Hier komt mijn verhaal. Ik heb het geprobeerd kort te houden, maar dan kan ik niet alles kwijt wat ik er over kwijt wil. Dus vandaar dat het een lang verhaal is geworden.
Ik hoop dat er toch mensen zijn dit het zullen lezen en misschien iets herkennen.

Ik ben 38 jaar (bijna 39) en heb een zoontje van bijna 8 jaar.
Sinds augustus 2011 ben ik “gescheiden” na een relatie van ruim 11 jaar. Waarbij het de laatste 5 jaar flink aanmodderen was.
Half april van dit jaar, heb ik via internet een leuke man leren kennen.
Bij het eerste moment dat we elkaar zagen, sprong de vonk over. En heftig ook!
Zijn relatie van ca. 7 jaar was nog niet zo heel lang uit. Vanaf januari. Maar hij was er van overtuigd dat hij klaar was voor iets nieuws. Daar heb ik hem bewust nog naar gevraagd.
We konden heel goed praten en voelden elkaar heel goed aan. Wat de één zei, dacht de ander, andersom of we zeiden tegelijk iets.
Er waren heel veel vlinders, bij hem en bij mij.

Kwa contact vlogen de Whats App berichten de hele dag over en weer.
Daar waar hij kon kwam hij naar mij toe (er zit ca een uur reistijd in) en brachten we tijd samen door.
Omdat het zo goed klikte en het zo goed voelde, zijn we begin mei ook met de kinderen (hij een zoontje van 8 ) gezellige uitstapjes gaan maken. We liepen daarbij niet hand in hand, zoenend of wat dan ook. Zodat ze er aan konden wennen. Dat was ontzettend gezellig en het contact tussen de 2 jongens ging ook heel goed.

Met z’n tweetjes zijn we een lang weekend weg geweest.
Uiteindelijk stelde hij voor om met zijn 4en op zomer- vakantie te gaan. En na even aan het idee gewend te zijn, hebben we dat geboekt.
Tussendoor vlogen de vonken er vanaf. We liepen allebei op wolken, zoals we dat zelf zeiden.
Oftewel: te mooi om waar te zijn! (eigenlijk)

In de tussentijd moesten er nog wat papieren met zijn ex afgerond worden. Dat hebben ze een keer op neutraal terrein geregeld. De ex is overigens niet de moeder van zijn zoon. Daarvan is hij gescheiden, zij wilde scheiden toen zijn zoontje een jaar oud was.
Tijdens die ontmoeting (dat was half juni) heeft mijn vriend aangegeven bij zijn ex dat hij iemand anders ontmoet had.
Later (eind juni) is zijn ex nog bij hem thuis geweest, voor de verjaardag van zijn zoon. En als wijze van “afscheid” van zijn zoon. Ze is toch ook 7 jaar in zijn leventje geweest. En was van de een op andere dag weg.
Die avond (een vrijdag avond) hebben ze ook eindelijk eens een echt gesprek gehad. Al die maanden had zij geen antwoord kunnen geven op zijn vragen. En die avond kreeg hij de kans om alles te vragen wat hij wilde en zou zij zoveel mogelijk antwoorden geven waar zij kon.
(Ze zijn uit elkaar gegaan omdat zij vreemd is gegaan en hij ze betrapt heeft. Hij heeft haar nog een kans gegeven en wilde wel vechten voor hun relatie, maar zij heeft de keuze gemaakt om weg te gaan en met die andere man verder te gaan. Tijdens die eerdere ontmoeting, half juni, gaf zij aan dat ze toch eigenlijk wel twijfelde of ze de juiste keuze had gemaakt. Zijn reactie hierop was, niet tegen haar hoor, maar tegen mij: Jammer voor haar, maar ik heb nu mijn droomvrouw).
Hij vond het een fijn gesprek, het gaf hem duidelijkheid. Al riep het ook wel nieuwe vragen op, maar hij wist niet of hij daar ook antwoord op wilde hebben.
Gevolg was echter wel dat hij ging denken en malen en de weg zo’n beetje kwijt raakte. We hebben elkaar dat weekend nog wel gezien, maar de whats app berichten waren al anders van toon.
Sloot hij eerder af met allerlei liefs, hartjes, kusjes, ik hou van je enz. nu bleef het wat oppervlakkig.
Toen ik hem daar ook mee confronteerde bleek mijn constatering juist te zijn, want hij bevestigde dat zijn gevoel niet eenzijdig was.
Uiteindelijk kwam hij de maandag avond en zei dat hij het allemaal niet meer wist.
Toen zijn ex binnen kwam lopen kwam er een gevoel bij hem boven van “iets vertrouwds” wat binnen kwam (uhhhh….vertrouwd, als ze vreemd gegaan is?)
Hij had er over nagedacht het weekend en miste dat gevoel bij ons.
Na veel gepraat (want dat kunnen we heel goed), een hoop tranen van beiden, en een paar dagen later, zei hij dat hij erover nagedacht had en voor onze relatie ging vechten. Met MIJ wilde hij oud worden! (waren letterlijk zijn woorden). Wanneer hij mij vast had zei hij ook dat het goed voelde!
We spraken af dat we het wel rustiger aan gingen doen en hebben dat ook gedaan en minder druk van we “moeten” elkaar dan en dan zien.
We zijn op vakantie gegaan, 2 weken buitenland, met zijn vieren en dat ging goed.
Al merkte ik wel dat hem iets niet lekker zat. Als ik er naar vroeg, zei hij heel duidelijk dat het niet aan mij lag, maar dat hij niet lekker in zijn vel zat. Wat verklaarbaar was want hij had veel aan zijn hoofd. Heel druk met werk geweest voor we weg gingen, zijn vader vorig jaar overleden, problemen in de familie en hij werd ook nog ziek op de vakantie.
Af en toe tot diep in de nacht onder het genot van een fles wijn, op balkon, eindeloze gesprekken gehad over wat hierboven staat. Maar ook over zo vele andere dingen. Over echt alles!
We waren het op de laatste dag van de vakantie wel over eens, dat we het ons iets anders voorgesteld hadden. Niet hoe het gegaan was met de kinderen en zo, want dat was super! Maar dat ging het om het sex leven. Aan mij lag het niet, ik had wel zin. Daagde hem ook wel uit, waar die eerder toch echt gevoelig voor was. Ik was zelf een keer wat “bozig” geworden, omdat hij geen zin had, zich omdraaide en ging slapen. Wat overigens wel direct opgemerkt werd met veel geknuffel uitgelegd werd. Hij kon het niet opbrengen, hij had geen zin. Zat niet lekker in zijn vel.
En ik heb/had daar begrip voor.
Eenmaal terug van vakantie, nog een paar heerlijke dagen met zijn tweetjes gehad, waarin hij nog zei dat het één van de leukste vakantie’s ooit was geweest.
Weer terug aan het werk, de sport en het in elkaar puzzelen van wanneer en waar.

