Jawel het is waar... daarom dat het zo'n pijn doet als je het kwijt bent en er weer alleen voor staat.
Hoewel, 'alleen' zijn is relatief. Je hebt nog steeds vrienden en familie. Al moet ik eerlijk toegeven dat ik mij daar nu niet door gesteund voel. In juni stonden ze allemaal voor mij klaar... maar ik toonde het ook meer/ beter. Toen zat ik in het begin van een depressie - at niet meer, sliep niet meer, deed gewoon niets meer...
Nu leef ik. Blijf ik leven. Ik ga door. En ik toon het minder. Ja, ik heb mijn mindere momenten, ja ik huil... maar ik blijf alleen met mijn verdriet.

Ik wacht op het moment dat het tot mij droodringt: "Hij is echt weg. Voor altijd. Hij komt niet meer terug. Je bent hem voorgoed kwijt. Al jullie dromen komen nooit uit".
Ik wacht. Maar het komt maar niet.