Hallo allemaal,
Ik zou me even voorstellen, ik ben Linda en ben 22 jaar. Ik ben hier heel vroeger ook al eens op de site geweest voor een vorige liefde en ik vond het erg fijn om mijn verhaal kwijt te kunnen en adviezen te krijgen. Daarom ben ik nu weer terug omdat mijn relatie over is. We waren na een scharrelperiode van een half jaar een relatie begonnen en die heeft bijna 7 maanden geduurd. Nu is het uit.
Ik heb al 4 jaar in de klas gezeten bij een jongen, altijd hadden we al een bepaalde klik. Maar omdat hij zo nu en dan een vriendin had en ik af en toe een vriend bleef het bij klasgenoten.
Tot eind vierde jaar, toen we een keer op een terrasje gingen zitten met een deel van onze klas en wij nog als laatste 2 overbleven. Toen besloten we nog naar de bioscoop te gaan en zo kwam van het een het ander. Ik heb vanaf het begin al getwijfeld. Ik kon me zeer slecht binden, terwijl hij er 100% van overtuigd was dat hij mij als zijn vriendin wilde. Vandaar dat we eerst een half jaar gescharreld hebben omdat ik niet wist of ik wel een relatie wilde. Uiteindelijk wilde ik niets liever dan bij hem zijn en besloot ik dat ik het wilde proberen.
Al gauw staken de twijfels weer de kop op, ik voelde me steeds onzeker en begon daarom ruzie met hem te maken, om hem van me af te stoten. Ik was in alles bang dat hij me niet leuk genoeg vond en daarom deed ik domme dingen om hem pijn te doen. Ik flirtte heel wat af, zei dat ik niet zo veel meer voor hem voelde. Ik heb dit allemaal al eens meegemaakt met mijn eerste liefde, toen kreeg ik dit allemaal voor mijn kiezen. Ik heb nu het idee dat ik dat probeer te verwerken om bij iemand anders net zo te reageren.
Toen uiteindelijk zaterdagavond, tijdens een ruzie. Zei ik dat het maar beter was als we uit elkaar gingen, ik wilde hem geen pijn doen. Hij was het er mee eens en zei dat hij het niet meer trok. Uiteindelijk hebben we er samen een punt achter gezet. Toen hij weg wilde gaan brak ik echter. Ik kon alleen maar huilen: dit is toch helemaal niet wat ik wil? Hij was altijd de gene die zoveel van me hield! Hoe kon hij nu zo kalm zijn en zeggen dat het over was? Ik kon alleen maar janken, ik voel me zo ellendig. Ik mis hem zo verschrikkelijk! Hij was er altijd voor me, hij was altijd lief! Wat heb ik toch gedaan?
Uit pure wanhoop heb ik gevraagd of hij gisteren langs wou komen, in de hoop hem te overtuigen het nog eens te proberen. Zijn gevoelens waren echter veel minder geworden, hij kon het niet meer aan. Hij wist zeker dat het weer mis zou lopen.
Hier zit ik dan: misselijk, hoofdpijn, huilen.. alleen maar huilen, niet kunnen eten, de wanhoop nabij...
ik voel me zo schuldig, alsof ik onze relatie compleet verpest heb door mijn onzekerheid !
@Linda88
Lieve Linda ,niet zo hard voor jezelf zijn meisje ...als het echte liefde is ..komt het uiteindelijk wel goed .
Misschien lijkt het nu allemaal hopeloos maar als het echt een goede vriend van je was/is ..kun je hier later altijd nog over praten .
Probeer nu jezelf niet teveel te verliezen in je verdriet.
Domme dingen uit onzekerheid en de twijfels ...die herkennen we allemaal ..doen we allemaal .
Gisteravond moet heel moeilijk voor je zijn geweest ....je hebt je hart en ziel geopend en wilde het zo graag weer goed maken .....hij wilde niet hetzelfde .
Probeer even afstand te nemen ......jullie hebben altijd een klik gehad.
Die is niet zomaar weg .........wel gaat het tijd kosten om over het verdriet van je relatie breuk heen te komen .
Hij begrijpt je nu even niet ....kan jouw verdriet geen plaatsje geven.
Zoals je zelf al aangeeft ....denk je dat het probleem ligt aan het feit dat een andere ex jou zo slecht behandeld heeft.
Neem nu even tijd voor jezelf ... en laat je ex rusten ...
Liefst zou je hem nu constant willen bellen /smsen /mailen ...en op wat voor manier ook zijn aandacht zoeken om hem maar uit te leggen hoe en wat ...en hopen dat hij terug komt ..hiermee bereik je het tegenovergestelde ..hij gaat je lastig vinden ...en wil liever niet meer dat je hem belt etc ..
Geef het allemaal even rust ....geen contact ..en dan kun je over een paar maanden altijd nog kijken of er ruimte is voor een gesprek .
Je bent niet alleen met je verdriet .
