Maatje, voel jij je ook zo klote, zo eenzaam en alleen, het gevoel dat je wat mist, net als ik?

Jij was voor mij altijd de gene die mij overal doorheen sleepte als ik het even niet meer zag zitten, daarom zou ik je nu zo graag willen bellen en praten over mijn beroerde gevoel in mijn buik. Ik ben zo somber de laatste tijd, ik laat zo gauw mijn koppie hangen, net zoals nu. En dat weet jij. Dat heb je zelf laatst tegen me gezegd, toen ik bij je aan de deur stond om je mijn excuses aan te bieden voor het vreselijke sms verkeer, nu zo’n 2 weken geleden, dat ik begonnen was. Je stond versteld omdat je het niet had verwacht, ik die mijn excuus kom brengen, want zo ben ik eenmaal niet. Het was dan ook het advies van een vriendin dat ik opvolgde, omdat ik haar het smsje had laten lezen en zij zei dat ik dat echt niet kon maken. Maar het was al te laat, dus daar ging ik met mijn ziel onder mijn arm op weg naar jou, met mijn excuus. Je was heel boos op mij, maar omdat je het knap van me vond aanvaarde je mijn excuus. Ik heb toen mijn hart kunnen luchten, niet eens over ons, maar gewoon over hoe ik me voelde en hoe het er op dit moment voor staat met me, op het randje van depressie. Jij zei dat ik zo eenmaal in elkaar zit en dat ik mijn koppie nou eenmaal makkelijk laat hangen. Zucht… Waarop ik zei dat ik een relatie aan het verwerken ben en dat het dus helemaal niet zo gek is dat ik er helemaal doorheen zat. Dit is voor mij dan ook weer een teken dat jij al een stukje verder bent dan ik.

Inmiddels zijn we weer een paar weken verder en heb je ook mijn mail van vorige week beantwoord, na die 2e mail waarin ik vroeg of je alsjeblieft wou reageren. Ik voelde me zo afgedankt, dat je niet het fatsoen had om even wat terug te sturen en dat heb ik je laten weten ook. Nu heb ik inmiddels alles wel gezegd en gevraagd waar ik mee zat. Je antwoorden waren oppervlakkig en niet precies wat ik wilde horen. En daarom zou ik je nu dan ook zo graag weer willen bellen, gewoon om te vragen of jij je nu ook zo klote voelt als ik. Het is bij mij elk weekend weer het zelfde, totale leegte en verdriet nemen het in beslag. Maatje ik zou je zo graag willen bellen, je willen vragen de leegte weer op te vullen. Jij sleepte mij er altijd zo goed doorheen, het voelt niet fijn om dit nu allemaal alleen te moeten doen. Je nr. heb ik al gewist, heb nu besloten om je dan ook werkelijk los te laten.

Je hebt aangegeven over een tijdje het contact weer te willen hervatten en denkt dat we dan misschien weer vrienden kunnen zijn. Maar maatje, ik heb je nu nodig!