Toen mijn huidige ex me leerde kennen zat ik in rehab voor een drugsverslaving. Ze had er geen problemen mee en zei dat iedereen fouten kon maken. Ze vond me zo ontzettend lief dat ze zich niet kon voorstellen dat ik zo'n verleden had.
We gingen al snel samenwonen en voor ons 2 was het de hemel op aarde. Toch vertoonde onze relatie toen al barsten: ik kon soms de ongelooflijke etter uithangen (waarom ik dat deed weet ik nu nog niet helemaal), maar ik was hiervoor ook in therapie. Dat wist ze en dus kon ze er mee leven.
Maar na een tijdje ben ik een paar keer na mekaar kort hervallen. Toen heeft ze de relatie
stopgezet. Ik kreeg van haar de volgende dag een briefje waarin stond dat we het even moesten laten rusten, dat ze tijd nodig had om alles te verwerken en dat ik altijd speciaal voor haar zou blijven. Was er toen nog hoop op verzoening? Ik weet het niet. In ieder geval,wat ik toen gedaan heb was niet bijster snugger. Ben hervallen en heb toen onder invloed geen al te leuke dingen over haar gezegd. Denk dat ze toen de klik gemaakt heeft, of eerder. Stuurde haar onlangs nog een bericht en ze zei dat ze me iets zou laten weten als ze terug van vakantie was. Heeft ze niet gedaan. Ondertussen was er nog aan het licht gekomen dat ik aan haar drankvoorraad had gezeten. En vandaag dan stuurde ik een bericht en kreeg een hele scheldtirade via telefoon terug. Kreeg er niks tussen, moest zwijgen en haar met rust laten.

Nou, nu ik het hier zo opschrijf begint het me te dagen waarom dat meisje me niet meer wil... maardat betekent niet dat het geen pijn doet natuurlijk.
Zit me af te vragen: ik had alles: vriendin, huis, dieren,... en toch verkloot ik het allemaal...ook dat doet pijn

en steeds die vragen stellen: ze deed nog zo lief, ze zei dat ze zoveel van me hield, wilde trouwen, kindjes krijgen...maar ik veronderstel dat het 1 keer op is. Dat je het op dat moment wel meent maar dat er zoveel gebeurt dat je niet verder kan. Dat je met andere mensen praat die je tot inzicht brengen (hij is nu al zoveel keer hervallen...)

Mea culpa, ik weet het maar het doet toch pijn...