Dag lieve mensen,

Bedankt hex voor je reactie en nabijheid.

De afgelopen maanden is er veel gebeurd en terwijl ik groei is het ook weer af en toe alsof er niets veranderd...

Ik schreef een brief naar mijn beste vriendin:

Hoi lieve S.,

Ik lees net je mail, ben een paar dagen bij mijn moeder geweest en er waren allemaal toestanden met mijn broer, dat was ook nogal inspannend allemaal waardoor ik weer een beetje van slag was.

Ik twijfel inderdaad aan alles onderhand en ben heel erg nerveus en onzeker. Dat heeft niets met jou te maken of dat ik teleurgesteld zou zijn of zo. Er was ook wat vervelends gebeurd op mijn werk (rotopmerkingen van een collega, die nu bij mij heftig aankomen) dus dat bracht ook weer onzekerheid. Je hebt me inderdaad laten weten dat je mijn mail waardeerde, daar ging het niet om, maar ik zit zo in de stress over die operatie [ja, een kaak-operatie!] dingen regelen en of het allemaal wel goed komt en wanneer ik dan naar Spanje kan [therapie] en zo en wilde gewoon heel graag weten of die datum door zou gaan. Jij had gezegd dat je het snel zou laten weten en ik zat daar heel erg op te wachten... ik werd nerveus toen ik alsmaar niets hoorde, vandaar. Ik ben nu gewoon zo ontzettend gerust gesteld dat het doorgaat want ik was al bang dat ik alleen in de trein [naar België voor de operatie] zou moeten als ik te laat was om iemand anders te vragen.

Ik voel wel af en toe weer kracht en leer heel veel over mezelf en 'het leven' maar ik voel me zo ontzettend alleen, zo eenzaam en daar raak ik af en toe helemaal van in paniek. Ik heb het gevoel dat ik de boot gemist heb en dat ik alleen blijf treuren om M. [mijn ex] Ze heeft zoveel van me gevraagd en ik heb haar zoveel gegeven aan eindeloos begrip, troost, geduld en steun en toen ik daar 'doodmoe' van was vond ze me maar te ingewikkeld, hield ze niet meer van me, had ze een 'beter' iemand gevonden, dumpt me en wandelt vrolijk door. Ik wil nog steeds heel erg het beste voor haar maar kan af en toe ook niet verdragen dat zij nu fijn en gelukkig in een huisje zit met haar nieuwe betere, slankere, rijkere, sportievere, niet zoveel-als-ik-nadenkende, mooie vriendin die het waarschijnlijk allemaal precies goed doet. Het is zo snel allemaal gegaan en ik ben gebroken achter gebleven en ik weet wel dat ik niet perfect kan zijn en fouten heb gemaakt maar ik heb haar echt zoveel liefde proberen te geven en af en toe snap ik gewoon niet hoe het dan zo af kan lopen als ze zei dat ze van me hield en me nooit meer kwijt wilde. Ik kan het heel moeilijk loslaten zoals je weet, vooral ook omdat ik, toen ik eenmaal mijn grens had bereikt zo hard was en teveel heb geoordeeld. Nou weet ik dat zij dat ook was en dat iedereen in mijn omgeving helemaal woedend op haar is voor het feit dat ze mij emotioneel helemaal uitgewrongen heeft maar tegelijk heb ik het ook laten gebeuren en mis ik haar ook heel erg... Ik zie wel heel veel dingen onder ogen, ook de rotdingen van haar en ben ook boos geweest, maar ik heb helemaal geen zin meer om boos te zijn en wil zo graag helen en in verdraagzaamheid leven. Ik wilde zo graag de tijd krijgen om fouten te maken en daarvan te leren en groeien samen. Ik voel me alsof ik 'ontslagen' ben en gelijk alweer vervangen door een ander en zie steeds de volkomen emotie-loze, vreemd-lachende, manische blik van M.[mijn ex] van het laatste gesprek terwijl ik de ene na de ander vernedering naar mijn hoofd kreeg en die wond daarvan blijft maar open, als een leegte en pijn en gespannenheid in mijn hele wezen. Ik ervaar mezelf als een probleem omdat ik niets in mijn leven op orde heb en omdat ik M. alsmaar hoor zeggen nog in mijn hoofd dat ik alle problemen zelf heb veroorzaakt en dat het allemaal mijn schuld was dat er poblemen waren en dat ze als ze van mij af was van haar problemen af zou zijn. En soms ga ik zo aan mezelf twijfelen omdat ik best veel prblemen al had in mijn leven en dat ze misschien gelijk heeft en dat ik het allemaal veel te zwaar opneem. Terwijl ik ook weet dat ik heel vaak luchthartig en relaxed was bij en tegen haar, vooral over de kleine dingen waarin ik veel flexibeler ben, maar het is wel waar dat ik de neiging heb om mensen te confronteren en heel direct te zijn en dat vinden mensen echt niet leuk. Ik wil dat ook afleren, leren mensen wat meer ruimte te geven daarin, maar soms vind ik het ook weer wel goed. Ik heb haar ook altijd overladen met complimenten en waardering, terwijl ik dat vaak zo mistte van haar en daardoor werd ik al onzeker. Ik kreeg alleen maar kritiek; over mijn huis, mijn stad, mijn werk, mijn financiën, mijn gebrek aan structuur, mijn gebrek aan zelfliefde…En ik werd het meest onzeker van dat ze steeds alles met haar ex besprak en mij alsmaar bleef vergelijken en ik niet meer wist hoe ik er mee om moest gaan. Ik wilde gewoon samen zijn en samen dingen uitzoeken en niet steeds horen wat haar ex ervan vond. Ik moest haar wel confronteren vond ik en ik heb het echt steeds gedaan met de bedoeling haar te helpen en onze relatie te versterken, maar ik deed het toch niet goed. Ik kan heel moeilijk leven met dat ik niet sterker en wijzer en relativerender was. Ik zou zo graag iemand zijn die alles een beetje luchtig en grappig opneemt en niet zo gevoelig en onzeker is en zoveel nadenkt. Ik weet ook niet meer hoe ik hiervoor leefde en zie allemaal mensen om me heen samen. Ik word gek van alleen zijn; heb het gevoel dat ik het niet meer kan. Dat ik al te lang alleen ben, dat ik het niet meer trek. Ik voel me niet veilig en vertrouw mezelf niet meer of al nooit misschien.

