Hey Bollieke,

Zoals je hebt aangehaald raak je elkaar ergens onderweg kwijt.
Het is een aaneenschakeling van kleine dingen, van onuitgesproken wensen verlangens. Als er zich dan ineens een bepaalde situatie voordoet die vrij ingrijpend is dan worden die kleine op zich onbelangrijke zaken ineens uitvergroot. Het lijkt dan een uitzichtloze situatie waaruit men wil ontsnappen. Ik kende mijn vriendin vooraleer ze bij in het appartementsgebouw is komen wonen. Eerst gewoon als iemand die ik af en toe zag voorbijkomen. Ik wist toen al dat ze een bijzondere vrouw was. Het is pas ongeveer 2 jaar later dat ik echt de kans heb gekregen om haar echt te leren kennen. Een maand nadat ze in ons appartementsgebouw is komen wonen zijn we effectief een relatie begonnen. Bij Hilde heb ik terug de thuis en de geborgenheid gevonden die ik 34 jaar ervoor verloren was door het overlijden van mijn ouders. Door het verlies van mijn ouders ben ik vrij vlug in de grote mensenwereld terechtgekomen. Ik heb met veel vallen en opstaan mezelf een plaatsje kunnen veroveren in dat wereldje en heb enorm veel mensen leren kennen. Ik heb nood aan de sociaal contact Bij Hilde lag dat toch een beetje anders. Alhoewel ik veel mensen ken is het wel zo dat vele van die contacten vrij oppervlakkig blijven. Je ziet je voetbalkameraden 1 x per week tijdens het voetbalseizoen. Vele cafévrienden ken je aan de toog maar verder gaat het meestal ook niet. Het is slechts met enkele dat je echt een vriendschapsband kunt opbouwen. Hilde en ik veronderstel meer vrouwen investeren in meer intieme en duurzame relaties. Zitten liever aan een tafeltje, nodigen gemakkelijker vrienden thuis uit of om te gaan eten. Hilde is onlangs geopereerd (wegnemen baarmoeder) en is hier volgens mij nog niet helemaal door. Als die kleine dingen die vroeger voor haar niet echt een probleem waren en waar we een afspraak over hadden bleken nu ineens onoverkomelijk te zijn. Het maakt ons in veel opzichten, althans voor haar, te verschillend. Bollieke, ik begrijp haar tot op een bepaalde hoogte en ik zou alles doen om haar daarin tegemoet te komen. Ze weet dat ik enorm veel van haar hou, maar het is niet meer genoeg. Onze grote probleem is communicatie (komt waarschijnlijk bekend voor). Ik heb liever dat ze me zegt dat ze iets absoluut niet wil i.p.v. ja ok doe maar, om dan achteraf te moeten vaststellen dat ze zich niet voluit heeft uitgesproken. Ik denk dat de meeste mannen liever hebben dat de zaken rechtuit aan hen worden gecommuniceerd, zodat ze weten waar ze aan toe zijn. Als je bv. van een man verwacht dat hij meehelpt met huishoudelijke taken dan lijst je dat bv. beter op.
Schrijf hem een klein briefje met een lieve tekst en vraag of hij de ramen vandaag zou willen poetsen. Grote kans dat het gebeurd is als je thuiskomt. Ook al is het dan niet 100 % zoals het moest, geef hem het gevoel dat hij het goed gedaan heeft en gegarandeerd de volgende maal doet hij een ander klusje of hetzelfde met veel plezier. In het andere geval kan je thuiskomen en hem het verwijt maken dat hij niets gedaan heeft, dat hij het huishoudelijkwerk niet ziet. Je zal ongetwijfeld een heel ander resultaat bekomen dan wat je beoogt. Lieve Bollieke, ik moet zeggen dat ik het nog altijd niet kan bevatten. Meestal deed ik wel huishoudelijke klussen (koken, wasmachine leegmaken, droogkast insteken, was ophangen, was opvouwen, winkelen. de kattebak proper maken, vuilbakken buitenzetten, administratie in orde brengen e.d.). Het doet me even goed om eens met jou wat te kunnen converseren, maar geloof me, straks overvalt de eenzaamheid en de leegte weer compleet. Ik haat het om naar huis te gaan, gewoon omdat het niet als mijn thuis aanvoelt. Ik loop elke avond doelloos langs de straten en de de Schelde te Antwerpen, mijn gedachten vol met vragen en met heel wat mindere heldere kijk op de zaken zoals ik ze nu schrijf. Ik zie het heel somber in omdat ik weet wat ze voor me betekent, wat het verlies inhoudt. Ik ben eigenlijk reeds in een stadium van geest gekomen om het leven definitief los te laten. Groetjes, Freddy