hallo,
zie mijn vorige blog over het moment dat ik mijn ex na ruim anderhalf jaar (en geen contact) weer tegen kwam en sprak. er was een spanning (vanuit mij zowel fysiek als emotioneel) en het liep uit de hand: zoenen en meer..

nu paar dagen later kan ik er nog steeds niet over uit dat dit is gebeurd:
- ik was er zo stellig van overtuigd dat nadat het (voor de 2e x) uitging, ik nóóit meer met de man iets zou doen: ik wilde hem nooit meer in mijn leven toelaten. kletsen als ik hem tegen kom: oke. maar meer dan dat? ondenkbaar. ik was er heilig van overtuigd dat het echt een afgesloten hoofdstuk was. ik heb genoeg met hem mee gemaakt. hij zit vanaf mijn 18e al in mijn hoofd & hart. dat dit is gebeurd, daar ben ik van geschrokken. ik twijfel aan mijn eigen vastberadenheid: dit was toch niet nodig geweest?

- nadat het uit ging, voelde ik me sterk: ik wist dat ik niet gelukkig met hem was en kon worden. het was goed zo: we pasten niet bij elkaar. ik ging de goede kant op, kwam steeds beter over hem heen en werd weer gelukkig. dat ik dit heb gedaan, voelt als zoveel stappen terug in dat hele proces. alsof de tranen, energie en tijd enz. allemaal voor niks zijn geweest. alles komt weer naar boven. en daar baal ik zo ontzettend van!!!

- we zijn destijds goed uit elkaar gegaan: op een rustige, volwassen en respectvolle manier. zo wilde ik elkaar ook blijven herinneren: als gewoon normaal en met respect. dat deze avond is gebeurd, voelt alsof alles kapot is gemaakt: alsof hij me nu zal gaan herinneren als lustobject, lekker voor de seks enz. en dat er van die respectvolle herinnering aan elkaar niks meer over is. dat doet pijn..

dat dit is gebeurd, veranderd niks aan mijn gevoel voor hem. en ook niet aan het feit dat het klaar is tussen ons. dat blijft zo en ik wil nog steeds niks met hem. het is meer dat ik gewoon niet kan begrijpen dat hij me nog zoveel doet. ik heb een hele lijst met negatieve punten van hem. een lijst vol redenen dat ik beter af ben zonder hem. een groep vrienden die dat ook nog eens beamen dat ik nu leuker en meer mijzelf ben. waarom dan toch nog zo bezig met hem???

zelf verklaar ik het vanuit het feit dat hij zo ontzettend diep in mijn hart heeft gezeten. hij was mijn eerste grote liefde, was zeer aan hem gehecht en hij was mijn leven. hij zal daarom altijd een speciale persoon blijven; daarvoor is hij te belangrijk geweest. maar wat ik wil is hem gewoon op een moment zien en denken: dat was een mooie tijd. en me verder oke voelen.... maar dat is het totaal niet...