Enorm boos. Om duizend en één dingen, uit de voorbije jaren, uit het recente verleden, en net nu, om een stomme fb-foto.
Als ik er dan eigenlijk op doordenk, ben ik nog het meest van al boos op mezelf... wat er ook gebeurt (is), uiteindelijk ben ik zelf verantwoordelijk voor de manier waarop ik ermee om ga. En daar wringt serieus het schoentje..... het verdriet, de pijn , de woede blijven steeds de kop opsteken al maanden .... die gedachtenmolen die maar doordraait.
Waarom kan ik er niet gewoon n streep onderzetten, de deur sluiten en vooruit kijken. Hem en onze relatie definitief afsluiten en achter me laten. Mijn leven niet meer op "pauze" zetten , terwijl hij rustig voorthuppelt.
De wrok dat hij schijnbaar altijd op zijn pootjes beland, en mij als n hoopje ellende achterlaat.Wrok, dat het hem een beetje goed gaat, en ik , verlost van al de problemen die hij in zijn kielzog meedroeg, kan niet meer dan uur per uur de tijd doorbrengen.Zoveel negatieve energie . Dat wil ik niet.
In mijn hart gun ik hem een goed leven,van mens tot mens.Maar het verdriet triggert zoveel negativiteit.Het vreet aan mezelf,en dat maakt me boos op ....mezelf.
Het vraagt tijd , ok. Maar dit sleept al maanden aan; waarom is het me zo moeilijk mezelf te herpakken.Ik zit er volledig door.