Ik heb net een lesbische relatie van bijna drie jaar achter de rug.Mijn vriendin heeft de relatie verbroken omdat ze verliefd werd op ons beste vriendin.Maar we wonen nog steeds samen en komen goed overeen.In het begin was het wel moeilijk,en heb het er soms nog moeilijk mee,maar aangezien ik iemand had om tegen te praten werd de pijn op de een of andere manier toch verzacht.Het probleem is enkel dat ik op die persoon verliefd ben geworden,en zij ook op mij.We werkten samen,dus zagen elkaar regelmatig,begonnen dan te sms'en en onze gevoelens naar elkaar toe te uiten.Hoewel we wisten dat het niet verstandig was,daar ze 18jaar ouder dan mij,heeft een kind van 8jaar is en bovendien getrouwd is,al bijna 9jaar.Maar op een dag zei ze dat ze niet meer tegen haar gevoelens kon vechten en kuste me.Toen is het allemaal begonnen,als haar man gaan werken was kwam ze naar me toe.Elk moment dat we konden brachten we samen door.

Vorige week maandag hadden we afgesproken dat ze naar me toe zou komen van zodra hij vertrokken was naar zijn werk,maar in plaats van haar te zien kreeg ik telefoon,ze zei dat ze het niet meer aankon,dat stiekeme gedoe en dat ik haar tijd moest geven om alles eens op een rijtje te zetten.Ik ben naar haar toegegaan en we hebben wat gepraat en ze vroeg me om haar los te laten,dat het allemaal te moeilijk werd.Je hoort nog van me zei ze.De volgende dag kwam ze op msn,sprak me aan en zei dat ik haar gewoon wat tijd moest geven om alles op een rijtje te zetten,eens goed na te denken,maar dat ze het niet aankon om me te zien,dat het anders te moeilijk zou worden.Ze vroeg me wat geduld te hebben.

Vrijdag hebben we elkaar gezien,haar dochter had gevraagd wanneer ik nog eens langskwam en ze zei dat ze me zelf ook wou zien,dus ging ik naar haar toe,als vriendin.Maar ondanks dat ikme voorgenomen had om niks te laten gebeuren hebben we elkaar toch weer gekust.Toch vroeg ze om nog wat geduld met haar te hebben.Vandaag heb ik haar weergezien,ze kon werkelijk niet van me blijven.Toen ik haar vroeg "waar sta ik eigenllijk?" zei ze dat ik dat eind deze week zou weten,dat ze een keuze zou maken,omdat ze weet dat ze het niet allebij kan hebben,haar huwelijk en mij.

Ik ben er zo goed als zeker van dat ik "de strijd" zal verliezen,als je het al zo zou kunnen noemen.Wat weegt hetgeen dat we even hebben gehad op tegen 9jaar huwelijk?Ik weet ook dat de situatie zo niet verder kan,ik ga hieraan kapot,te weten dat ze van me houdt maar toch elke avond naast hem in bed ligt.Er is niks van zekerheid en dat maakt me gek.Soms zou ik zo graag willen zeggen,blijf bij je man en zorg dat je weer gelukkig word,want dat is ze momenteel totaal niet.Maar ik kan het niet,ik hou teveel van haar om haar los te laten,ook al doet het nog zo'n pijn.
Ik weet niet meer wat of hoe,weet niet meer wat doen om goed te doen,en ben steeds verder in mezelf aan het wegkwijnen.Ik ben stilletjes in mezelf aan het sterven omdat ik misschien ergens weet dat deze liefde onmogelijk is...