Afgelopen zondag is mijn relatie van bijna 3 jaar uitgegaan. Maar ik weet niet of het wel de goede keuze is, het is net alsof ik niet met hem kan zijn, maar aan de andere kant, kan ik ook niet zonder hem.. Het is zo moeilijk..

Ik hou ontzettend veel van hem, maar wij hebben zoveel problemen, dat we samen besloten hebben dat het beter zou zijn als we er mee zouden kappen. De hoofdredenen zijn dat ik niet met zijn ouders om kan gaan. Ik ben zelf nogal een verlegen, en introvert persoon, en hij en zijn ouders zijn compleet het tegen overgestelde. Dat zou geen problemen moeten veroorzaken zou je denken, maar dat doet het dus wel. In het begin werd ik gewoon geaccepteerd, ookal was ik niet zo spraakzaam, maar na een jaartje vonden ze mij ineens niet goed genoeg meer en hoefden ze mij ineens niet meer te zien. Dikke ruzie onstaan. En waarom? Omdat ik te verlegen ben, te anders ben, en ze mij te weinig zagen. Maar waarom kunnen ze gewoon niet accepteren dat ik zo ben? Zo zal ik ook altijd blijven, tuurlijk zal ik normale gesprekken met ze kunnen voeren, maar ik ben niet zo'n persoon die met hele levens verhalen aankomt en gezellig zomaar op de koffie komt, en dat is wel wat ze van mij verwachten. Een jaar lang heb ik toen niet met zijn ouders gesproken, maar toen zij inzagen dat hij het toch niet zou uitmaken met mij, hadden ze voorgesteld om het maar weer goed te maken. Zo gezegt zo gedaan, alles was weer zoals in het begin. Maar ik werd nog steeds niet geaccepteerd, in mijn gezicht deden ze leuk en aardig, maar achter mijn rug om hoorde ik van mijn vriend, dat ze constant over mij aan het zeiken waren. Misschien stom dat hij het aan mij heeft verteld, maarja zo is het nou eenmaal gelopen. Ik heb dus geleerd, dat ik nooit goed genoeg zal zijn, en kon dat ook niet accepteren, koppig als ik misschien ben, kon ik dat niet opzij zetten voor mijn vriend, ik kan niet de volwassen persoon zijn, ik wil mij gewoon niet als stront laten behandelen, daar ben ik klaar mee, dat is mij al vaak genoeg gebeurd. Maarja, doe je dan niet alles voor de persoon van wie je houd? In de bijna 3 jaar dat we bij elkaar waren, hebben we zelf ook veel fout gedaan kwa vreemdgaan, waardoor het al een keer eerder is uitgeweest, maar we hielden toch zoveel van elkaar dat we toch bij elkaar zijn gebleven. Nu is dat wel oudzeer, en niet meer het grootste probleem in onze relatie, maar het vertrouwen is er ook niet meer helemaal.

Daarom dus samen besloten om deze volwassen keuze te maken. Volwassen ja. Maar het doet toch zo ontzettend zeer.
Het was ook meer mijn keuze dan zijn keuze, maar op dat moment zag ik zijn hints niet echt. Hij moest huilen en sloeg zijn armen om mij heen, vroeg of we er niet nog even een paar dagen overna moesten denken, zei dat hij me helemaal niet kwijt wou, en dat als we bij elkaar hoorden dat dat nog wel snel zou blijken. Maar ik weet het niet..
Nu heeft hij mij gisteren gesmst, ondanks dat ik gezegt heb dat we het contact helemaal moesten verbreken, anders zou het helemaal zeer doen. Ik had hem al verwijderd van facebook, zijn nummer uit mijn telefoon gewist, en alles opgeruimt wat ooit van hem was. En nu komt hij aan met een smsje, of we niet nog een keer kunnen praten, en of het wel echt de juiste keuze is, of we hier wel echt gelukkig van worden, want hij vind toch van niet, hij is dood ongelukkig.

Maar ik weet het echt allemaal niet meer, op dit moment wil ik het liefst op zijn schoot zitten, met zijn armen om mij heen. Maar dat is toch meer dan logisch? Je kan iemand niet in een keer vergeten. Maar ik twijfel toch zo erg. Ik heb heel lang al nagedacht of we wel verder zouden moeten gaan, omdat we totaal niet bij elkaar passen, er zoveel problemen zijn, en zo veel irritaties, maar waarom hou ik dan zoveel van hem? Ik dacht altijd dat liefde alleen, soms niet genoeg is. Maar is dat wel zo? Want houden van elkaar doen we, ontzettend veel. Maar is er niet iemand op de wereld, waarmee hij veel gelukkiger kan zijn? Waarmee ik veel gelukkiger kan zijn? Ik ben ook nog maar 21, ik heb nog niet zoveel meegemaakt kwa relaties, ik weet niet of dit nou alles is? Hij weet dat wel, hij is 26 (inmiddels bijna 27) en heeft al 2 relaties achter de rug, en is er zo zeker van dat dit HET is. Is het dan gek dat ik het niet meer weet? Ik ben ontzettend gebroken nu, maar soms denk ik toch dat het beter is als we elkaar maar niet meer zien, hoeveel pijn het ook doet..

Heeft iemand misschien advies? Of iemand die het herkent? Ik wil graag eens een standpunt horen van iemand die er eigenlijk totaal buitenstaat, inplaats van advies van vrienden, familie etc..