Ik weet het allemaal niet meer

afbeelding van Elsie_1984

Ik ga hier even proberen mijn verhaal te doen, misschien lucht het me op, misschien ook niet. Het enige dat vast staat is dat mijn hoofd op dit moment een rollercoaster van emoties is.

We waren ruim 10 jaar een heel gelukkig koppel. We maakten uiteraard ook wel eens ruzie, maar dat was altijd snel weer bijgelegd. Hij was mijn maatje, mijn steun, mijn toeverlaat. Alles ging ons voor de wind; mooi huis, beiden een fijne job, etc. We besloten toen ook aan kinderen te beginnen om ons gezinnetje compleet te maken. Al snel werd ik zwanger en ons geluk kon niet op. Vooral hij wou dolgraag een kindje en toen ik zwanger bleek was hij echt helemaal in de wolken, hij straalde van geluk.

Echter toen ik 4 maanden zwanger was begon er bij hem op het werk iemand nieuw, waarop hij halsoverkop verliefd werd. Toen hij alles opbiechtte stortte mijn wereld in. Van alle personen in de wereld was hij echt wel het laatste van wie ik zoiets zou verwachten. Maar kennelijk kan verliefdheid je plots zomaar overvallen. Hij zei ook dat er buiten wat knuffelen en een kus niets gebeurd is en ik geloof hem. Er volgden een aantal woelige maanden waarin hij worstelde met zijn gevoelens. Zijn redenering was dat hij voordien met mij wel niet echt gelukkig moet zijn geweest, want anders kan dat toch niet dat je verliefd wordt op een ander. Op de vraag of hij me nog graag zag, kon hij dan ook geen antwoord geven. Hij wist het niet… Ik gaf hem alle tijd die hij nodig had om zijn leven weer op de rails te krijgen.

Uiteindelijk had hij dan toch beslist om voor zijn relatie te vechten en ik was bereid hem zijn misstap te vergeven. Uiteraard ging dat in het begin erg stroef want ik moest leren hem opnieuw te vertrouwen. De laatste 4 maanden leek alles weer in orde, ik vertrouwde hem terug 100% en voelde me weer perfect gelukkig. Hij ook, dacht ik....

Tot nu 4 weken geleden hij plots komt vertellen dat hij ongelukkig is en ons (ons kindje is ondertussen 2jaar) wil verlaten. Hij heeft geen ander, met die één is er ook niets meer gebeurd, maar hij is ongelukkig. Alleen kan hij niet zeggen waarom. Ik begrijp het niet, alles leek weer zo perfect als vroeger, hij leek ook helemaal niet ongelukkig. Dan zegt hij ook dat hij dat niet constant is dat het met ups en downs gaat. Ik denk dat hij in een depressie zit en vroeg hem eens met de huisarts te gaan praten, maar daar wil hij niet van weten.

Inmiddels heeft hij ons ook effectief verlaten, sinds 2 weken zit hij ergens op zijn eentje te kniezen en kan ik alleen opdraaien voor het huishouden en ons kleintje. Hij komt wel nog af en toe naar huis om zijn kind te zien, maar zodra die gaan slapen is vertrekt hij weer.

We praten wel nog met elkaar en hij zegt zelf dat ik de enige ben waar hij goed mee kan praten, maar veel levert dat niet op en professionele hulp zoeken wil hij niet.

Ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik ben radeloos, boos, voel me bedrogen en ben diep gekwetst. Ik weet echt niet hoelang ik deze situatie nog kan volhouden.

afbeelding van Shockwave

Wat een naar verhaal Het is

Wat een naar verhaal Verdrietig
Het is wel goed dat je hier daarover vertelt, het kan een kleine verlichting geven.

Die korte verliefdheid op die ander heeft dit hele proces in werking gezet vermoed ik... Waarschijnlijk nu niet de juiste plek om daarover te beginnen, maar laat er mee volstaan dat verliefdheid, terwijl je in een relatie bent, je niet hoeft te 'overkomen'. Ik als man kan mij in ieder geval afsluiten voor andere vrouwen als ik in een relatie ben.

