Ook ik heb liefdesverdriet, mijn vriend heeft vorig weekend heel abrupt een einde gemaakt aan onze relatie van een maand of 18. We hadden altijd vrij veel ruzie en na de laatste ruzie van afgelopen weekend heeft hij mij de volgende dag verteld dat hij niet verder met mij wil, dat zijn liefde over was en dat hij er helemaal klaar mee was.

Ik heb hem gesmeekt, gehuild in zijn armen maar het deed hem allemaal niets meer. Het was over en uit en hij vertrok. De week ervoor had hij mij nog gesmst dat hij zielsveel van mij hield. Je begrijpt mijn verwarring.

Ik heb hem op maandag nog een sms gestuurd waarin ik aangaf dat ik hand in eigen boezem steek en fouten heb gemaakt en dat ik graag een gesprek met hem wilde om te kijken of er nog iets te redden viel. Ik heb daar geen antwoord op gekregen.

Heb ontzettend veel nagedacht deze laatste week, heel veel gehuild en verdrietig geweest maar ook denken denken denken.

Twee jaar geleden stond ik ook op deze website. Ik had toen in januari zelf een relatie van 2 jaar verbroken met een foute man. Ik was na een huwelijk (waarbij ik ook de initiatiefnemer was van de scheiding) zo toe aan verliefdheid en spanning etc. Maar deze man was niet in staat tot echte verbondenheid, hij zat (en zit) liever in de kroeg dan tijd en aandacht schenken aan een partner.
In mei 2010 schreef ik nog een blog dat ik hem maar niet kon vergeten, dat ik net op een datingsite zat en dat ik dat vreselijk vond.
In Juli 2010 leer ik mijn huidige ex kennen (via een datingsite en werd verliefd...zo snel kan het dus gaan.

Maar....nu komt mijn inzicht van deze afgelopen week dan toch. Na de breuk met de kroegman voelde ik me enorm eenzaam en alleen. Ik had toen in moeten zien dat ik eerst van mezelf moest gaan leren houden, eerst op mezelf moest kunnen zijn voordat ik weer in een nieuwe relatie stapte.

De relatie met mijn huidige ex is nooit over rozen gegaan, maar met diepe dalen en hele hoge pieken. En juist die pieken zorgde ervoor dat ik mijn relatie op een voetstuk heb geplaatst. Ivm zijn werk zagen we elkaar niet zo veel, en eigenlijk nam ik hem dat wel een beetje kwalijk. Dus als we bij elkaar waren dan vond ik ook dat alle tijd naar mij/ons moest gaan en dat we verliefd op de bank moesten zitten.
We pasten ook echt wel goed bij elkaar, hebben heel veel leuke dingen gedaan en uitstapjes gemaakt en meestal verliep dat heel erg gezellig en liefdevol. We spraken ook uit dat het een wonder was dat wij, die zo goed bij elkaar pasten, elkaar gevonden hadden en we zouden voor altijd bij elkaar blijven.
Maar die akelige ruzies....hij had 2 scheidingen achter de rug en daar toch de nodige tikken van gekregen. Zijn laatste ex heeft hem in de steek gelaten voor een andere man en toen kon hij zijn kinderen niet meer iedere dag zien maar om het weekend. En dat deed en doet hem veel verdriet. Hij heeft mij ook vaak verdriet gedaan, heb zo vaak huilend in bed gelegen en gedacht ik ga bij je weg. Maar de volgende dag was het altijd weer goed.
Als hij dus niet lekker in zijn vel zat dan reageerde hij heel akelig. En in plaats dat ik dan even dacht...joh zoek het uit, reageerde ik daar weer heel heftig op want ik voelde me afgewezen. En afgewezen voelen is een heel naar gevoel, je gaat dan nog dwingender op zoek naar die erkenning die je zo nodig hebt. Moet als achtergrond erbij vertellen dat mijn vader niet zo'n beste vader was, en dat gemis van die erkenning in mijn jeugd draag ik nu dus nog met me mee, en ik loop tegen de 50!

Ik was van de week ook een paar keer heel wanhopig...ik heb zo geen zin om me weer zo rot en verdrietig te voelen als 2 jaar geleden. Maar ik kwam tot een conclusie; ik begin niet opnieuw met mijn liefdesverdriet, ik ga verder waar ik 2 jaar geleden opgehouden ben. Ik heb namelijk weer mijn grenzen overschreden door alle ruzies en alle momenten dat ik dacht dat ik weer in een slechte relatie zat overdekt met de mantel der liefde. Ik was zo bang om weer alleen te zijn, zo bang om het stempeltje single weer opgedrukt te krijgen. Weer die zoektocht naar een nieuwe man, vreselijk vooruitzicht.
Maar dit zijn natuurlijk geen redenen om in een relatie te blijven, dat wist ik ook echt wel.

Nu heb ik dus geen keuze, de keuze is immers niet aan mij. Mijn vriend heeft mij verlaten en niets meer van zich laten horen. Via een vriend van hem weet ik dat hij het in zijn kring wel wereldkundig heeft gemaakt dat het uit is dus echte hoop heb ik ook niet meer.

Ik moet heel hard aan de slag met mijzelf. Ik moet zorgen dat ik het prima heb op mezelf. Ik heb geweldige kinderen die om de week bij mij wonen, hele lieve vrienden die heel erg met mij begaan zijn en genoeg in mijn mars om iets van mijn leven te maken. Maar eerst dus het probleem aanpakken van niet zonder partner door het leven te willen, eerst die angst voor het single zijn en die dwangmatige drang om weer op zoek te gaan naar iemand die mij ' heel' kan maken. Ik moet mezelf ' heel' maken, pas dan kan ik in de toekomst de juiste keuzes maken wat eventuele nieuwe partners betreft.

Dus het boek van Jan Geurtz ligt morgen op mijn deurmat en ik zal me erin gooien....ik hou jullie op de hoogte.