouwen in hem vindt hij lachwekkend.
Dan de kers op de taart... hij zegt dat ik deze les beter snel leer: alle jongens zijn zo, ze bedriegen allemaal hun vriendin. Een voor een. En hij lacht en zegt dat we wel nog gewoon seks kunnen hebben, want hij gaat lichter over seks dan ik. Het laatste wat hij me zegt is dat ik met niemand over hem mag praten.

Langs de ene kant is het allemaal zo duidelijk: het was duidelijk van het begin dat het niets zou worden. En toch dacht ik dat hij voor mij zou veranderen. Hij zei dat ik zijn eerste échte vriendin was omdat ik rustiger en normaler ben dan zijn exen. Het is de stomste fout die je kan maken; denken dat je iemand kan veranderen. En dan nog in combinatie met mijn blind vertrouwen in hem. En ik voel me zo zwak want het enige wat ik kan denken is dat ik niet goed genoeg was. Anders was hij wel gebleven. En hoe het mijn fout was, hoe ik gewoon moest zeggen aan het begin van de avond wat er scheelde. Misschien was dan alles wel in orde gekomen. Maar dan bedenk ik me weer dat hij me al zo vaak bedrogen heeft. En dat hij het altijd zou blijven doen. Liefde maakt echt blind, ik wilde het allemaal niet onder ogen zien. Nu nog hoop ik dat hij terugkomt en zegt dat het allemaal een flauwe grap was. De relatie duurde nog geen 5 maand en het heeft zoveel stukgemaakt. Ik ben bang dat ik nooit meer iemand kan vertrouwen. En in m'n achterhoofd denk ik aan m'n zussen; die al jaren zonder enig probleem met hun vriend samen zijn. En ik heb de ene stukgelopen relatie na de andere. Er is iets mist met me.