Sterkte met deze situatie en blijf vooral praten!

afbeelding van Ducati

:-(

Worst case scenario... vreselijk, leef met je mee. Klinkt idd alsof hij depressief is, geloof me, depressieve partners maken alles om zich heen kapot. Spreek uit ervaring. Wens je sterkte toe. Dat je snel over hem heen mag komen. Hug

afbeelding van mini-me

@ Ducati: ja hoor..??? deel II

Ducati schreef:

Worst case scenario... vreselijk, leef met je mee. Klinkt idd alsof hij depressief is, geloof me, depressieve partners maken alles om zich heen kapot. Spreek uit ervaring. Wens je sterkte toe. Dat je snel over hem heen mag komen. Hug

Heeee dat is gek... in je eigen blog waarschuw je juist voor vrouwen, maakt ze uit voor rotte vis en zegt zelfs: no more mr. Nice Guy.
Je schrijft nu ook tegen een vrouw, maar de wereld was toch een klootzak rijker (ik citeer uit je blog) dus kan ik dit medeleven tgo een vrouw even niet plaatsen. Als je toch gaat uitleggen wat JIJ fout deed, leg DIT dan ook even uit want ik raak echt in de war zo Knipoog
Overigens maken depressieve partners niet alles om zich heen kapot, daar hoef je niet depressief voor te zijn.. degene die depressief is lijdt er toch wel het meest van allen onder, al is het vreselijk voor de omgeving van een depressief persoon waar je van houdt, dat is zeker waar.
Ik wens ts dan ook heel veel sterkte en onderschat het probleem niet, integendeel...

Maar ik heb nog nooit gehoord van een partner van een depressief persoon die onder de trein sprong omdat zij of hij het leven niet meer aankon en de depressieve partner wel.

En hoe moet je je voelen als je besluit uit het leven te stappen... dat wil niemand, vraagt ook niemand om en niemand denkt laat ik eens depressief worden om mijn partner het leven zuur te maken. Sterker nog, in hun afscheidsbrieven zeggen ze vaak dingen als: ik weet dat ik alleen nog maar iedereen tot last ben... wat moet je je dan eenzaam voelen.

Trouwens Ducati, had jij niet een vriendin waar je verliefd op werd TERWIJL ze al depressief was? Haar er eigenhandig uitgetrokken schrijf je, vervolgens werd je aan de kant gezet? Dan heb je toch zelf gekozen voor een depressief persoon en de ellende willens en wetens opgezocht als ik je reactie hier lees vind ik het nóg vreemder dat je bent gevallen voor een depressief persoon.

Wat maakt dit 'tsjikkie' zoals jij vrouwen noemt anders dan jouw exen en de rest van alle vrouwen op de wereld die je voortaan als oud vuil gaat behandelen, waarom kan zij niet 'de pot op' vraag ik me toch wel af.....?

Zijn alleen depressieve vrouwen boobytraps waar je jonge mannen voor waarschuwt en heb je wel alle begrip als een man depressief is?
Je conclusie zou dan moeten zijn: mannen én vrouwen deugen gewoon niet. Allemaal. Als je consequent bent wel, dan zou je nu diep medelijden met de man van ts moeten hebben en haar woedend vragen wat ze heeft gedaan om hem zo te tergen...
Want zo zijn ze toch, al die chickies waar je al je geld en tijd in stopte en die je nu eens lekker terug gaat pakken, just fun en verder.... als oud vuil behandelen, zo ging je het doen toch?