Liefs Petra
@Linda
Allereerst sterkte.
Dit begin is het zwaarst, we hebben dit allemaal meegemaakt hier. Weet dat je niet alleen bent. Ik sluit mij in eerste instantie compleet aan bij Petra, geef het allereerst rust. Hoe moeilijk ook, rust is essentieel nu. Rust voor jezelf, rust voor hem. In het nauw en het heetst van je emoties, maak je soms "verkeerde" beslissingen.
Onthoud, vooral nu, dat HIJ ook zijn rust even wil. Geef deze. Nu is alles wat je doet qua contact richting hem afstotelijk. Hoe harder je aan probeert te trekken, hoe verder je hem nu op dit moment wegdrukt. Jij hebt je hart en ziel blootgelegd, je hebt duidelijk gemaakt wat je gevoelens naar hem toe zijn nu. Dat weet hij nu, laat dat even zo. Als er echt nog wat inzit bij hem vind hij dit wel terug. Maar daar heeft ook hij die rust dus voor nodig. Om alles op rij te zetten. Hoe lastig het ook klinkt nu, maar ga leuke dingen doen, met vriendinnen, met familie of alleen. Ga lopen, fietsen, zwemmen, zingen. Eet gezond, probeer te slapen. Allemaal nutteloze dingen lijkt het nu even, believe me, we've all been there. Maar toch, doen!
Tot je weer even de kop boven water hebt, sterkte. En wij? Deze hele club dolende zielen op dit verdwaalde hoekje internet. Wij zijn er ook voor jou.
lieve Linda, ik herken wel
lieve Linda,
ik herken wel veel van wat jij schrijft... ook ik ben na een aantal verbroken relaties heel onzeker geworden en uit dat soms door aantrekken en afstoten. Het is als een soort onbewuste test, hoe ver kan ik gaan, hoeveel houdt hij echt van me. En als iemand dan wegloopt, dan zit je met de scherven, want dan besef je wat je mist en dan besef je dat hij echt om je gaf. Vervolgens ga je je nog slechter voelen, en onzekerder want je kwetst mensen. Het zit bij jou van binnen, het is een heel ongezonde reactie, en werkt uiteindelijk niet positief maar negatief. Ik heb het in het verleden gedaan. Denk dat het heel belangrijk is dat je nu aan jezelf gaat werken: waar komt deze onzekerheid vandaan, en hoe kun je er iets aan doen? Je hebt geen reden om je schuldig te voelen, je hebt het immers uit pijn en verdriet gedaan en niet omdat je hem zo graag wilde pijn doen. Maar het is wel een punt waar je serieus aan moet gaan werken, vooral voor jezelf en voor toekomstige relaties. Want zo doe je mensen serieus pijn, inclusief jezelf. Het is heel goed te begrijpen dat hij dat niet trekt, juist omdat hij veel om je geeft is het heel moeilijk voor hem en om zichzelf niet meer pijn te doen geeft hij zich een coole uitstraling naar jou toe, hij lijkt kalm maar is het niet!
Het lijkt me dat je hier mee aan de slag moet, misschien ook met professionele hulp, zodat je kunt uitzoeken waar je gevoelens en bijbehorende gedrag vandaan komt. Neem het jezelf dus niet kwalijk, leer ervan, misschien kun je hem ook laten weten dat je ermee bezig bent, niet per se om hem terug te willen krijgen maar gewoon om te laten zien dat je het beseft. Maar hij kent jou goed dus zal heus weten dat jij het allemaal niet zomaar doet. Wees dus, zoals Petra het al zegt niet te hard voor jezelf!!
Het klopt precies wat jullie
Het klopt precies wat jullie zeggen. Ik wil hem inderdaad graag duidelijk maken dat ik al die dingen niet gedaan heb omdat ik niet van hem hield maar inderdaad omdat ik wou kijken hoe ver ik kon gaan, hoeveel hij werkelijk om me gaf. Nu betrap ik me er zelfs op dat ik wil horen dat hij zich rot voelt, zodat ik weet dat hij om me geeft. Ik heb nu steeds het gevoel van zie je wel, al die tijd heeft hij niet echt van je gehouden.
Ik denk dat het nu ook het beste is om hem met rust te laten, ik weet dat het niks oplevert. Hij wilde wel nog contact met mij en het initiatief komt ook van zijn kant. Maar het klopt, hoe harder ik vraag om een nieuwe kans hoe meer pijn het doet en hoe meer ik hem van me afstoot. Als hij mij nogmaals sms't dan zal ik hem vertellen dat ik hem zijn rust gun en dat het beter is even geen contact te hebben.
Het is gewoon zo raar dat we donderdag nog naar de dierentuin waren geweest en hij toen nog zo lief was en vertelde hoe veel hij voor me voelde. Ik kan en wil gewoon niet geloven dat dat zo snel over kan zijn.
Bedankt voor jullie steun!