En na 3,5 week is hij vorige week bij mij, had ’s middags via de Whats app iets gezegd over knopen die hij door gehakt had en dat hij mij daarover ’s avonds zou bij praten.
Hij had wat knopen door te hakken, dus ik vermoede niets verkeerds.
Was er dus ook de knoop bij dat hij onze relatie niet voort wilde zetten……….
Verslagen, verdriet, kapot, verdoofd…. Weg dromen!
De reden: het gevoel is niet genoeg. Hij kan geen verliefdheid voelen op dit moment, hij kan zich niet binden. Hij voelt nog wat voor zijn ex, meer dan goed voor hem is. En i.v.p. dat het minder wordt, lijkt dat gevoel voor haar meer te worden. I.p.v. dat hij boos op haar is, om wat ze gedaan heeft, is hij dat niet.
Op de vraag of hij zijn ex terug zou willen, zegt zijn gevoel ja en zijn verstand NEE. Dan ligt het eraan wat je gaat laten winnen, was mijn reactie. “Voorlopig het verstand, maar dat wil niet zeggen dat het WEL gaat gebeuren in de toekomst. Ik wil überhaupt geen relatie voor ik mijn zaakjes op orde heb”, waren zijn woorden.
Echter kan hij niet voor 100 % voor een relatie gaan op dit moment.
En dat terwijl we net daarvoor een heerlijk weekend hebben gehad en daarin ook heerlijk hebben gevreeën. Op de vraag hoe dat dat zit, want dat hij niet kan vrijen zonder liefde te voelen, zegt hij dat het er soms ook wel zit. Dat maakt het zo verwarrend.

Kwa verstand weet hij dat we een goede match zijn en dat ik eigenlijk de vrouw ben die hij voor ogen had. Dat we het gezin kunnen vormen wat hij altijd had willen hebben. Zijn ex kon geen kinderen krijgen en dat hadden ze accepteert. Tijdens de vakantie zei hij nog dat als hij het zo van te voren geweten had, dat het zo zou eindigen met hun relatie, hij het dan wel eerder gestopt had en een andere weg in was geslagen. Want zoals het nu eruit zag, op de vakantie: een vader, een moeder en 2 kids, was wat hij altijd voor ogen had. En hij wilde zelfs nog een kindje erbij maken met mij.

En nu vind hij het niet eerlijk tegenover mij, om zo op dit moment verder te gaan, omdat hij soms ook ergens anders is met zijn gedachten. Dat hij niet 100% voor me kan gaan. Dat zijn gevoel in de weg zit.

Ik snap hem, waardeer het dat hij zo eerlijk en oprecht is. Maar het gevoel is zo intens. En ja zelfs na zo’n “korte” periode. Ik heb dit nog nooit zo gevoeld bij en met iemand.
Ik voel mij nu een week als verdoofd, pijn, verdriet, veel heel veel huilen. Nog nooit zo veel gehuild! Ik krijg geen hap door mijn keel en slapen is hooguit 3-4 uurtjes en dan wordt ik wakker en kan niet meer slapen. Ik functioneer voor geen meter.

Van de week is hij nog eem avond geweest en hebben we weer eindeloos gepraat en geknuffeld. Hij houd me dan ook stevig en innig vast. En zegt dan ook mij ook niet kwijt te willen en veel om mij geeft. Dat dat ook weer meer is dan een “gewone” vriendschap. Hij wil het contact niet helemaal verbreken, maar heeft wel rust nodig. Hij houd me op de hoogte en ook ik mag hem rustig een berichtje sturen.
Hij zegt dat hij met volle overtuiging een relatie is aangegaan en dat hij ook hartstikke verliefd was. Maar dat hij nu toch achteraf, te vroeg in een relatie is gestapt. En mij hier nu wel in mee genomen heeft.
Hij vind het heel erg wat hij mij nu aandoet. Schaamt zich, is er zelf ook kapot van.
Maar hij moet nu eerst aan zichzelf werken. Hij gaat dat zelfs doen met professionele hulp.
En gaat ervoor knokken. Hij zegt dat er best een kans bestaat dat het weer goed komt tussen ons, maar hij wil ook geen vals hoop geven. Hij kan niet in de toekomst kijken. (tja, dat kan niemand)

En ondertussen blijf ik nog steeds met een leeg verdoofd gevoel achter! Het ene moment denkend dat het wel goed komt, het andere moment……. Daar wil ik niet eens aan denken. Want dan krimp ik zo in een……..

Kan ik nou wel of geen hoop hebben?