Nou ja lees je eigen blog nog eens door..

ps ik kan uit het verhaal niet opmaken dat je man werkelijk depressief is, alleen dat hij niet meer met jou verder wil, en het al een tijd niet goed ging. Al krijg ik kippevel bij de gedachte dat je niks door hebt, die man je gewoon zwanger maakt en je als je zo kwetsbaar bent laat stikken... vreselijk, echt.
wel kan ik opmaken uit dit verhaal dat de liefde al een tijdje op een laag pitje stond en dat dat heel erg pijn doet snapt iedereen, zeker als je zelf helemaal tevreden bent met je man.. nogmaals heel veel sterkte voor jou en je kleine..

afbeelding van torn

@mini-me: de Dulle Griet

Je reacties intrigeren mij altijd wel een beetje. Forumlid Ducati lijkt net als Tweety ergens een gevoelige snaar bij je te raken,......in negatieve zin. Alsof ergens iets getriggerd wordt bij je, waardoor de stoppen een beetje bij je doorslaan. Om vervolgens zo iemand als een grommende pitt-bull overal op het forum te achtervolgen, en aan stukken te willen scheuren.

Funny om te zien. Ik krijg altijd automatisch de cover van Suske en Wiske en de Dulle Griet in mijn hoofd als ik je zo bezig zie. Met jou in de rol van de Dulle Griet natuurlijk, voor de duidelijkheid. Hard, maar toch ergens ook kwetsbaar.

Toch zie ik deze, en andere reacties van je wel graag. Er zit altijd wel een kern van helderheid, inzichtelijkheid , en (sociale) betrokkenheid in. En die schrijf vervolgens ook gewoon op jouw manier Gebeurd maar bij weinig mensen hier op het forum waarvan ik een reactie meerdere keren doorlees en die mij een prikkel geven. Ben wel nieuwsgierig naar een blog van je.

Ok, bij Tweety vond ik je ietwat uit de bocht vliegen, anderen zullen daar vast anders over denken. Maar iemand die er niet voor terug deinst af en toe een flinke steen door een ruit heen te gooien mag ik altijd graag volgen.
*me like*
Een ander (tegen-)geluid is hier nooit weg. Heeft ook wel wat, om een vrouw met een bot gemaakte bijl bezig te zien. Glimlach

Daar waar ik normaal de voorkeur geef aan de fijnzinnig schrijvende woordkunstenaressen hier, die net zo makkelijk als ik het subtiele fileermes weten te hanteren. Eigenlijk veel beter zelfs.

Overigens viel het mij op dat je een beetje dezelfde felheid en hak-op-de-tak stijl van schrijven hebt als de 1 minute fly Mieke68 die een beetje met jouw stijl los ging op "ik ben zo senang met mijzelf" Bob. Een beetje dezelfde felheid, en verbitterdheid in de onderlaag die ik even heb kunnen aanschouwen op het forum van een landelijk vrouwenblad. Maar dat is voor een ander verhaal.

Hmmm ik wil niet betweterig overkomen ofzo, maar het valt mij dat je degene die een bite-modus bij je opwekt soms dingen verwijt die je vervolgens zelf toepast.

afbeelding van mini-me

case mini-me ;)

Hoi, ik lees net je uitgebreide analyse van mijn persoontje aan de hand van een paar reacties (waarom niet onder de blog van Ducati, makes more sense voor degenen die die blog niet hebben gelezen en zullen dan ook beter begrijpen waarom ik het bijna alleen met hem eens ben als hij zegt dat de wereld er weer een klootzak bij heeft.)

Ik heb alleen nog nooit een greintje belangstelling gehad voor suske en wiske, ik ben meer van de donald duck, asterix en obelix en lucky luke dus.... wat is een dulle griet en waarom? En sorry maar wat je met 1 minute fly Mieke 68 bedoelt is me ook een raadsel. Vrouwenbladen mijd ik als de pest, dus ook daar heb ik geen mening over.

Over botte bijlen gesproken, ik moest wel heel hard lachen toen ik dat las en besloot daarom even te reageren. Lees de blog van Ducati eens goed en vertel me dan nog eens wat over botte bijlen!!! Glimlach

Hier laat ik het even bij, ik ken je niet, jij weet niks van mij al denk je dat aan de hand van een paar reacties te kunnen be(ver)oordelen, soit.
Ik vind het prima! Maar lees vooral ook Ducati's blog even en mijn reactie daarop, ook zul je dan merken dat ik niet de enige ben die zich ergert aan zijn uitspraken.
Als iemand me voor rotte vis uitmaakt (ik ben een vrouw dus heeft hij het ook over mij) mag ik daar best wat van zeggen, ook als anderen het met de schrijver van de topic eens zijn.

