Hoi,

Ik zal eerst proberen in het kort de situatie te schetsen.

Mijn vriend heeft 2,5 maand geleden onze relatie van bijna 9 jaar onverwacht stop gezet; steek 1 in mijn hart. Hij wilde alleen zijn, met niemand rekening houden en hij zag ons niet 100 worden. Hij hield nog wel van mij maar de verliefdheid was weg. Hij vroeg zichzelf af of dit wel alles is. Hij wilde nog zoveel doen en verwachte dat dat niet met mij kon. Hij heeft op geen een moment dit bij mij aangegeven. Het kwam ook zo onverwacht. De maand ervoor had ik al een idee dat er een ander was en heb hem op die avond daarmee geconfronteerd maar hij gaf aan dat er echt geen ander was. Maanden daarvoor ben ik 1 dag in de week bij hem in de zaak gegaan en we spraken al over kinderen. Hij wilde heel graag kinderen maar ik hield het af. Als het aan hem lag liep ik nu met een dikke buik rond.

Uiteindelijk na 1,5 week hebben we een goed gesprek gehad en daar brak hij volledig. Hij wilde het weer proberen en gaf aan dat hij zijn twijfels eerder had aan moeten geven. Een paar dagen later hebben we elkaar weer gezien met als doel te achterhalen waar het fout is gegaan. Op een gegeven moment op die avond begon hij mij weer te zoenen en was ik bijna blijven slapen (maar ik kon het niet ondanks dat ik het heel graag wilde. Het ging te snel). Hij voelde zich weer zeer sterk tot me aangetrokken en miste me heel erg. Ik vroeg of hij iemand of mij miste maar hij gaf duidelijk aan dat hij mij miste. Hij wilde er weer voor vechten en we zouden een maand of twee kijken hoe het zou lopen. Hij wilde ruimte, maar ik natuurlijk ook. Zoiets gaat je niet in de koude kleren zitten. Ik had volledige hoop dat het weer goed zou komen. 5 dagen later gaf hij echter, over de telefoon, aan dat zijn gevoel de volgende dag weer hetzelfde was als toen hij het uitmaakte en er toch niet voor wilde vechten; steek nummer 2 in mijn hart.

Ik was weer helemaal terug bij af en verder. Maar ik maakte me gek genoeg ook zorgen om hem. Hij had zoveel gekke ideeen wat hij wilde doen. Ik was niet de labiele maar hij. Hij zit in een vette quarterlife crisis.

Een paar dagen later ging ik bij gemeenschappelijke vrienden van ons eten en daar gaven ze aan dat ze een geheim van hem niet meer voor zich konden houden; hij had sinds het uit was een ander. Voordat hij het met mij had uitgemaakt had hij aan hun (en vele andere) verteld dat hij verliefd was geworden op een meisje die hij had ontmoet, een maand daarvoor, op een hockey toernooi; steek 3 in mijn hart.

Nu zit hij bijna altijd bij haar in Amsterdam. Laat vrienden, werk en alles vallen voor haar. Is snel geirriteerd en kort af en plaats zich elke keer in een soort slachtofferrol. Ik ben kompleet vervangen. Hij gaat binnenkort met haar al op vakantie (naar een plek waar wij niet zo lang geleden ook op vakantie zijn geweest) en met zijn ouders en broer naar de Ardennen terwijl dat een vast ritueel voor ons was.

Het gat die ik achterliet is volledig gevuld. Bij mij is het gat daarentegen des te dieper. Ik voel me zo leeg dat ik soms er geen raad meer mee weet. Ik kan maar niet de beelden van hun twee uit mijn gedachten houden. Zij doen dingen die wij deden en alleen van ons zou moeten zijn. De leegte blijft nog zo extreem. Ik blijf ook maar hopen dat het goed komt.

Vrienden die contact met hem hebben zeggen dat zij maar voor tijdelijk is en dat hij nog eens flink op zijn bek zal gaan. Maar daar ben ik niet zo zeker van. Hij vraagt vaak aan ze hoe het met me is. Hij gaf zelfs aan als zijn nieuwe vriendin zou eisen geen contact meer met mij te hebben hij het uit zou maken. Ik ben voor hem dus nog steeds meer waard dan zij. Hij gaf ook aan dat hij misschien de grootste fout van zijn leven aan het begaan is maar dat het nu goed voelde en hij er nu geen spijt van heeft.

Ik probeer volledig mijn leven weer op te pakken en doe elke dat een hoop leuke dingen om de leegte op te vullen. Ik merk ook dat ik gegroeid ben als persoon en behoefte heb om een nieuwe start te maken. De hoop in mijn hart blijft echter heel sterk. Ik realiseer me dat het een kleine kans is dat nog goed komt en dat ik eigenlijk niet eens met hem verder zou moeten willen gaan. Maar de vraag blijft: heeft hij het uitgemaakt vanwege de fase waarin hij zit of omdat hij echt niet met me verder wil en is zij alleen een opvulling of echt een serieuze relatie. Ik weet het niet meer.

Ik blijf maar malen en het houd maar niet op. Hebben jullie misschien raad voor mij hoe ik hier het beste mee om kan gaan. En wat denken jullie van deze situatie? Heeft iemand ook zoiets dergelijks meegemaakt? Please help me?