Hallo,

Het is de eerste keer dat ik hier iets kom posten en in feite weet ik niet goed wat ik hiermee wil bereiken. Misschien zijn er mensen die ooit iets dergelijks hebben meegemaakt en er zich in herkennen, ik weet het niet. Nu ja, het zit dus zo. 5 jaar lang heb ik een relatie gehad. Dit was een heel intense relatie, met ups en downs weliswaar. We zagen elkaar heel graag, maar omdat we heel jongen zijn begonnen (16jaar)hadden we beiden het gevoel dat we nog andere dingen moesten gaan ontdekken. Zo hebben we een jaar lang een kat en muis spel gespeeld.

We deden elk ons eigen ding, maar als we samen waren leek het ook of we echt samen waren. Het voelde allemaal zo juist en vertrouwd aan. In die periode heb ik een paar korte relaties gehad, maar die sprongen telkens vlug af omdat ik begon te vergelijken en niemand beter was voor mij.Nu was het zo dat hij ook enkele relaties gehad heeft en dit resulteerde telkes op dezelfde manier als bij mij. Alleen gaven we elkaar verkeerde indrukken. Door het feit dat we samen leken als we samen waren had de een of de ander wel de indruk dat het weer op de goeie weg was en begonnen er terug verwachtingen te komen. Alleen was dit niet altijd duidelijk voor de ander, zodat het flierefluiten doorging. Dit alles had het gevolg dat we elkaar constant gekwetst hebben tot in het absurde toe.

Voor mij persoonlijk zijn er zaken die ik nooit of te nimmer nog van mijn netvlies kan wegbranden en die, als ik snachts mijn ogen sluit, nog steeds een gevoel van haat, woede en verdriet oproepen, alsof het gisteren was.Ik had gezworen dat ik hem nooit nog terug wou!!

Na al die zaken die gebeurd zijn hebben we het dan toch opnieuw een kans gegeven, maar toen werd ik plots verliefd op iemand anders en kon ik mijn gelukkige gevoel niet wegdrukken zodat ik mij halsoverkop in een nieuwe relatie heb gestort. Voor mijn ex-vriend kwam deze beslissing nogal abrupt en hij was daar heel erg verdrietig over. Zelfs nu, 4 maand later heeft hij er nog steeds moeilijk mee. Ik daarentegen was blij met de komst van iemand nieuws. Ik kon eindelijk de stap zetten die ik eigenlijk wou, maar niet kon. Mijn nieuwe vriend had alles wat ik naar op zoek was en hij kon me ook blijven verrassen, elke dag opnieuw.

We hebben 3 maanden constant bij elkaar geleefd, zelfs samen een kort reisje gemaakt, met zijn ouders klikt het super en zijn vriendenkring ligt mij helemaal. Er is echt niets wat ik zou willen veranderen aan deze relatie!!

Alleen is hij nu voor 3 maand naar het buitenland. Het is nu 3 weken dat hij weg is en het begint mij allemaal wat moeilijker te worden. Ik raak in de war, want het gevoel hem niet te zien en hier mijn eigen leven verder te moeten zetten, zorgt ervoor dat ik mij aanpas aan een leven zonder hem. Ookal mis ik hem erg, en zou ik hem liefst hier nu meteen bij hebben, toch begint er een gevoel te knagen. Ik voel dat ik in het verwerkingsproces van mijn ex in een ander stadium begin te geraken. Het is niet langer meer woede en haat die me rechthouden om te geloven dat ik de juiste beslissng heb genomen, maar verdriet neemt nu de bovenhand.

Nachten lig ik in mijn bed te woelen, zie ik vanalle beelden voor mij van hem, mis ik zijn knuffels, zijn lach, zijn geur,... Het is een constante tweestrijd in mijn hoofd. Op andere momenten zou ik immers mijn huidige vriend in een roes achterna reizen (al weet ik dat dit onmogelijk is). Pfff, het maakt mij zowat een beetje gek en ik vraag mij af waar dit plotse gevoel vandaan komt.

Ik voel mij schuldig tov mijn huidige vriend, want ik weet dat hij mij heel graag ziet en dat hij verwacht dat als hij terugkomt, ik hier sta te springen. Maar nu begin ik bang te worden van mijn eigen gevoel. Ik weet niet meer of ik nog 2,5 maand op deze manier kan verderbouwen. Zal ik niet verder van hem weggroeien en zal dat gevoel dat ik mijn ex mis niet versterken?

Met mijn verstand weet ik dat ik mijn ex niet terugwil. Na alles wat gebeurt is denk ik niet dat we nog op een deftige manier de draad terug kunnen oppikken. Aan de andere kant is het gevoel dat ik bij mijn ex heb wel een gevoel van 'onvoorwaardelijke liefde'. Mijn huidige vriend daarentegen heeft niet het voordeel al zolang in mijn leven te zijn, maar wel het voordeel dat ik hem vertrouw, en dat hij mij gelukkig maakt en me goed doet voelen. Sinds ik mijn nieuwe vriend heb, voel ik dat ik op persoonlijk vlak vooruit ga, dat meer vertrouwen in de mens terugkrijg....

Is er iemand die hier iets in herkent en me misschien wat goede raad kan geven. Of mij misschien kan geruststellen dat dit gevoel heel normaal is? of is het niet normaal en moet ik beginnen luisteren naar mijn hart? toegeven aan het gemis of mijn verstand de bovenhand laten vieren? Fjoew...ben blij dat ik het even kwijt kan hier.

lieve groetjes,
knottertje