Dag allemaal,

Ik ben Cory, 25 en heb meer dan 2 jaar een relatie gehad met mijn vriendin.
In maart heb ik een moeilijke periode doorgemaakt, grootmoeder gestorven, moeilijk op het werk, belangrijke keuzes moeten maken over dit werk, ik volg nog avondschool waar ik een thesis voor moest afhebben, examens hiervoor... .
Gevolg thuiskomen van het werk, eten en terug voor die computer en werken. Hierdoor heb ik minder tijd kunnen doorbrengen met mijn vriendin waar ik ondertussen een half jaar mee samenwoonde. Ik had ook minder zin om de dingen te doen die je als vriend met je vriendin doet en heb haar dat dan ook eerlijk gezegd.

Zij is hierdoor beginnen twijfelen over onze relatie en half mei is dan de bom gebarsten. Zij was aan het twijfelen over ons. We hebben dan samen gepraat en besloten om voor elkaar te gaan en er het beste van te maken.

Na enkele dagen voelde ik dat er nog iets mis was, wat ze me niet wou vertellen. Ik heb haar dan gevraagd of er iemand anders was. Blijkbaar had ze wel gevoelens voor iemand, maar wist ze zelf niet wat. Ze wist ook niet meer wat ze voor mij voelde.

Nu hebben we nog enkele dagen samen geprobeerd, maar het lukte niet. We hebben dan ook woorden gehad die periode. Maar zij wou een tijdje alleen zijn.
Dus ben ik terug naar mijn ouders gegaan.

De 2de nacht thuis, kreeg ik in het midden van de nacht een bericht. Ze had iets gedaan waardoor ze tot het besef gekomen was dat ik het was die ze graag ziet.
Ze was met hem naar bed geweest. Maar kon er niet mee leven en wou mij terug bij haar.

Nu zie ik haar heel graag, nog altijd zelfs en ik ben teruggegaan.
We hebben het dan 2 weken geprobeerd en meerdere keren heb ik op het punt gestaan terug naar mijn ouders te gaan, je voelt dat als iemand niet voor de volle 100% voor je gaat.
We hebben na die 2 weken dan maar besloten van uit elkaar te gaan.

Ik mis haar enorm nu en ze maakt me het er ook niet makkelijker op.
Ze smst me nog regelmatig, chat met me en ze vraagt me regelmatig om iets te gaan doen samen.
In het begin had ik haar afgewezen, maar dat hield ik niet vol. De 2de keer heb ik dan ook gezegd dat ik meeging.
In haar smsjes en op de chat zegt dan ook dat ze me mist, dat ze het gevoel van vroeger terug wil, dat ik het beste ben wat haar ooit overkomen is. Maar als ik bij haar ben verteld ze me het omgekeerde.
Ze heeft me ook al gevraagd of ik het haar wil vergeven (op de chat) en tuurlijk wil ik dat.

Soms heb ik het gevoel dat ze me niet waard is, dat ik haar beter kan laten gaan. Ik zou haar dat dan ook willen zeggen.
Andere keren mis ik haar enorm en wil ik haar nog een kansen geven. Ben ik dan een stommerik?

Ik wil haar terug, maar wat wil zij? Ik kan geen jaren op haar wachten voor ze weet wat ze wil. En zoals het nu bezig is, doet het mij meer en meer pijn.
Kan ik haar dit zeggen? Ik vrees dat ik dan de deur helemaal toe doe.
Kan ik haar ooit vergeven?