ps ik geef geen reactie's in de hoop op complimenten en bijval maar omdat ik vind dat ik best mag reageren ook als iemand aantoonbaar zit te zwammen of de slachtofferrol induikt terwijl diegene nergens slachtoffer van is maar nogmaals, lees eerst ducati's blog, de commentaren en denk ervan wat je wil verder.. overigens zou ik een commentaar als dit als persoonlijk berichtje sturen, met de blog heeft het weinig te maken en dáár gaat mijn reactie over, wat heeft een ander aan jouw visie op mijn commentaar? (retorische vraag Knipoog)

ps ps 2 reacties, 1 van pure verbazing omdat de reactie haaks staat op zijn eigen mening noem ik overigens niet iemand 'als een grommende pitt-bull overal op het forum te achtervolgen', tikje overdreven vind je niet?

afbeelding van amfortas

lieve mensen......

* loopt van de eerste rij op Ducati's blog door naar deze tribune en gaat behaaglijk zitten*

mini-me's reactie op Ducati's blog over "chickies" welke vervolgens het complete vrouwelijke ras over één kam scheert kan ik heel goed voorstellen echter, en daarmee wil ik niets af doen aan Torn z'n observaties, is dit het blog van Elsie_1984 dus zullen we proberen te focussen op haar verhaal ? *beseft zich met lichte schaamte ineens hetzelfde te doen*

afbeelding van mini-me

@Elsie-1984

@ amfortas: Je hebt gelijk; dit is het blog van een intens verdrietige Elsie-1984 en ik schaam me een beetje dat ik in mijn verontwaardiging alleen een luizig PS: van een paar zinnen aan haar gericht heb... niet netjes inderdaad....

Elsie, ik wil je toch nog even laten weten dat ik begrijp dat je je vreselijk moet voelen, ik bedoel als je beiden twijfelt aan je relatie is het toch een heel ander verhaal dan dat van jou.
Ik hoop echt dat hij -zoals veel mannen- opeens de zenuwen kreeg toen je in verwachting van jullie eerste kindje was, vaak schrikken ze zich te barsten bij het idee dat ze de rest van hun leven een verantwoording op zich hebben genomen die je pas echt voelt als het eraan zit te komen en geen 'plan' meer is.

Vrouwen hebben niet de luxe om dan maar weg te lopen, althans stukken minder.
Ik heb geen idee wat er bij jullie speelt natuurlijk, ik hoop echt dat je man gewoon aan het twijfelen is geslagen omdat je met een kindje opeens beseft dat je niet meer vrij bent en wie weet drukt die verplichting (sorry voor de uitdrukking) zo zwaar op hem dat hij het liefst de tijd terug zou draaien en weer onbezorgd en zo vrij als een vogel, alleen verantwoordelijk voor zichzelf door het leven ging.

En vooral hoop ik dat hij je gaat missen, jullie kindje gaat missen als hij eenmaal voelt hoe het is zonder jou, voor je zwangerschap was er tenslotte echt geen wolkje aan de lucht! Mocht hij toen al zijn twijfels gehad hebben had hij het vast geen goed idee gevonden om samen een kindje te gaan krijgen..
Dus wie weet zit hij nu te beseffen wat hij weg zou gooien als hij definitief weg zou gaan en is hij nu in één klap 'volwassen' aan het worden. Ik hoop het zo voor je!!

Maar ik snap hoe in de steek gelaten en alleen je je voelt, naar redenen, oorzaken loopt te zoeken tot je er gek van wordt.
Vergeet niet dat je er NIETS aan had kunnen doen om dit te voorkomen.... ik hoop echt dat jij en je kindje krijgen wat jullie nodig hebben en vooral verdienen, of een man en vader die -na er goed over nagedacht te hebben- onvoorwaardelijk voor jullie kiest; dat zou mooi zijn..