Dit is gewoon het allerzwaarste en moeilijkste dat ik ooit meegemaakt heb en ik vind het af en toe zo moeilijk om door te gaan 'voor mezelf' en dat er niemand naast me staat. [Mijn vrienden] hebben allemaal hun eigen gezin/relatie en eigen leven en eigen problemen, net als mijn familie, en ik gun jullie allemaal het beste en vind het ook knap dat mensen dan een goede relatie hebben, maar vraag me af waarom het mij niet lukt, ook niet als ik me best doe en eerlijk ben en me inzet en kan vergeven en inleven enz. dus, nou ja, ik voel me gewoon heel eenzaam. Op dit soort momenten, en in de crisis met M., mis ik ook heel erg mijn vader [die omkwam bij een verkeersongeluk toen ik 22 was] die ik sowieso altijd al heel erg mis en nou ja, ik wil geen slachtoffer spelen maar soms denk ik dat ik het allemaal fout heb gedaan. Mijn leven is heel leeg en ik voel me verloren. Die vrijheid die ik altijd wilde is nu alleen maar eng.

En ik word dus bang dat ik zo 'niet leuk en o.k. ben', dat er zoveel mis met me is (zoals M. ook zei) dat mensen niet meer van me houden en me in de steek laten. Ik weet wel dat onze vriendschap heel sterk is en niet zomaar kapot gaat en het spijt me dat ik zelfs daar aan getwijfeld heb, maar zoals ik al zei dat heeft met mij te maken en hoe ik me voel en niet met jou gedrag of situatie. En ik ben zo dankbaar dat je met me mee wilt gaan en ik zie er ook naar uit je weer te zien.

….

Sorry voor deze gespannen en lange brief. Ik weet het gewoon af en toe niet meer; ik zit helemaal vast in de modder en blijf de modder maar omwroeten of zoiets. Ik wil eruit, weet niet hoe, moet geduld hebben, accepteren.. Vind het zo moeilijk, moeilijk om mezelf lief te hebben.

Bedankt in elk geval dat je er bent voor me,

liefs,

[Louise]