Online gebruikers
- Angelo
5 weken geleden heeft mijn vriend me gedumpt na een relatie van bijna 2 jaar. Ik had dit helemaal niet zien aankomen want de dag ervoor stuurde hij nog hoe hij verlangde om mij te zien en ik had helemaal nooit iets gemerkt dat hij het niet meer zag zitten met mij want hij deed altijd heel erg lief, wou me ook veel zien. Het was nooit een moment stil tussen ons. We hebben ook veel meegemaakt, 5 maanden geleden lieten veel vrienden hem vallen en was hij wat depressief, zat in psychiatrisch ziekenhuis en zei hij zelfs dat ik de enige reden nog was waarom hij er nog was.
Daarom dacht ik dacht het snel weer zou goedkomen. Maar hij bleef maar zeggen dat hij niet gelukkig was met mij en deed kort en boos. 2 weken geleden kwam ik hem tegen op een feestje en zei ik hem dat ik hem miste, en hij zei dan ook dat hij me miste en wou het opnieuw proberen maar was gewoon bang om de reactie van zijn ouders omdat ze me niet graag hadden. Maar we zouden er de volgende dag mee praten. Hij zei dat hij het echt meende en niet met m'n voeten ging spelen en dat hij gelukkig was. Die volgende dag stuurde hij dan op facebook een bericht 's ochtends dat hij de hele nacht erover heeft zitten nadenken en het echt niet meer wou en dat hij er veel spijt van heeft. En dat het niet gewoon door z'n ouders kwam.
Iedere vrijdag zie ik hem ook op een vergadering van het jeugdwerk in onze stad en dan zegt hij gewoon een goeiedag en voor de rest niets. Enkele mensen die daar ook zijn, zeiden vrijdag dat hij er ook niet gelukkig uitzag en dat ze zien dat het hem wel iets doet maar ik weet niet of ik dit moet geloven. Voor de rest hoor ik niets meer van hem.
Ik vraag me af of ik nog iets kan doen om hem terug te krijgen, want ik vind echt dat we perfect samen passen en versta nog altijd niet hoe dit is kunnen gebeuren of dat ik hem best gewoon helemaal vergeet...
Hoop maakt kapot
Ik wacht nu al twee maanden op het moment dat hij op blote knieeen terug komt.
Ik lees alle sites en blogs over liefdesfases maar hoop is er eentje die is gemeen..
Want weet je wat het is meid zeg eerlijk wie valt er op een hopeloos, achtergelaten meisje dat stiekem niet zonder je kan. Die het liefst terug kruipt in je armen ongeacht wat er ook gebeurd en zonder jou is ze verdrietig en gebroken. Hij viel (neem ik aan) op jou toen je straalde, onafhankelijk en aantrekkelijk bezig was met je eigen leventje en hem nonchalant voorbij wandelde.
Vergeet niet he, voor hem het is het waarschijnlijk ook niet gemakkelijk en zit je met duizenden vragen die alleen hij kan beantwoorden. Waarom? Wie? Waar?
Ook hier zit in een proces van berouw misschien is hij inderdaad aan het bedenken wat voor toevoeging je was in zijn leven. Maar dan moet je ook 'echt' even niet in zijn leven zijn maar, dat ben je wel want mentaal denk je alleen maar hem en aan de hoop dat hij je mist.
Meid als jij een fantastische vriendin voor hem was en hij gelukkig was mist hij je al alleen is het gemis groot genoeg om je terug te vragen of wil hij even tijd voor zichzelf? Pas wanneer jij het opgeeft in je hoofd en ECHT verder gaat zal hij dat voelen. Dit klinkt ontzettend raar dat weet ik maar op het moment dat alle puzzelstukjes voor jou in elkaar vallen zal hij bij jou aankloppen. En dan is de vraag of hij aanklopt omdat hij je als persoon mist en vrienden met je wil blijven of dat hij je misschien wel terug wil. Dit ligt dan in jou handen en dit kan jaren duren en misschien niet eens.
En daarom meid moet je gewoon lekker denken (ookal is hij ongelukkig) 'ik verdien geluk!' niks aantrekkelijker dan jij die lekker met zichzelf bezig is niet waar? En als het moment daar is
Ja dat probeer ik nu wel.
Ja dat probeer ik nu wel. Vorige week zondag had ik voor de laatste keer weer gechat op facebook en gebeld. En ik had er meteen spijt van, want ik was toen al van plan om hem met gerust te laten.
En dat is de hele week gelukt, ook al was het moeilijk om hem eens zoveel niet te horen.
Zondag kwam hij hetzelfde café binnen waar ik met enkele vrienden zat, en ik heb gewoon niet naar hem gekeken en gedaan alsof ik mij amuseerde en dat lukte ook wel.
En vandaag is hij toch zelf eens beginnen chatten op facebook om te vragen hoe het met me gaat, hij heeft niets meer gevraagd maar het is toch de eerste keer in die 5 weken dat hij zelf iets laat weten. Ik ga gewoon proberen verder doen met niets meer laten weten en tonen dat ik me wel zonder hem kan amuseren.
Ook morgen op oudejaarsavond zal ik dit proberen, hij gaat naar hetzelfde feestje. En ik zal er proberen niet naartoe te gaan, hopelijk komt hij zelf eens om te praten dan.