Blijft hij weg: dan de kracht om het voorlopig in je eentje te klaren wat niet meevalt met zo'n jong kindje nog, en als het even kan bots je dan tzt tegen een man op die stapelgek op jou, of nee, jullie is zoals jullie verdienen.
Ik wens je alle sterkte van de wereld toe en duim voor je dat je snel weet waar je aan toe bent, of nog liever dat alles achter de rug is en je weer verder kunt met je leven.

Heel veel liefs, en ik hoop dat je je niet al te erg gestoord hebt aan de discussie over Ducati maar ik kon het niet laten, het klonk zo onoprecht nadat ik net zijn blog had gelezen dat ik er niet goed bij nadacht, was laat, geen excuus maar toch, vervelend voor je terwijl je al genoeg aan je koppie hebt... sorry, ik had achteraf liever ducati een pb gestuurd om hem te zeggen dat ik zijn reactie hier hypocriet vond maar daar is het nu te laat voor.....
Liefs, MM

afbeelding van torn

@mini-me:

Zelfs een blinde zou door middel van zijn hand op het beeldscherm te leggen de vonken van persoonlijke emotie kunnen voelen die van je reacties afspatten. Een lasbril is geen overbodige luxe tijdens het lezen van je reacties op Ducati, en voorheen Tweety. Daarbij, je geef in je reactie op Ducatie daar zelf iets over terug. En eigenlijk ook in de reacties die je gaf op Tweety.

De vergelijking met hoe jij je nu op Ducatie stort als een pitt-bull, haal ik weg uit het zelfde fanatisme waarmee je Tweety achterna zat op het forum. Ook al onder de noemer dat jij niets kan met slachtofferrollen kan en maling hebt aan wat men van je vindt. Maar nog wel even benoemen dat anderen zich via pb ook irriteerde aan Tweety. Maar jij bent niet gevoelig voor commentaar en meningen van anderen. Knipoog

ja ik heb Ducati's blog even doorgelezen, en lees iemand die nu even teleurgesteld is in vrouwen in het algemeen. Can happen,.....de bitterkoekjes zijn even in de aanbieding.

Komt ook wel eens voor bij vrouwen, die teleurgesteld zijn in het mannenvolk nadat de zoveelste partner weer eens vreemd is gegaan. Maar die worden dan ook niet besprongen door zwaar verontwaardigde mannen, of een verdwaalde vrouw die wat nuancerende zalvende inzichten proberen aan te reiken.

Maar mijn reactie sluit prima aan op jouw reactie. In dit blog wat niet van Ducati en ook hier over hem gaat, maar jij er wel van maakt. Net zoals eerder bij Tweety. Dat lijk jezelf niet door te hebben. Glimlach

*duikt weg voor de botte bijl van de Dulle Griet, en trekt op zijn hand terug om te voorkomen dat hij gebeten wordt en een tetanus-prik moet halen.

afbeelding van amfortas

@Elsie_1984

Als ik je relaas zo lees breekt mijn hart, mijn partner is ook weggegaan toen ons kindje 2 was (andere omstandigheid maar zeker overeenkomsten) echter het grote verschil was dat er absoluut geen communicatie meer was, het was een "done deal" maar dat laatste is bij jullie nog niet het geval dus grijp die kans.

Zijn "ik ben ongelukkig" is nogal vaag en ik ben bang dat hij er niet zelf achter gaat komen waar z'n ongelukkige gevoel vandaan komt. Hij kan een boel bedenken, jij kan ook vast wel eea bedenken, zichzelf en jou van alles wijs maken maar de echte reden ????? Daarom denk ik dat jullie hier zelf niet uit gaan komen.
Je schrijft dat jullie nog in gesprek zijn en dat is een absoluut plus punt, ik zou hulp hierbij zoeken.
Channelen, to the point, geen eindeloze thuis analyses, gewoon professionele hulp want zolang er nog gecommuniceerd wordt zijn er mogelijkheden en die zou ik met beide handen aangrijpen.

