Ik zal me even voorstellen, ben net lid hier, ben vrouw van halverwege de 40, sinds 3 jaar uit elkaar (maar scheiding is nog niet afgerond), heb 3 kids (min of meer alle 3 pubers) en sinds bijna 2 jaar een nieuwe vriend.

Ondanks dat ik meestal wel happy ben, zit ik toch met iets.
Het is misschien geen ldvd, maar soms lijkt het er wel een beetje op.
Ik heb dus sinds bijna 2 jaar een leuke lieve vriend. Toen we elkaar ontmoette was hij net een maand of 3 uit elkaar en ik bijna anderhalf jaar.
We zijn heel rustig begonnen, eerst spraken we 1 x in het weekend af, na mijn vakantie die volgde toen we elkaar een maand kende, spraken we 2 x per weekend af. Nadat we elkaar 2 maanden kende, zijn we samen weekendje weggeweest, allemaal erg leuk.
Vervolgens kwam hij nog een keer in de week 's avonds bij mij, later belden we elke avond als we elkaar die dag niet hadden gezien. Inmiddels zien we elkaar praktisch elke dag. Hij eet doordeweeks 1 of 2 keer bij mij, in totaal eten we ca 5 x per week bij elkaar, mijn kids zijn ook gek met hem, en hij vergeet de kids ook niet.
Met hun verjaardagen, kerst etc koopt hij cadeautjes voor ze. Als ze met hun vader op vakantie gaan, geeft hij ze geld om iets leuks op vakantie te kopen.
Hij laat vaak merken dat hij erg gek op me is, en toch......... soms krijg ik het idee dat hij niet 100 % voor me gaat.
Een voorbeeld: vrijdagavond was ik zoals gewoonlijk bij hem, ik slaap altijd het weekend bij hem als de kids bij hun vader zijn, dat is bijna elk weekend, zaterdag zijn we samen even wezen winkelen, ik ben zaterdagmiddag even naar mijn eigen huis geweest (woon 10 min rijden bij hem vandaan), moest nog wat boodschappen doen voor vandaag, ondertussen liet hij zijn hond uit.
'S Avonds zijn we bij een vriendin van mij en haar vriend geweest. (mijn vriend vind hem maar zo zo, maar ging voor mij toch mee).
Vandaag hebben we lekker samen doorgebracht, en vanavond heeft hij bij mij gegeten.
Ik vroeg of hij vannacht bij mij bleef slapen (heeft hij een keer of 2 eerder gedaan), maar hij zei dat hij in zijn eigen huis ging slapen. Ok.
Toen vroeg ik paar uur later of hij dan morgenochtend kwam brunchen, maar hij zei nou dat zien we nog wel.
Ik zou morgenmiddag even naar hem toegaan zodat we dan nog even samen kunnen zijn, maar hij zei ik heb nog geen plannen, alleen lopen met de hond, je moet maar zien wat je morgen doet.
Tuurlijk vind ik het leuk als je komt, maar als je liever thuisblijft begrijp ik dat ook, maar ik vind het juist leuk om naar hem toe te gaan.
(voor mijn kids hoef ik niet thuis te blijven, want die gaan toch soms al een beetje hun eigen weg).
Aan de ene kant laat hij heel duidelijk merken dat hij stapelgek op me is, maar aan de andere kant krijg ik soms ook het gevoel (niet alleen vandaag, want dan zou het kunnen zijn dat er vandaag iets gebeurd zou zijn en dat is niet zo) dat hij even afstand neemt, nee dat is het ook niet, het is meer dat ik soms het gevoel krijg dat hij het leuk en makkelijk vind als we samen zijn, maar niet 100 % mijn leven wil delen.

Wat voor een gevoel krijgen jullie hierbij?
Voelde me vanavond toch wel verdrietig.