Hallo,

Ik heb besloten toch de boel maar eens van me af te schrijven/typen.
Ik kom uit een relatie van 1,5 jaar, begonnen begin 2011 en tot een eind gekomen begin oktober 2012. Ben overigens 26.

Het initiatief 'om te praten' kwam uit mezelf, omdat alles als verplichting leek voor mij. Ik was mijn eigen leven een beetje kwijt, ik leefde voor mijn ex. En zij was ook echt compleet weg van mij, bijna verslaafd aan mij kun je haast zeggen. Dit werkte vrij benauwend voor me en ik trok het 'ineens' niet meer.
Toen 2 weken even stilte ingelast. Het voelde voor mij als een opluchting, het beklemmende gevoel was weg en ik voelde me top. Totdat ik een smsje kreeg na die 2 weken om even te praten. Mijn hart sloeg over en ik zag haar weer. Moeilijke avond gehad, maar toch besloten samen, dat stoppen het beste was.

We hebben toen eigenlijk nog best een leuke avond gehad. Tot het afscheidsmoment, wat gewoon erg moeilijk was. Huilen en verdriet volgde, wat logisch is natuurlijk.
Al enkele dagen later toch steeds weer contact via whatsapp/sms. Elkaar missen, lieve dingen zeggen en al snel zaten we in een soort schemerzone, waarin we het stiekem weer aan het proberen waren, maar niemand die het mocht weten (achteraf had iedereen dit gewoon door, maar dat terzijde).

Eigenlijk waren we het nog steeds met elkaar eens dat dit ook niet de oplossing was, dus we gingen in goed overleg toch weer wat verder van elkaar af staan. Nu hebben we een gezamelijke vriendengroep. Mijn vrienden zijn haar vrienden geworden. Dus we zagen elkaar met feestjes, uitgaan etc. Als ik haar dan met iedereen bezig zag, brak ik van binnen. Tranen met tuiten kwamen er af en toe, en dat duwde haar natuurlijk alleen maar meer weg. Dit is tot een punt gekomen dat we echt hard tegen hard gingen, ik verdrietig en emotioneel, zij boos. Dat was ergens rond half december. Daar heb ik een hoop stuk gemaakt, maar ik was echt mezelf niet, meer een hoopje ellende.

Sindsdien gaat het me slecht af. Hoewel ik zie dat het met haar ook niet echt okee gaat. Ik prik er dwars doorheen. Ze heeft sowieso de neiging om vooral mooi weer te spelen, dat ze zo 'happy single' is op het moment. Beetje rond aan het scharrelen en dat soort fratsen. Maar diep van binnen is ze ongelukkig. Komt ook deels door haar opvoeding, de schijnwereld is erg belangrijk in haar familie, dus ik kan het haar niet eens echt kwalijk nemen.

Mijn mensenkennis heeft me nog nooit in de steek gelaten, en ik denk dat ze over een aantal weken zal breken. Uit ervaring weet ik dat ze dingen op een gegeven moment niet meer in kan houden, is tijdens de relatie ook gebeurd. Maar ik moet niet op dat moment gaan wachten. Het is gewoon frustrerend dat je alles van iemand weet, maar niets meer aan die informatie hebt. Ik ben een meelevend persoon en wil haar graag helpen.

Ik denk dat het vooral een trots kwestie is. Van beide kanten. Ik begrijp niet hoe iemand die helemaal verliefd op je is, elk moment bij je wilt zijn, constant bevestigt hoe ze van je houd, soms tot vervelends toe berichtjes blijft sturen, zomaar om kan slaan naar kil/ontkennen/negeren. Ik herken haar niet meer. En dat allemaal in één dag, 's middags nog lieve berichtjes sturen en 's avonds verkondingen niet meer door te willen. Die middag was ze wel bij een vriendin geweest, die verdenk ik ook een beetje van stoken, want mijn ex is ook goed in het overnemen van andermans mening. Wat in haar hoofd dan weer de waarheid wordt.

Zij heeft ook rare fratsen/fouten gemaakt, waar ik misschien blij mee moet zijn dat ik die zorgen niet meer heb, maar vind het zo laf en oneerlijk dat één enkele fout van mij nu afgestraft wordt.
Ze is gewoon goed in oud zeer naar boven halen. Wat in haar hoofd zit, is de waarheid, en haar fouten toegeven doet ze niet (totdat ze dus haar 'boiling point' bereikt).
Ik ben juist van naar de toekomst kijken, leren van het verleden, maar dat zit er (voorlopig) niet in voor haar. Zij blijft maar dingen die lang geleden gezegd en gebeurd zijn herhalen en bevestigen voor zichzelf. En ik zal ook niet ontkennen dat ik haar mentaal flink pijn heb gedaan (maar dat heeft zij ook gedaan, hoewel ze dat niet eens beseft).

Even écht geen contact is misschien het beste, maar moeilijk, want ik wil ook mijn vrienden er niet teveel bij betrekken. En ik ben het van mezelf ook beu, dat ze zo in mijn hoofd blijft spoken. Sms' en doe ik niet meer, maar je ziet elkaar af en toe nog.
Ik denk ook dat ze zichzelf moet ontdekken, ze is net 21, en vooral op haar bek moet gaan/fouten maken en in gaan zien dat het gras echt niet groener is aan de andere kant. Want ze is gewoon jong en vrij naief. En alles is natuurlijk leuk en spannend nu.

Ze doet heel bewust haar best om me te 'vergeten'. Soms mislukt dit en zie je dat ze met zichzelf worstelt, gaat ze zo snel mogelijk met iemand anders praten. Of je voelt haar ogen in je rug prikken. Maar ik moet ook niet overanalyseren en overal iets achter zoeken. Ik moet loslaten en verdergaan. Maar dat neemt mijn onderbuikgevoel niet weg, dat ze binnenkort vanzelf komt, maar die gedachte moet ik ook laten varen. Ervaring leert dat dat komt als je het het minst verwacht.

Maar goed, dit is niet eens het hele verhaal, maar in essentie wel ongeveer. Het besef is er wel bij me en ik weet wat ik wil, nu alleen nog in uitvoering brengen. Maar dat is misschien wel het moeilijkste.

M