Ik wil hem weer bellen! Dan maar hier schrijven. Ik wil weten hoe het met hem gaat. Ik ben nu klaar voor een ontmoeting zonder spanningen. Hij denkt van niet. Ik denk van wel. Hou ik mezelf voor de gek? Ik wil echt niet over het verleden praten. Maar ik hou me sterk en ik wacht. Ik wacht op het moment dat hij zelf contact opzoekt. Is het fout om met die gedachte verder te gaan? Ik hoop echt dat het gaat gebeuren. Maar ik weet dat er veel kapot is gegaan door mijn gedrag. Aan het begin was hij opener voor een eventuele vriendschap, alleen het zou wat hem betreft een paar maanden duren. En in de tussentijd was contact niet verstandig omdat we allebei over ons verlies heen moesten, volgens hem. Ik omdat ik dacht dat we iets moois hadden wat ineens weg was en hij omdat hij, ook al wist hij dat hij niet verder wilde, toch de intimiteit en geborgenheid miste maar mij niet. Nu heb ik na een half jaar en na de laatste brief besloten om zijn nummer nooit meer te draaien. Behalve momenten zoals nu lukt het me prima. En op die momenten mis ik hem niet als mijn vriend maar als een vriend. We kunnen het prima met elkaar vinden en wisten al heel veel van elkaar voor de relatie. Hij zegt dat hij het kan, maar niet nu. En dat hij zeker contact met mij zou hebben opgenomen als ik niet af en toe opdrong en wilde praten. Hoe weet ik of dat nu nog steeds zo is? Of hij het niet zo zat is dat hij het absoluut nooit zal doen? Ik lijk wel gek, het is maar anderhalve maand sinds die brief. Hij zei dat hij "een keer" iets terug zou schrijven. "Een keer?" Wat is "een keer"? Misschien ben ik veel te ongeduldig. Ik besef niet dat hij zijn tijd nodig heeft. Maar met zijn gedrag heeft hij duidelik gemaakt dat hij er geen behoefte aan heeft. De enige reden waarom hij het zou doen is nostalgie of simpelweg interesse, zoals hij het heeft voor alle andere vrienden, ik zou eerder zeggen kennissen. Wil ik een kennis zijn? Wat ik wil is alleen kijken of ik weer iets op kan bouwen, voor mijn eigen voldoening. Het kan heel goed zo zijn dat ik het zelf niet meer wil, als het eenmaal gebeurd is. Nu wil ik het omdat ik gefrustreerd raak door zijn stilte en het feit dat hij nooit heeft laten zien hoe hij zich voelde. Het is deels mijn schuld, ik was hem altijd voor. Zo ben ik nu eenmaal. Maar hierdoor ben ik nu bang voor elk contact. Omdat ik het met hem heb ervaren ben ik bang dat ik opdring als ik iemand een keertje teveel bel of sms. En niet alleen maar mannen, het geldt voor vrienden ook. En dat kost me veel energie en tijd.

Ik wil die hoop niet meer hebben! Ik zit soms te denken hoe het zou zijn als ik een keer zijn nummer op mijn scherm zou zien of als hij weer op msn vershijnt (hij heeft me vanaf dag 0 geblokkeerd). Het zou zo'n voldoening geven! Ik zou het niet spannend vinden omdat ik zou denken dat hij mij terug wil. Ik heb al lang besloten dat het niet kan gebeuren. Maar die bevestiging dat het toch niet allemaal voor niets was, oh dat wil zooo graag! Kan dat na 7 maanden? En na wat hij allemaal gezegd heeft? Nu doe ik wat hij zelf gevraagd heeft, nl. afstand houden. Inmiddels probeer ik ook te accepteren dat hij me wellicht nooit meer gaat opzoeken. Moeilijk maar ik kan het niet uitsluiten. Ik moet met mezelf overleggen waarom ik het moeilijk vind. Genoeg met mijn zinloos gepraat, maar het is er iig uit. En dat grijze weer helpt ook niet echt! Maar ik hou me tegen en dat is het belangrijkste. Het is geen grote stap maar ik ben er een beetje trots op. Maar als het blijkt dat ik het goed aangepakt heb en ooit weer iets van hem hoor, doe ik een vreudgedansje!!!