Hallo allemaal,

Het is misschien raar dat een man met een probleem als dit zit, maar toch ik ben radeloos. Ik heb nu sinds bijna 4 weken ruzie met mijn beste vriendin.

Maar laat ik bij het begin beginnen. Ik heb haar ongeveer een jaar geleden leren kennen, en vrijwel onmiddellijk was er een connectie tussen ons. Ze hielp me bij de breuk met mijn vorige relatie. Aanvankelijk waren er gevoelens tussen ons, maar doordat ze pas getrouwd was, hebben we geen relatie kunnen uitbouwen. Haar man heeft zelfs even iets vermoed, maar hij is het nooit te weten gekomen. Toen konden we mekaar 2 weken niet zien. Maar we zochten elkaar terug op. Haar huwelijk is nooit een sterk huwelijk geweest. Ze zijn eigenlijk getrouwd om hem tot Belg te maken. Daarbij komt dat hij zeer agressief kan zijn (hij heeft haar zelfs meerdere malen geslagen). Toch raakte ze zwanger (van hem?) en toen ging ze volledig voor haar huwelijk ook al wist ze niet wie de vader was. De hele maand oktober heb ik niets meer van haar gehoord, wat een hel was voor mij.

Na weer een agressie aanval van hem besloot ze hem te verlaten en abortus te plegen. Ze belde me op omdat ze radeloos was. Ik heb haar toen onmiddellijk geholpen ( ik heb de abortus voorgeschoten en ook alles voor haar eigen appartement en meubels gekocht). Alles dat ik voorgeschoten had heb ik al lang teruggekregen. We hebben toen ook besloten gaan samen te werken. Dat zorgde ervoor dat we eigenlijk alle dagen samen waren. We hebben nooit verder gewerkt aan de relatie. Want we werden de allerbeste vrienden. Door dik en dun. Die elkaar nooit meer lieten vallen.

Ze wou ook gaan scheiden van haar man, maar deze wist haar altijd om te praten. Ze heeft zelfs de scheiding in gang gezet, maar hij houdt het allemaal tegen. Zogezegd ziet hij haar graag, en telkens het te heet wordt onder zijn voeten toont hij zich als de ideale man. Dat zorgde ervoor dat er spanningen tussen ons ontstonden. En we maakten dan soms hevige ruzie. Maar telkens kwam het weer goed na een paar dagen.

Twee maand geleden hadden zij en ik een afspraakje gemaakt dat we eens een avondje volledig voor onszelf hadden. En ja er is toen meer gebeurd. Dat zorgde ervoor dat mijn gevoelens weer helemaal opgelaaid werden. Maar deze keer durfde ik het haar niet te zeggen. Waarom? Ik denk dat ik onze vriendschap niet op het spel wou zetten. Maar de gevoelens bleven. Vier weken geleden waren we aan het samen werken en we gingen die avond nog eens afspreken. Toen zei ze me dat ze het er moeilijk mee had. Maar omdat ik haar zo graag zie wou ik met haar toch afspreken, gewoon om een avondje met haar alleen te zijn. Haar man was weer maar eens aan een charme offensief begonnen en ze laat er zich weer door vangen. Daarom wou ik nog eens wat tijd met haar alleen doorbrengen want meestal was haar man er altijd bij.

Ze interpreteerde mijn bedoelingen compleet verkeerd, want ze dacht dat ik alleen bij haar was voor seks. De discussie werd heel heftig. Ze zei zelfs dat ik maar beter een andere vriendin kon zoeken en ander werk. Ze vergeleek me zelfs met haar man (ik dramde meer door dan haar man zei ze). Ik wou dan zeggen waarom ik zo graag wou afspreken en haar eindelijk zeggen dat ik meer voel voor haar, maar ze liet me er geen woord tussen krijgen. Doordat ik haar zou kwijtspelen geraakte ik in paniek, of ik werd kwaad, ik weet het niet. Ik zei toen: Zwijg nu ne keer, of ik rij de kant in (we zaten in de auto op de snelweg).

Ik besefte direct dat dat fout was, en ik wou me onmiddellijk verontschuldigen, maar ze wou het niet meer horen. Ik zou haar nooit pijn doen, ik kan dat niet. Dus ik meende dat niet, maar niets hielp. Ze belde zelfs onze baas om niet meer met me samen te werken. Ik heb haar nog afgezet bij haar thuis en ze is met slaande deuren uitgestapt. Ik heb haar nog een bericht gestuurd om te zeggen dat het me spijt en dat ik haar nooit kwaad zou doen en dat ik altijd alles voor haar zou doen, zoals vroeger. Ze antwoordde me: Laat me met rust, tis gedaan.

Twee dagen later vertrok ze op vakantie, en ik heb haar nog een een sms-je gestuurd (ik weet niet of het een goed idee is, maar ik wil je toch een goede reis wensen). Ik kreeg geen antwoord.

Nu is ze bijna 2 weken terug en ik wil haar zo graag zeggen dat het me spijt en haar om vergiffenis vragen. Alleen dan kan ik het mezelf misschien vergeven. Maar ik durf haar niet te bellen, of een bericht te sturen. Ik ben radeloos. Want ik wil het zo graag goed maken. Ik mis haar zo erg. Het zit namelijk zo: ik heb geen familie meer en echte vrienden heb ik ook niet, dus ik sta er zo goed als alleen voor. Alleen zij was er het laatste jaar altijd voor mij, en dat heb ik nu ook verpest. Het is raar om als man te zeggen dat ik zoveel tranen laat om haar, maar het is echt zo. Ze betekent alles voor mij.

Ik hoop dat jullie me raad kunnen geven.
Dank U.