Ik zit er echt doorheen. Het contact met ex is er, ja, dat wel, maar wat levert het me op? Heeft hij gezegd dat hij er voor wil gaan? Nee. We zitten in een vreemde, aftastende fase, waarin niks duidelijk is.
En als ik dan terug kijk, dan heb ik een geschiedenis van mannen die niet voor mij en voor mijn prachtkind wilde gaan.
Ik ben de laatste jaren alleen maar aan het vechten. Aan het overleven. En aan iedereen om me heen aan het bewijzen dat ik het allemaal wel aan kan.
Tuurlijk kan ik in mijn eentje een kind opvoeden, een drukke baan ernaast hebben, een hbo-studie volgen en dan ook nog voor mijn passie gaan, daarnaast nog sporten en een sociaal leven bijhouden waarin men vaak verwacht dat ik het initiatief wel neem. En ja hoor, hoe kut het ook met me gaat, ik blijf wel lachen en leuk doen, want jullie hoeven je om mij geen zorgen te maken en als vrienden/vriendinnen hoeven jullie er ook niet voor mij te zijn, hoor, ik ben er wel voor jullie.
En jullie vinden dat ik niet alleen kan zijn? Dat kan ik heel goed, ik zit 6 avonden per week alleen en ik leef nog steeds, dus blijkbaar lukt me dat. En vader van mijn kind? Jij maakt me voor alles uit wat mooi en lelijk is? Tuurlijk blijf ik aardig tegen je doen, omwille van ons kind, ook al zeg je lelijke dingen tegen hem over mij en betaal je een schijntje aan alimentatie terwijl jij wel in de duurste auto's en kleding rondloopt. Maar ik zeg er niks van, want dan krijgen we stress en dat is niet goed voor ons kind. Nee, joh, ik zorg wel in mijn eentje voor alles. En opa en oma van kind vinden mij ook waardeloos? Natuurlijk blijf ik kind daarheen brengen om contact met de andere kant van de familie te hebben. Mij hoor je niet zeuren over het feit dat ook zij onaardige dingen over mij tegen ons mooie kind zeggen. Ik moet ze toch bewijzen dat ik wel aardig ben??

Maar blijkbaar kan ik het niet. Want ik geniet nergens meer van. Ik ben doodmoe en toch blijf ik wakker. Er is geen man die bij me wil blijven. Kan ik nog zo mooi, leuk, lief, aardig en actief zijn en zo zelfstandig, ze moeten me niet. Dus ik lig elke avond alleen in mijn bed, ik sluit elke avond alleen alles af, als ik thuis kom na een leuke avond ga ik alleen naar bed.
En mijn werk? Tja, er moet geld op de plank komen want ik heb mini-gezin om voor te zorgen. En mijn gevoelens uiten bij mijn ouders (van wie ik overigens zielsveel houd, en die me in praktische zin altijd bijstaan) doe ik ook maar niet, want die kunnen het niet handelen dat hun dochter zo emotioneel en verdrietig is.
En mijn huidige ex? Ik kon met hem meegaan naar de kerk, ik kon voor hem zorgen omdat hij daar zo van genoot, ik kon een engel zijn in bed, ik kon geduldig zijn, het maakte niet uit, hij wilde me niet meer. En zijn ouders?? Ze hebben niet eens de moeite gedaan mij te leren kennen, ze hebben me bij voorbaat al afgewezen.
Ik ben bijna 40 en ik heb gewoon geen gezin. Het is me niet gelukt om mijn kind een stabiele stiefvader en broertje of zusje te geven. Als het weekend begint is er niemand die een glaasje wijn met me drinkt en de zorgen met me deelt.
Dat moet ik allemaal alleen kunnen en ik moet dus ' van mezelf houden' , nou, ook daar vecht ik al jaren voor, heb ik al menig therapeut voor bezocht en kijk eens waar het me heeft gebracht????
Ik leef, ik doe wat ik moet doen en ondertussen vecht ik maar door, maar als dat het leven is, dan gaat er toch iets mis???
Ik weet het, ik ben gezegend, ik heb zoveel positiefs in mijn leven en toch kan ik er totaal niet meer van genieten.... Wat doe ik in hemelsnaam verkeerd???