Deze week kreeg ik een zeer mooi inzicht in mezelf. Iets waar ik veel aan heb en mij enorme rust biedt.
In 2006 heb ik een flinke klap gekregen van LDVD, zoveel pijn, verdriet, jullie kennen het allemaal. Ik heb twee jaar na dit verdriet mijn huidige ex ontmoet. Mijn verdriet was nog niet volledig geheeld, achteraf heeft de arme man geen schijn van kans gehad, ik vergeleek alles aan hem met mijn ex van 2006. Dus al snel was niks goed. Uiteindelijk is hij altijd erg open geweest en heb ik samen met hem mijn verdriet over ex 2006 verwerkt en hield ik ook echt onwijs van mijn huidige ex.
1 probleem bleef, ik voelde dat ik niet gekwetst durfde te worden, mijn hart bleef een stukje op slot. Ik kon/durfde hem dat niet te geven, want stel je voor zeg…. De angst was zo zichtbaar af en toe, hij zag het letterlijk in mijn ogen. Ik weet nog 1 keer huilend in bed, het was hartverscheurend voor ons beide. Ik heb er alles op alles op gezet dat ik mij durfde open te stellen, maar verdomme, hoe doe je dat in godsnaam??

Uiteindelijk is deze relatie dus gestrand en dit is echt niet de hoofdoorzaak, zijn wel meer dingen, maar wel 1 van de redenen. Ik bleef twijfelen door mijn eigen angst. Twijfels die uiteindelijk zo groots werden dat ze mij keihard om de oren klapperden. Auw auw.. Hij was wel de laatste die ik verdriet aan wilde doen, zeker omdat ik wist dat zijn verdriet zo groots en hevig zou zijn als de mijne in 2006. Te lang door gegaan om hem ook te proberen te beschermen voor dat verdriet en uiteindelijk mijzelf gek te maken.

Ok nu naar het heden, weer iemand ontmoet waar ik mij heel prettig bij voel. Waar het heen gaat, valt niet te zeggen, dat kan niemand weten. Maar BAM, confrontatie met angst. Godver, weer?
Zo bang weer om gekwetst te worden, nu is het zo dat ik met deze man erg goed kan praten en mijn angst op tafel heb gegooid. Wel sloot ik gelijk een deur, ik wil die angst niet dus jij moet weg! Contact verbreken, weg.. Heel definitief, wegrennen voor mezelf.
Totdat ik toenadering zocht en door mis interpretatie hij een duidelijke nee gaf (voor mij). Ok…? Dat was eigenlijk niet wat ik wilde.
Toen kwam er voor mij zooooo’n geweldig mooi inzicht voorbij die alles ophelderde, die mijn angst in 1 keer heeft weg genomen. Mag ook wel na 6 jaar dacht ik zo!
http://www.zielsliefde.nl/zielsliefde_artikelen_voeldeangst.html
Het is niet mijn stijl van schrijven, even doorheen kijken. Maar de boodschap kwam recht in mijn ziel. Toen het lampje ging branden viel de angst in 1 keer van mij af.

Zoooo waar!! Niemand kan je verantwoordelijk stellen voor je eigen gevoel, alleen jijzelf. Ik ging handelen vanuit angst gedachten, dat is toch niet realistisch? Zo kan je nooit meer met iemand wat aan gaan. Liefde is durven geven, dan krijg je het vanzelf terug en is dat niet het geval, dan heb je daarvoor wel wat leuks mee gemaakt en heeft dat alsnog niet betrekking op jou als persoon.
Ik zie dat nu heel erg los van elkaar. Wat een rust. En natuurlijk ik heb kleine stemmetjes, maar dat is normaal. Het overheerst niet en ben weer in balans.
Ik hou mijn gevoel vanaf nu bij mij, leg mijn gevoel niet meer in die van een ander. Hier heb je mijn angst, los jij het maar op. Nee, IK ben degene die er wat mee moet, wat een verantwoordelijkheid zeg om dat aan een ander te geven. Ik ben een zelfstandige vrouw, ho eens even! Mijn gevoel bij een ander neerleggen maakt afhankelijk en dan krijg je sowieso scheef groei.
Natuurlijk moet je je gevoel delen, maar uiteindelijk ben jijzelf degene die er wat mee moet.

Hopelijk biedt het jullie ook een mooi inzicht, voor als je tegen hetzelfde aanloopt.

Binas