Hoi allemaal,

ik ben nieuw hier en wil graag mijn verhaal kwijt, het lekker van me af schrijven (en hopen dat het helpt)..
Ik heb iets meer dan een jaar geleden een relatie gekregen met een collega. Ik was in het begin niet superverliefd, omdat ik bang was me helemaal open te stellen voor hem (door een nare relatiebreuk twee jaar daarvoor). Deze jongen was heel lief voor me en droeg me op handen. Mijn gevoelens voor hem begonnen te groeien. Ook paste hij goed in mijn vriendenkring en familie. Dit wilde ik toch?
Vanaf het begin af aan zijn we steeds samen geweest en dus besloten we na vijf maanden al samen te gaan wonen in mijn huis. In die periode kwam ik erachter dat deze jongen helemaal niet zo gemakkelijk was als hij in eerste instantie leek. Hij heeft een behoorlijke rugzak (drugsverleden) en zat niet lekker in zijn vel. In deze periode ging hij veel drinken en werd dan behoorlijk (verbaal) agressief. We hadden behoorlijk heftige ruzies, want ook ik ben zeker niet gemakkelijk..
Toch voelde ik dat er iets niet klopte en hij is, op mijn aanraden, naar de huisarts gegaan. Na een periode van onderzoeken bleek hij adhd te hebben. Hij had het erg moeilijk met deze diagnose en ik ben er toen echt voor hem geweest. Toen begon ik ook echt te voelen dat ik voor hem wilde gaan, in voor- en tegenspoed! Langzaam klom hij weer uit zijn dal, maar inmiddels was mijn energie op.. Ik was niet meer zo vrolijk en energiek als eerst.
Toen gaf hij bij mij aan dat hij twijfelde en dat hij het niet aankon dat ik niet lekker in mijn vel zat. Zo oneerlijk.
Hij heeft ook vaak gedreigd om bij me weg te gaan en stond dan met zijn koffers klaar. Dit heeft me zo'n pijn gedaan.
Deze zomer zijn we nog wel samen op vakantie geweest, maar we liepen allebei zo op onze tenen dat er van ontspanning weinig sprake was. De dag dat we terugkwamen, kregen we weer ontzettende ruzie en dreigde hij weer weg te gaan. Ik trok het niet meer en heb gezegd dat als hij weer zijn koffers zou pakken, dat het dan definitief was. Ik ben bij een vriendin gaan slapen en de volgende dag bleken dus al zijn spullen weg te zijn. Hij was weg.
Twee weken lang hebben we elkaar met rust gelaten, omdat hij wilde nadenken en toen hebben we gepraat. Ik was dolgelukkig dat hij ons nog een kans wilde geven, al had hij wel voorwaarden. Hij wilde dat ik me meer open zou stellen naar hem toe, dat ik het achterste van mijn tong zou laten zien. Daarnaast wilde hij het heel rustig aan gaan opbouwen, door elkaar 1x per week te zien.
Inmiddels woonde hij bij zijn moeder. Die ene keer per week dat ik hem zag, was ik helemaal gelukkig en beloofden we elkaar dat het goed zou komen.. Helaas kwam er weinig schot in de zaak, hij was druk op zoek naar eigen woonruimte en wilde per se niet bij me blijven slapen, want dat ging hem nog te snel. Maar iedere keer als hij bij me was, hadden we wel seks! Ik heb bij hem aangegeven dat ik het op deze manier niet trek en belandde door de stress ook in de ziektewet.
Uiteindelijk heeft hij toch een keer bij me geslapen, dat was zo fijn! Hij beloofde me binnenkort weer te blijven slapen. Ik was helemaal gelukkig.
Dus boekte ik een verrassingsweekendje weg voor zijn verjaardag.. Er lekker een nachtje uit, tijd maken voor elkaar en onze relatie, ik had er helemaal zin in.
Dat viel helemaal verkeerd, dat wilde hij absoluut niet, dat ging hem allemaal te snel, terwijl ik wel goed genoeg was om na een feestje te blijven slapen! Op dat moment voelde ik me zo gekwetst en teleurgesteld dat ik de knoop heb doorgehakt en hem heb gezegd dat ik hem niet meer wilde zien, omdat het ten koste gaat van mijn gezondheid.
Ik weet dat het niet goed voor me is om naar iemand anders' regels te moeten leven. Maar o mijn god, wat doet het pijn!
Nu zit ik dus nog steeds in de ziektewet, ik kan helemaal niks meer en ben doodmoe. Ik ben nu ook onder behandeling van een psycholoog en ik slik antidepressiva. Mijn emoties vliegen alle kanten op. Ik ben boos, dat hij me de laatste weken zo heeft behandeld, dat hij er niet voor me is nu ik hem nodig heb. Ik ben verdrietig, omdat ik zo in de put zit en er zelf niet uitkom en ik mis hem..
Ik zie het op dit moment allemaal niet meer zitten, ik hoop dat ik hier wat gelijkgestemden vind, zodat ik niet steeds bij mijn vriendinnen zit te 'zeuren..'

Heel veel liefs..