Hey allemaal,

Ik ben een meisje van 21 jaar. Het is nu ongeveer een halfjaar uit met mijn vriend na een relatie van bijna vier jaar.
Ik heb me er proberen over te zetten en hem te vergeten, maar het lukte me gewoon niet.
Net na de breuk was het allemaal nogal vreemd. Ik probeerde een beetje afstand te nemen om het allemaal te kunnen verwerken, maar mijn vriend bleef me berichten sturen en werd zelfs kwaad als ik er niet op antwoordde... Hij wou vrienden blijven en denk niet dat hij echt begreep dat ik die optie echt niet zag zitten. Dit heeft lange tijd geduurd tot ongeveer zo een twee maand en half geleden.
We hebben ongeveer 2 maand geen contact gehad, buiten het elkaar tegenkomen op school. Ik heb heel wat kwade blikken naar me gekregen van hem op zulke momenten.
Nu begon het twee weken terug bij mij toch te knagen, want eigenlijk was hij nooit uit mijn gedachten gegaan, om proberen terug contact op te nemen met hem. Nu moet ik toegeven dat ik nog steeds smoor op hem ben en dat ik niets liever zou willen dan een nieuwe start met hem te maken.
Na al wat er gebeurd was en de vele kwade blikken verwachtte ik een koel of zelfs helemaal geen antwoord van hem, maar als bij wonder reageerde hij onmiddellijk op mijn berichtje. Ik had hem enkel gestuurd om hallo te zeggen en of alles goed ging met hem. Het is uiteindelijk uitgemond in een gesprek van 3uur (van 23u tot 2u!), waarin hij mij zo wat uithoorde over waar ik mee bezig was, wat ik allemaal gedaan had en of ik iets te vertellen had over jongens (zijn woorden).
Na een vijftal dagen wachten stuurde ik hem opnieuw een berichtje om te vragen of hij misschien eens wou afspreken. Opnieuw kreeg ik positief bericht! Enkel dat hij op dat moment aan zee was, maar dat hij volgende week wel thuis was. Ik zei hem dat hij dan maar moest laten weten wanneer hij kon en nu zondag stuurde hij rond middernacht dat hij thuis was en dat hij graag eens wilde afspreken waar het rustig was. Ik zei om te lachen dat we wel eens konden gaan wandelen ofzo en uiteindelijk zijn we woensdag om 19u45 in het bos gaan wandelen (raar, ik weet het).
We hebben fijn gepraat, maar heel oppervlakkig over familie, school, vakantie,...
Uiteindelijk zijn we in cafeetje beland en rond 23 u gingen we dan door. Na wat dralen rond onze auto's vroeg hij of ik het fijn vond. En ik bevestigde uiteraard en vroeg wat hij ervan vond en ook hij vond het heel fijn, maar maakte de opmerking dat hij wou dat we wat vroeger terug hadden kunnen afspreken. Ik zei hem dat ik het heel moeilijk heb gehad met de breuk en dat ik het er nog steeds heel moeilijk mee heb. Hij gaf toe dat hij het ook moeilijk heeft gehad en dat hij het nu bijzonder moeilijk had. Ik heb hem toen bekend dat hij nog steeds heel bijzonder voor me was en dat ik stiekem hoop dat hij van gedacht zou veranderen. Hij zei dat ik ook heel bijzonder voor hem was en dat dat altijd zo zou blijven en dat we wel zouden zien. Na dan nog wat ongemakkelijke momenten zei hij dat het heel raar was om nu te moeten doorgaan, maar ik kon mijn tranen niet bedwingen en ben zowat de auto ingevlucht na een snelle slaapwel en we horen elkaar nog wel.
Na heel even hysterisch te hebben gehuild, vond ik de kracht om naar huis te rijden en heb me onmiddellijk op bed gestort. Toen hoorde ik mijn gsm en las het volgende bericht van hem: ''Dank je voor de fijne avond. Hopelijk tot nog eens... xx''.

Is dit positief in de zin van er is hoop op een nieuwe relatie of gaan we eerder de vrienden-toer op? Mag ik nu vooral niet opgeven of geef ik de hele toestand maar gewoon op? Ik weet echt niet wat ik van de hele situatie moet denken, maar de pijn is in alle hevigheid terug. Ik hoop dat jullie mij kunnen helpen...

Blue