Ik wens je alle sterkte en wijsheid toe.

afbeelding van Elsie_1984

Bedankt

Eerst en vooral: ik zit er helemaal niet mee dat dit topic gekaapt wordt ofzo hoor. Dit was enkel bedoeld om dat ellendige gevoel van me af proberen te schrijven. Had niet gedacht dat dit überhaupt volledig zou doorgelezen worden, laat staan op gereageerd zou worden. Ik apprecieer het enorm dat jullie me een hart onder de riem proberen te steken hebben. Daarom ook een kleine update.
Hij is ondertussen terug naar huis gekomen en is in therapie gegaan. Hij lijkt terug meer energie te hebben en probeert weer structuur te brengen in zijn leven. Ik hoop zo hard dat we er samen uitkomen, al besef ik maar al te goed dat het nog zwaar zal zijn. We blijven praten, dat is inderdaad het belangrijkste.

Bedankt allemaal!

afbeelding van Just a guy

Hoi Elsie

Je schreef je antwoord op mn vragen terwijl ik de vragen nog aan het schrijven was Knipoog
De ellende van je afschrijven lucht op he?
Fijn om te horen dat hij nu ook de stap heeft gezet om in therapie te gaan, dat moet heel moeilijk voor hem zijn geweest, hebben jullie het er ook samen over? Heeft hij het idee dat de therapie hem helpt?
Praten is idd heel erg belangerijk, dat moet ik zelf ook nog leren meer te doen, niet allerlei dingen maar voor me houden om de lieve vrede te bewaren, soms moet je ook gewoon zeggen waar je mee zit, wat je dwars zit etc.

Sterkte, ik hoop dat jullie er samen uit komen en gelukkig worden.

afbeelding van Just a guy

Hoi Elsie

Hoe gaat het nu met je/jullie?
Wil hij nog steeds alleen met jou praten? Lastig dat hij niet met iemand anders (professional) wil praten, maar ja... dwingen kun je daar iemand niet toe.
Ik loop zelf bij een psycholoog en heb daar wel baat bij, gewoon om eens je hart te luchten en je emoties de vrije loop te geven.
Het enige dat ik je kan adviseren is hem de tijd en de ruimte te geven, er voor hem te zijn, maar ook en vooral aan je zelf te denken, dit advies krijg ik ook van iedereen en ik weet dat het een goed advies is en toch doe ik er te weinig mee, maar desondanks geef ik het nu ook aan jou en hoop ik dat jij er wel wat mee doet...
Heb jij er zelf ook wat aan om met hem te praten? of bestaat praten vooral uit luisteren naar hem?

Heel veel sterkte Elsie

afbeelding van Lovertje85

@Elsie_1984

Jee, wat een ellende dan.... Zit je dan met je kindje in de periode die toch de gelukkigste periode van je leven zou moeten zijn.

Misschien is er door hem na die verliefdheid een gemist ontstaan. Die verliefdheid heeft hem weer even doen voelen hoe het is om verliefd te zijn, en dan ineens is je relatie van 10 jaar misschien best wel saai en in een soort sleur. Ik zeg niet dat dit ook echt zo moet zijn, maar ik kan me indenken dat dat na een heftige verliefdheid wel ff zo voelt. Na 10 jaar heb je niet meer die verliefdheid zoals in het begin, en relaties gaan nou eenmaal vaak met vlagen op en neer. Als je er dan ook nog een depressie bij krijgt, dan valt dat enorm zwaar voor zowel jou als hem.

Ik hoop ook dat jullie eruit komen, en dat de passie ook weer terug in jullie relatie kan komen. Jullie moeten die aantrekkingskracht van het begin weer even terug zien te vinden, en dat is erg lastig nu hij depressief is....

Kijk vooral uit dat je jezelf niet de schuld van dingen gaat geven... Dat je niet de schuld bij jezelf gaat zoeken en je daardoor op eieren gaat lopen om het hem maar naar de zin te maken. Geef hem de rust en de ruimte, en dan komt het vast wel goed. De wilskracht is er in elk geval van beide kanten, en het feit dat hij therapie wil betekend dat hij inziet dat er iets niet goed gaat met hem en hij dat graag verandert wilt hebben.

Ik hoop dat jullie eruit komen! Succes ermee!!!