Even een overzicht(je) oid voor me zelf van de inzicht die ik de afgelopen 3,5 maanden heb gekregen:

Toen mijn ''relatie'' uitging zat ik al een tijdje niet lekker in mijn vel doordat ik meer wou dan wat zij wou (zie het achteraf pas echt helder). En doordat het uitging had het een extra effect op mij. Vooral de manier waarop het uitging en het feit dat het voelde alsof ze mij keihard heeft laten vallen terwijl ik wel letterlijk 24/7 voor haar klaarstond en zowat haar therapeute was.
Dan hoor ik een stemmetje in mijn hoofd: 'Ja eigen schuld, had je je grenzen moeten aangeven'. Wat misschien ook een beetje zo is. In het begin van onze contact ging ik ook met zo'n instelling te werk.

Ik heb vaker diezelfde fout gemaakt door mijn grenzen te verleggen/vergeten dat er misbruikt van mij gemaakt werd om het zo te zeggen.
Maar hoe meer tijd er voorbij ging hoe meer mijn grenzen gingen vervagen. Zij heeft/had (als ik t mag geloven) bepaalde angsten enzo dat zij bepaalde dingen niet durfde dus ik ging meer rekening met haar houden dan eigenlijk hoorde. Ook zgnmd bindingsansgt, waardoor ik tegen mezelf bleef zeggen dat als ik lang genoeg geduld heb met haar, ze ooit wel een x officieel iets met mij zou nemen. Daardoor ben ik dus mijn grenzen uit het zicht verloren denk ik.

Ik heb veel tijd gehad om na te denken en nog steeds breek ik mijn hoofd. Over het verleden, mijn jeugd (klinkt alsof het eeuwen geleden is maar goed ben nog een broekie). Aan het begin van mijn puberteit ben ik een tijdje gepest geweest. En dit heeft zo'n impact op mij gehad dat ik met gekke ideeen rondliep. Uiteindelijk heb ik professionele hulp gehad om het een beetje achter mij te laten. Maar ik merk nu dat het toch niet voldoende is geweest. Door die pesterijen heb ik een minderwaardigheidscomplex opgelopen, slecht zelfbeeld etc. Klinkt mischien dramatischer dan dat het is i think.
Ook heb ik vaak de neiging om belangen van anderen voorop te stellen, misschien dat ik hierdoor ook mijn grenzen in een relatie vergeet en mijzelf wegcijfer voor iemand. Merk dat ik steeds op zoek ben naar bevestiging vd buitenwereld dat ik er wel toe doe en niet zo onbelangrijk ben als zoals k over mezelf denk.

Ben zo onzeker door dit alles, al is t 8 jaar geleden gebeurd. Ik leef wel maar k voel me best beperkt in hoe ik leef. Door angsten wat mensen wel niet van mij zouden vinden etc. Ik wil zoveel doen maar voel mij toch een beetje tegengehouden door mijn onzekerheid. Ik merk dat ik hierdoor veilige situaties opzoek. Bij te grote verandering raak ik in een soort van paniek. Maar ik leer daar wel beter mee om te gaan nu door mezelf gerust te stellen.

Heb veel gelezen over eigenliefde en eigenwaarde etc. Wat mij een beetje duidelijk is geworden is dat ik aan mezef moet werken. Ik moet blij zijn met wie ik zelf ben, van mijzelf houden voordat ik van een ander kan houden. Want hoe kan iem. anders van je houden als je niet eens van je zelf houd of je zelf niet goed genoeg vind?!

Maar goed easier said than done als je jarenlang met negatieve overtuigingen op deze wereld rondloop. Ik denk dat dit allemaal gebeurd is om mij wakker te schudden dat ik diep van binnen een wond heb dat genezen moet worden. En dat ik bepaalde patronen moet doorbreken en mijzelf terug moet vinden. Want eerlijk gezegd, k heb niet zo'n goed beeld van wie ik eigenlijk ben.

Ik wil het totaal anders aanpakken in 2012. Daarom al mijn zorgverzekeringspakket aangepast zodat ik zeker weet dat alles vergoedt zal worden zodat ik naar een psycholoog kan gaan om het verleden achter mij te laten en een leven te gaan leiden zoals ik het echt wil.

Ik wil weer in mezelf geloven en sterker in mijn schoenen staan!!!! Geen genoegen meer nemen met minder!!!

Toch nog een lang verhaal neergezet terwijl ik kort en bondidg wou zijn maar het lucht op......